S#x and the Greeks: Μπορεί μια γυναίκα να θέλει μόνο σ#ξ χωρίς να είναι σκάνδαλο;

Υπάρχουν χώρες όπου το σ#ξ είναι απλώς ένα ακόμα κομμάτι της ζωής, όπως ο πρωινός καφές ή ένα ποτήρι κρασί μετά τη δουλειά. Κι ύστερα υπάρχει η Ελλάδα, η χώρα του Έρωτα με άγαλμα, αλλά του σ#ξ με ντροπή. Εδώ, το σ#ξ δεν είναι συζήτηση, είναι μυστικό. Κάτι που κάνεις, αλλά δε λες. Το συζητάς χαμηλόφωνα, σαν να πρόκειται για κάποιον επικίνδυνο ιό που μπορεί να σε στιγματίσει.

Ζούμε στη χώρα που μεγάλωσε με γιαγιάδες να ψιθυρίζουν «μη δώσεις δικαιώματα», με μανάδες να προειδοποιούν «να προσέχεις μην εκτεθείς» και με φίλες που ακόμη και σήμερα ψάχνουν λέξεις πιο “ευγενικές” για να πουν «έκανα σεξ». Δε λέμε ποτέ “το ευχαριστήθηκα, λέμε “έγινε”. Σαν να ήταν ατύχημα.

Την ίδια στιγμή, στο Παρίσι ή στο Άμστερνταμ, μια γυναίκα μπορεί να πει χωρίς ίχνος ντροπής ότι πέρασε μια υπέροχη νύχτα με κάποιον που γνώρισε σε ένα μπαρ, και κανείς δε θα σπεύσει να τη χαρακτηρίσει. Στο Λονδίνο, το one-night stand είναι σχεδόν στάνταρ εμπειρία στη δεκαετία των ‘20s. Εδώ; Είναι λόγος να συζητηθείς σε ομαδικά chats και να αναρωτηθούν οι φίλες σου αν «άξιζε τον κόπο να εκτεθείς».

Η αντίφαση είναι σχεδόν αστεία. Στην Ελλάδα, η σ3ξουαλικότητα βρίσκεται παντού: στις διαφημίσεις, στα social media, στα τραγούδια, ακόμα και στις εκπομπές της μεσημεριανής ζώνης. Και όμως, μόλις μια γυναίκα παραδεχτεί ότι της αρέσει το σ3ξ, το ότι το αναζητά ή Θεός φυλάξοι, το ότι μπορεί να το απολαμβάνει εκτός σχέσης, το κοινό παγώνει. Ξαφνικά γίνεται «ελαφριά». Ή, όπως λένε οι πιο ευγενικοί, «λίγο προχωρημένη».

Η αλήθεια είναι πως εδώ η σ3ξουαλική απελευθέρωση θεωρείται κάτι ανάμεσα σε lifestyle και απειλή. Οι Ελληνίδες μεγαλώσαμε με το αφήγημα ότι η αξία μας μετριέται με το πόσο “σεβάστηκε” κάποιος το σώμα μας. Κανείς, όμως, δε μας έμαθε να το σεβόμαστε εμείς οι ίδιες. Ότι μπορούμε να το προσφέρουμε γιατί το επιλέγουμε, όχι γιατί «ήρθε η ώρα» ή «το επέτρεψε η σχέση».

Εκεί έξω, το σ3ξ δεν είναι συμφωνία. Είναι εμπειρία. Είναι τρόπος να γνωρίσεις το σώμα σου, να ανακαλύψεις τι σε ανάβει, τι σε αγγίζει, τι σε κάνει να νιώθεις ζωντανή. Εδώ, το σ3ξ χωρίς συναισθηματικό υπόβαθρο θεωρείται επικίνδυνο, ανήθικο ή —στην καλύτερη— “άδειο”. Αλλά ποιος είπε ότι το σ3ξ πρέπει να είναι γεμάτο συναισθήματα για να έχει αξία; Μπορεί απλώς να είναι γεμάτο πάθος. Και αυτό είναι αρκετό.

Στην Ελλάδα, μια γυναίκα που λέει «θέλω» θεωρείται προκλητική. Μια γυναίκα που λέει «δε θέλω σχέση» θεωρείται κυνική. Και μια γυναίκα που κάνει σ3ξ χωρίς να απολογείται θεωρείται απειλή. Ίσως γιατί η κοινωνία μας δεν έχει ακόμα συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η σ3ξουαλικότητα δε χρειάζεται να εγκρίνεται, αλλά να βιώνεται.

Το πιο ειρωνικό; Ζούμε σε μια χώρα που γιορτάζει τον έρωτα, που έχτισε ναούς στη θεά Αφροδίτη, που τραγουδάει για φλόγες, πάθη και καψούρες. Και όμως, αν μια γυναίκα πει ότι έχει ερωτική ζωή χωρίς «πλαίσιο», το βλέμμα των άλλων παγώνει. Το ίδιο βλέμμα που λίγο αργότερα θα σταθεί με θαυμασμό σε ένα άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου. Γυμνή; Ναι. Ελεύθερη; Όχι.

Στο εξωτερικό, οι γυναίκες δε ζητούν άδεια για να είναι s3xy. Δε νιώθουν υποχρεωμένες να συνδέσουν το σώμα τους με τη δέσμευση, ούτε την επιθυμία τους με την αγάπη. Στην Ελλάδα, ακόμα προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι το σ3ξ χωρίς σχέση δε σημαίνει ότι μας λείπει κάτι, σημαίνει ότι το βρήκαμε.

Ίσως, τελικά, να μην είναι ότι οι Ελληνίδες δε θέλουν να είναι απελευθερωμένες. Ίσως απλώς να φοβούνται να είναι οι πρώτες που θα παραδεχτούν ότι το σ3ξ δε χρειάζεται πάντα λόγο. Και κάπου ανάμεσα στα στερεότυπα, στις ενοχές και στα «τι θα πει ο κόσμος», δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ:

Μήπως τελικά το μεγαλύτερο ταμπού δεν είναι το σ3ξ, αλλά η γυναικεία ελευθερία;