Ξυπνάς ένα πρωί και όλα γύρω σου μοιάζουν ίδια. Οι άνθρωποι, η δουλειά, ακόμη και ο πολυπόθητος άλλοτε καφές δε σου προσφέρουν κανένα ερέθισμα. Προσπαθείς να βρεις νόημα σε καταστάσεις και συνήθειες που κάποτε σε γέμιζαν και σου έδιναν ζωή. Όμως τίποτα δε φαίνεται να καλύπτει αυτή τη δίψα για ικανοποίηση, η οποία κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο έντονη και σε καίει από μέσα, σιγά σιγά. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν επιλογές, απλά καμία από αυτές δε σου προσφέρει αυτό που χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις, για να χαμογελάσεις πραγματικά. Είναι λες και βρίσκεσαι σε έναν ατέρμονο κύκλο, με κάθε σου βήμα να μην οδηγεί πουθενά, παγιδευμένος σε μια ζωή που δε διάλεξες ή διάλεξες σε κάποιο κομμάτι της πορείας σου, αλλά τώρα πια σε πνίγει.
Έχεις παραλύσει· φοβάσαι να φύγεις, να ρισκάρεις, να χάσεις. Τρέμεις την ίδια τη ζωή. Έχεις γραπωθεί από μια δουλειά, μια σχέση ή ακόμη και από ένα πρόβλημα, απλά και μόνο για να μη μείνεις «χωρίς» κάτι. Πού να φανταστείς ότι αυτό το «χωρίς» είναι που κάνει όλη τη διαφορά. Σε αυτό το «χωρίς» κρύβεται όλη η αλήθεια της πραγματικότητάς σου. Μόνο όταν γκρεμιστούν όλα όσα θεωρούσες ότι σε κρατούσαν και σε στήριζαν —όλα αυτά που έβλεπες σαν αλήθειες και δεδομένα, τα οποία τα θεωρούσες αναπόσπαστα κομμάτια του χαρακτήρα σου και ήσουν πεπεισμένος πως χωρίς αυτά δεν υπάρχεις— μόνο τότε μπορούν να δουν τα μάτια σου καθαρά, χωρίς περιορισμούς, πως το μόνο που χρειάζεται για να «σταθείς στα πόδια σου» είναι ο εαυτός σου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που ο καθένας μας καταλαβαίνει πως μόνο όταν χάνεις ολοκληρωτικά, είσαι πραγματικά ελεύθερος. Δεν είσαι αναγκασμένος να προστατέψεις κάτι, ούτε φυσικά χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Και με μιας όλα γίνονται ξεκάθαρα στο μυαλό σου· είσαι επιτέλους πραγματικά ελεύθερος.
Γιατί όπως είπε και ο Brad Pitt ως Tyler στο εμβληματικό Fight Club, “it’s only after we’ve lost everything that we’re free to do anything”. Πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι το να είσαι ελεύθερος σημαίνει να έχεις τα πάντα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι η ελευθερία, η πηγαία έννοιά της, βασίζεται στο να μη σε κρατάει κάτι δέσμιο, να μη φοβάσαι τίποτα. Να έχεις τη δύναμη να πεις αντίο, να κλείσεις πόρτες, να έχεις το βλέμμα σου στο μέλλον. Τι κι αν αυτό το μέλλον που κοιτάς είναι άδειο; Ακόμη καλύτερα! Γιατί ένας άδειος καμβάς είναι ό,τι χρειάζεσαι για να δημιουργήσεις νέα όνειρα, μια νέα ζωή και, γιατί όχι, ένα νέο εγώ. Το άδειο σου δείχνει απλά ότι υπάρχει κενός χώρος για να τον γεμίσεις με νέες εμπειρίες, καινούριες ιδέες και γνωριμίες.
Η κοινωνία συνεχώς προσπαθεί να σε πείσει πως πρέπει να ταιριάξεις σε ένα καλούπι, πως είσαι αναγκασμένος να ακολουθείς νόρμες και κανόνες. Αυτό όμως δεν ισχύει. Προφανώς όχι τους κανόνες που προσφέρουν κοινωνική ηρεμία και ευημερία, αλλά αυτές οι κατά κόρον αρχέτυπες, ξεπερασμένες πια ιδέες, βάση των οποίων πρέπει να έχεις μια «κανονική δουλειά» μέχρι τα 30, μια «κανονική σχέση» με ένα καλό παιδί και, γενικά, όλη σου η ζωή οφείλει να ακολουθεί το μοτίβο του «κανονικού» και του νορμάλ.
Κι αν όλα αυτά δε σε εκφράζουν; Αν τα σχέδια που είχες κάνει δεν πέτυχαν στον βαθμό που ήθελες ή δε σε έφτασαν στο σημείο που είχες στοχεύσει, τότε τι γίνεται; Είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι στο οποίο νιώθεις ξένος; Ίσως πρέπει να αρχίσεις να ακούς τη φωνή που μιλάει μέσα σου και μάχεται να σου φανερώσει τις ανάγκες του εαυτού σου. Ίσως ήρθε ο καιρός να σιωπήσεις τη φασαρία του έξω και να κατανοήσεις ότι όλα φτάνουν κάποτε στο τέλος τους. Το κάθε τέλος όμως μπορεί να αποτελέσει και μια καινούρια αρχή· καθώς, όπως έχει γίνει στη ζωή επανειλημμένα, το τέλος φτάνει με διάφορες μορφές.
Άρχισε να αποδέχεσαι αυτή τη νέα καθημερινότητα, σιγά σιγά και στους ρυθμούς σου. Μετάτρεψε την ανασφάλεια τού «καινούργιου» και την αδράνεια της ρουτίνας σε ευκαιρίες να βρεις διαφορετικούς τρόπους να εκφράζεσαι. Όσο άβολο και αν σου φαίνεται, όλα έτσι ξεκινάνε. Αναγνώρισε στον εαυτό σου το δικαίωμα να υπάρξεις κι εσύ σε αυτή τη φάση της ζωής σου. Μπορεί τελικά το να φτάσεις στο σημείο να είσαι ολοκληρωτικά χαμένος να είναι το έναυσμα που χρειάζεσαι για να βρεις τον εαυτό σου από την αρχή.
Συντάκτης: Μαρία Γεωργίου
