Οι τυχεροί το έχουν νιώσει. Κάποιοι απλά το έχουν ονειρευτεί. Εκείνο το καρδιοχτύπι, εκείνο το βλέμμα που σε κάνει να λιώνεις. Εκείνη η αγκαλιά που θέλεις να μη σταματήσει ποτέ. Αυτό το φιλί που προτιμάς να σου κοπεί η ανάσα, από το να τραβηχτείς. Εκείνο το συναίσθημα που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα όμορφα σε έναν και μόνο άνθρωπο. Να βλέπεις να χαμογελάει και να λιώνεις. Να προσπαθείς να το επιδιώκεις συνεχώς. Να βλέπεις να στεναχωριέται και να θες να σκοτώσεις ό,τι τον στεναχωρεί. Να μετράς τα δευτερόλεπτα μέχρι να συναντηθείτε ξανά. Να τον υπερασπίζεσαι σε οποιονδήποτε μιλήσει αρνητικά. Να τον δικαιολογείς, ακόμα και αν έχει άδικο. Να είσαι δίπλα του σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Να είσαι εκεί, όταν όλοι τον έκαναν πέρα.
Να προσπαθείς συνεχώς να τον κάνεις να νιώθει ξεχωριστός. Να προτιμάς τη δική του ηρεμία από τη δική σου. Να ζητάς συγγνώμη ακόμα κι αν δε φταις, προκειμένου να μην τσακώνεστε. Να τον κοιτάς και να νιώθεις ότι είσαι εσύ ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Να νευριάζει και να σου φαίνεται ελκυστικός. Όχι από χαζομάρα. Από αθώο έρωτα.
Να σου μιλάει άσχημα και να νιώθεις πως έχει δίκιο. Ώπα. Να σου μιλάει άσχημα; Κι όμως, θεωρείς ότι όλα είχαν μια βάση. Ότι έτσι πρέπει να είναι. Ότι είναι οκ αν δε νιώθεις 100% σίγουρος για τα συναισθήματα που έχει για σένα. Ότι είναι οκ να σε κάνει καμιά φοά να νιώθεις ανασφαλής. Γιατί είχε υπάρξει μια φορά στις 10 που σε έκανε να νιώσεις πανέμορφα. Σου είχε προσφέρει μια φορά ένα λουλούδι, σου είχε πει πόση ομορφιά έχεις πάνω σου και μέσα σου, σε φίλησε τρυφερά. Κι έτσι, έχεις δεχτεί όποια προσβολή, κάπου δίκιο θα είχε όταν την ξεστόμιζε.
Μέχρι που, έρχεται η μέρα που πέφτουν οι μάσκες. Η μέρα που σε κάνει να καταλάβεις το πραγματικό του πρόσωπο. Εκείνο που δεν είναι όπως πίστευες. Είναι εκείνο το ανασφαλές, το μίζερο, εκείνο που προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του, καταστρέφει εσένα μειώνοντάς σε. Εκείνο που δεν παραδέχεται ότι έχεις προσφέρει όντως κάτι. Κι αυτό σταδιακά, σε στραγγίζει. Μέχρι που πια όλη αυτή η αγάπη γίνεται ένα τίποτα.
Θέλει μεγάλο ταλέντο να κάνεις τον άλλον να μη νιώθει τίποτα, ενώ ένιωθε τα πάντα. Όμως, εσύ, δεν κρατάς κακία. Δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Απλά ξαφνικά, δε νιώθεις τίποτα. Και μισείς το γεγονός ότι δεν αγάπησε εσένα. Αγάπησε αυτό που έκανες αυτόν τον άνθρωπο να νιώθει. Αυτή τη μοναδική, ξεχωριστή, θεσπέσια φιγούρα που δημιουργήθηκε μέσα σου κι έβλεπε κάθε μέρα στα μάτια σου. Η αντανάκλασή του.
Αυτό δεν είναι αγάπη, όμως. Δεν πειράζει που άργησες να το καταλάβεις. Το σημαντικό είναι ότι πλέον ξέρεις πως ο έρωτας δεν είναι έτσι. Υπάρχει και ο αγνός, ο τρυφερός, ο αληθινός. Το σημαντικότερο, είναι πως από εδώ και πέρα δε θα δίνεις τον εαυτό σου σε ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να στον δώσουν πίσω. Γιατί ξέρεις πια πως δεν είναι όλοι το ίδιο ικανοί.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
