Δε μας ελκύουν πάντα αυτοί που μας κάνουν καλό. Μερικές φορές, μας ελκύουν εκείνοι που μας θυμίζουν τα σημεία που ακόμα δεν έχουμε γιατρέψει. Υπάρχουν έλξεις που μοιάζουν με μαγνήτη, σε τραβούν χωρίς να ξέρεις ακριβώς γιατί. Είναι εκείνη η παρουσία που σε αναστατώνει, που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, αλλά ταυτόχρονα σου τρώει την ηρεμία. Κάτι μέσα σου την αναγνωρίζει· όχι ως νέο, αλλά ως οικείο.
Η τοξική έλξη δεν είναι τυχαία. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη χημεία ή την επιθυμία. Έχει να κάνει με την ψυχή μας που ψάχνει να αγγίξει ξανά το τραύμα της, αυτή τη φορά με την ελπίδα πως θα το επουλώσει. Μας ελκύουν άνθρωποι που καθρεφτίζουν κάτι γνώριμο: τη συναισθηματική αστάθεια, την αδιαφορία, την απόσταση. Μας έλκουν όχι επειδή μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς, αλλά επειδή μας κάνουν να νιώθουμε… σαν στο σπίτι μας, έστω κι αν αυτό το “σπίτι” κάποτε μας πλήγωσε.
Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος που μας μαγνητίζει με αυτόν τον τρόπο δεν είναι πάντα η μοίρα μας — είναι ο καθρέφτης μας. Μας δείχνει τα κομμάτια που έχουμε ακόμα να συμφιλιώσουμε μέσα μας. Γιατί κάθε φορά που κάποιος μάς κάνει να νιώσουμε “όπως τότε”, δεν είναι τύχη. Είναι το παρελθόν που ζητά να το κοιτάξουμε επιτέλους κατάματα.
Η τοξική έλξη είναι μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο πάθος και στην πληγή. Είναι το “σε θέλω, αλλά δεν μπορώ”, το “μαζί, αλλά όχι εντελώς”. Είναι η ανασφάλεια που ντύνεται με τη μορφή του έρωτα. Κι όσο πιο πολύ μας λείπει κάτι μέσα μας, τόσο πιο δυνατά θα μας τραβά αυτός που φαίνεται ικανός να το προσφέρει, έστω και στιγμιαία.
Δεν είναι κακία… Είναι έλλειψη. Είναι η ψευδαίσθηση ότι αν καταφέρουμε να “κερδίσουμε” αυτόν τον άνθρωπο, θα επουλώσουμε όλα όσα κάποτε μας έκαναν να νιώσουμε λίγοι. Όμως η αλήθεια είναι πως ο πόνος που ζούμε σε τέτοιες σχέσεις δεν προέρχεται μόνο από την απόρριψη ή την αδιαφορία του άλλου· προέρχεται από τη σύγκρουση μέσα μας, ανάμεσα στο παιδί που ζητά αγάπη και στον ενήλικο που ξέρει πως αυτή η αγάπη δεν είναι υγιής.
Κι όμως, η τοξική έλξη μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός αλλά και ο πιο λυτρωτικός δάσκαλος. Γιατί κάθε φορά που πληγωνόμαστε, ερχόμαστε πιο κοντά στην επίγνωση του “γιατί”. Μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που μας διεγείρει και σε αυτό που μας εξελίσσει. Με τον καιρό, αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε το έντονο από το αληθινό.
Η λύτρωση έρχεται όταν καταλάβουμε ότι δε χρειάζεται να διορθώσουμε το παρελθόν μέσα από κάποιον άλλον. Ότι δεν είναι δική μας ευθύνη να θεραπεύσουμε ανθρώπους που δε θέλουν να αλλάξουν. Ότι δε χρειάζεται να κερδίσουμε κανέναν για να αξίζουμε. Ο πόνος που επιστρέφει, επιστρέφει για να μας δείξει πού έχουμε ακόμα να θεραπεύσουμε — όχι για να μας τιμωρήσει. Η πραγματική αγάπη δεν έχει δράμα. Δε σε εξαντλεί, δε σε κάνει να αναρωτιέσαι. Σε ηρεμεί. Σε μεγαλώνει. Σε βοηθά να αναπνέεις πιο βαθιά, όχι να πνίγεσαι πιο γλυκά.
Η τοξική έλξη ίσως να είναι το πιο έντονο “φως” που έχεις νιώσει ποτέ, αλλά είναι φως που καίει. Μάθε να ξεχωρίζεις το φως που σε γιατρεύει από εκείνο που σε τυφλώνει. Και θυμήσου: δεν είναι οι άνθρωποι που σε διαλύουν αυτοί που σου έλειπαν… Είναι ο εαυτός σου, που ζητούσε απλώς να τον αγαπήσεις όπως ποτέ δεν τον αγάπησαν.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
