Καθώς περνάμε τα χρόνια μας στο σχολείο, στα πρώτα μας επαγγέλματα δημιουργούμε σχέσεις και φιλίες με ανθρώπους και τους αισθανόμαστε σαν αδέλφια μας. «Φίλοι είναι τα αδέλφια που επιλέγουμε» λένε και έχουν δίκιο.
Μεγαλώνοντας θα μετράς τους πραγματικούς φίλους σου στα δάχτυλα του ενός χεριού επίσης λένε και επίσης έχουν δίκιο.
Δώσε εξουσία στον άνθρωπο για να δεις τον αληθινό εαυτό του και δώσε απόσταση θα προσθέσω στο φίλο για να δεις την αληθινή αγάπη του.
Ανέκαθεν ήμουν πολύ εξωστρεφής, η νονά μου μου έλεγε ότι σε μια άδεια παραλία, θα μιλούσα με τις πέτρες. (Εγώ και ο Ναυαγός*)
Πάντα γεμάτη από παρέες, προτάσεις για έξοδο και πολύ αγάπη.
Δεν έχω παράπονο, τα εφηβικά μου και λίγο πιο μετά χρόνια είναι γεμάτα αναμνήσεις και πολύ διασκέδαση.
Πολύ μικρή (για την τώρα εποχή) έφυγα για δουλειά στο νησί των ιπποτών και με κέρδισε ο ιππότης μου μόνιμα.
Στην αρχή πήγαινα πολύ συχνά στα μέρη μου οπότε και δε φάνηκε κάποια διαφορά στις επαφές μου.
Όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο μου μωράκι άρχισα να αραιώνω τα ταξίδια όπως είναι λογικό τουλάχιστον για εμένα.
Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω την απουσία τους.
Μου έλειπαν πολύ, όταν όμως σταμάτησα να παίρνω πρώτη τηλέφωνο ξαφνικά ένα κενό.
Νιώθεις παράξενα γιατί δεν καταλαβαίνεις τι συνέβη.
Αφού είμαι το ίδιο άτομο γιατί αλλάζουν συμπεριφορά.
Η αλήθεια είναι πως δεν είσαι το ίδιο άτομο και δε θα είσαι ποτέ ξανά.
Η μητρότητα σ’ αλλάζει και μόνο οι φίλοι που σε αγαπούν και βλέπουν στην καρδιά σου μπορούν να σταθούν δίπλα σου.
Δεν κατηγορώ κανέναν, κατανοώ ότι είναι πολύ διαφορετική κατάσταση βγαίνω για ποτό κάθε ΣΚ και διασκεδάζω μέχρι το πρωί και πολύ διαφορετική θηλάζω όλη νύχτα, είμαι άυπνη, λιποθυμώ.
Ας πούμε ότι γίνεται ένα πολύ καλό ξεκαθάρισμα, θέλοντας και μη, συνήθως δεν μπορείς να δεις με τα ίδια μάτια τον κόσμο.
Και κάποια πράγματα που παλαιότερα προσπερνούσες από αγάπη, πλέον δεν τα θες στη ζωή σου και είναι εντάξει.
Αλλά μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, γιατί το καλό είναι, ότι όταν γίνεις μαμά θα αποκτήσεις νέο κύκλο γύρω σου, άλλες μαμάδες και η σύνδεση εκεί είναι μαγική.
Θα δημιουργήσεις σχέσεις κατανόησης, αποδοχής και θα μπεις σε μία τεράστια αγκαλιά.
Θα κλάψεις, θα γκρινιάξεις και θα είναι εκεί για να σου πουν ότι είναι απλά μια δύσκολη μέρα.
Και μην ξεχνάμε και τους φίλους σου που έμειναν, αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ, αυτούς που ενώ δεν είχαν παιδιά καταλάβαιναν περισσότερα και από αυτούς που έχουν.
Αυτούς που πρώτα θέλουν να δουν τα παιδάκια σου και μετά εσένα.
Κακά τα ψέμματα δεν μπορείς να έχεις άτομα στη ζωή σου που δε δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τα μωρά σου.
Και μετά μεγαλώνοντας που πηγαίνουν τα παιδάκια σου σχολείο κάνεις κι άλλους φίλους.
Τους γονείς των συμμαθητών τους και καλύτερων φίλων τους που γίνονται σιγά σιγά και δικοί σου, αφού περνάτε άπειρο χρόνο όλοι μαζί.
Στα δύσκολα μου πολλές φορές αναπολώ τις ξέγνοιαστες στιγμές με το ούζο πλωμάρι στο Έντεχνο και το Μπράγκι της Πειραικής.
Τα γέλια μας, τα τραγούδια όταν περπατούσαμε όλο το γύρο θαυμάζοντας τη θάλασσα, τα κλάματα μας στο Σταυρό.
Τις ιστορίες τρόμου στο 24ωρο λεωφορείο 040 Πειραιάς-Σύνταγμα.
Τις ετοιμασίες μας στο «σπιτάκι», τους χορούς στο Μικρολίμανο.
Πολύ όμορφες στιγμές που νιώθω αληθινά ευγνώμων.
Σας αγαπώ για πάντα και ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη…
*Ο Ναυαγός είναι μια δραματική ταινία του 2000 με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς, που αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα απομονωμένο νησί μετά από αεροπορικό δυστύχημα.
Συντάκτης: Αλεξία Παπαδογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
