Ο Σεπτέμβρης, για όσους είχαν περάσει σε κάποια άλλη πόλη, ήταν πάντα ο μήνας στον οποίο ετοιμάζονταν και περίμεναν πώς και πώς να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή, τη φοιτητική. Η μεγάλη αλλαγή, όμως, και ίσως και το πιο έντονο σοκ συμβαίνει στα παιδιά που φεύγουν από μια μεγάλη πόλη για να πάνε σε μια μικρή, επαρχιακή. Για παράδειγμα, από την Αθήνα να περάσει κάποιος στην Άρτα.
Παλιότερα αυτό ήταν ένα συχνό φαινόμενο και τα παιδιά από την Αθήνα συνήθιζαν να δηλώνουν σχολές σε μικρές πόλεις, λόγω χαμηλότερων βάσεων. Αργότερα, με τα χρόνια και λόγω οικονομικών συνθηκών, δύσκολα θα πήγαινε να σπουδάσει κάποιος σε άλλη πόλη. Έστω, όμως, ότι συμβαίνει. Τι είναι αυτό που συμβαίνει, πραγματικά;
Όταν φεύγεις από τη μεγαλούπολή σου, όλα μοιάζουν ελαφρώς μίζερα στην αρχή, γιατί στο μυαλό σου πας από τα πάντα, στο σχεδόν τίποτα. Χωρίς, όμως, να έχεις σκεφτεί ότι δε θα χρειάζεται να ετοιμαστείς για ένα ραντεβού τρεις ώρες πριν και κατά πάσα πιθανότητα η πιο μακρινή διαδρομή θα είναι 20 λεπτά μακριά από το σπίτι σου. Ότι δε θα χρειάζεται να μπαίνεις στα λεωφορεία και να παστώνεσαι σαν τη σαρδέλα. Ότι θα μάθεις πραγματικά πώς είναι να περπατάς μια πόλη, χωρίς να σε τρελαίνουν οι ρυθμοί της.
Στις μικρές επαρχιακές πόλεις όλα είναι πιο «μεταξύ μας», πιο χουχουλιάρικα. Θα ξέρουν τι καφέ πίνεις, τι ψωμί θέλεις και αν προτιμάς κρεμμύδι στο πιτόγυρό σου. Γενικά είναι όλα πιο προσιτά και είναι πιο εύκολο να εγκλιματιστείς και να δεθείς. Βέβαια, αυτό δεν αρέσει σε όλους, καθώς το απρόσωπο τούς είναι πιο οικείο και κατά περιπτώσεις ασφαλές. Γιατί μάντεψε: μπορεί η κ. Μαρία από κάτω, που θα σε ρωτήσει γιατί άργησες, να σε εκνευρίσει πολλές φορές, αλλά η πίτα που θα σου φέρει όταν δε θα έχεις μία θα είναι ένα χάδι στην ψυχούλα σου.
Από την άλλη, βέβαια, καταλαβαίνω απόλυτα ότι οι επιλογές είναι λίγες και ίσως και ανύπαρκτες, κάποιες φορές. Το μπόουλινγκ που έπαιζες τις Κυριακές δε θα το βρεις σίγουρα σε μια μικρή πόλη, όπως επίσης δε θα βρεις και τα κλαμπάκια ή τα μπουζούκια. Συνήθως, σε αυτά υπάρχουν μια-δυο επιλογές το πολύ. Η καφετέρια που θα πίνεις καφέ μετά τη σχολή θα είναι η ίδια και όσο θα τη βαριέσαι, άλλο τόσο θα την προτιμάς ξανά.
Έπειτα, το καλό με τις μικρές πόλεις είναι ότι συχνά γίνονται δορυφόροι άλλων μικρών πόλεων, που κάποιες φορές είναι κρυφά διαμαντάκια για τις εξορμήσεις του Σαββατοκύριακου. Αν έχεις καλή διάθεση και ωραία παρέα, θα ανακαλύψεις μέρη που ακόμη και οι ντόπιοι δεν τα ξέρουν.
Από προσωπική εμπειρία, έφυγα από μια μεγαλύτερη πόλη γεμάτη ζωή (τότε) για να σπουδάσω σε μια μικρότερη. Μου άρεσε που δεν ήμουν απλά ένας αριθμός, αλλά ήμουν η Παναγιώτα στη σχολή μου. Μου άρεσε που στο κυλικείο θυμόντουσαν τι καφέ πίνω, γιατί δεν ήμασταν πάρα πολλοί φοιτητές. Αγαπούσα να πηγαίνω στις καφετέριες (τρεις είχε όλες κι όλες), ακόμη και μόνη μου, γιατί πάντα θα έβρισκα κάποιον.
Όλα είναι θέμα γούστου εδώ που τα λέμε, και δεν αρέσουν σε όλους όλες αυτές οι οικειότητες. Το θέμα είναι να ξέρεις να απολαμβάνεις ό,τι σου έρχεται και να πορεύεσαι με αυτό, βρίσκοντας όσο περισσότερα θετικά μπορείς. Σήμερα μπορεί να σπουδάζεις σε μια μικρή πόλη 30.000 κατοίκων, αλλά αύριο μπορεί να δουλεύεις σε ένα χάος και να νοσταλγείς τη γαλήνη και το πόσο κοντά ήταν όλα μεταξύ τους, γιατί θα ξυπνάς τρεις ώρες πριν ξεκινήσεις τη δουλειά σου.
Στην τελική, οι σπουδές σου είναι τέσσερα χρόνια, άντε πέντε. Μπροστά σε όλη σου τη ζωή δεν είναι τίποτα. Κι όμως, μπορείς να μάθεις τόσα πολλά από αυτές τις μικρές πόλεις και να χτίσεις σχέσεις ζωής με τους ντόπιους, έχοντας μετά από χρόνια άλλη μια «οικογένεια», κάπου στην Ελλάδα.
Συντάκτης: Παναγιώτα Γκογκομήτρου
