Μερικές φορές το να σιωπάς δεν είναι ήττα, είναι ωριμότητα

Ξεκινά πάντα από το τίποτα. Ένα βλέμμα που κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Μια σιωπή που φόρτωσε τον αέρα ανάμεσα σε δύο λέξεις. Ένα μήνυμα που άργησε να έρθει ένα “δεν πειράζει” που ειπώθηκε με σφιγμένα δόντια. Μικρά πράγματα σχεδόν ασήμαντα. Πράγματα που σε άλλες μέρες δε θα είχαν καμία σημασία. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα κάτι μέσα σου αλλάζει. Και το τίποτα αρχίζει να γίνεται κάτι.
Γιατί εσύ δε σωπαίνεις. Δεν αντέχεις τη σιωπή. Νιώθεις πως αν δε μιλήσεις, αν δεν εξηγήσεις, αν δεν απαντήσεις, χάνεις. Πρέπει πάντα να πεις τη δική σου πλευρά να ακουστεί η δική σου αλήθεια. Ακόμα κι αν δε χρειάζεται. Ακόμα κι αν πονάει. Κι έτσι χωρίς να το καταλάβεις ανάβεις φωτιά.
Το μικρό τίποτα φουσκώνει. Μια κουβέντα οδηγεί σε άλλη μια ματιά γίνεται παρεξήγηση ένα “άστο” μεταφράζεται σε “δε με νοιάζεις”. Και κάπως έτσι χωρίς πρόθεση χωρίς κακία ίσως αρχίζει ο κατήφορος. Δεν υπάρχει διάλογος μόνο επίθεση. Δεν υπάρχει κατανόηση μόνο άμυνα. Δεν υπάρχει “εμείς” υπάρχει “εγώ” και “εσύ”. Δύο στρατόπεδα δύο άνθρωποι που ξεχνάνε γιατί άξιζε να πολεμήσουν μαζί κι αρχίζουν να πολεμούν ο ένας τον άλλον. Και μέσα σε αυτό το χάος νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο. Νομίζεις πως η φωνή σου η λογική σου η αλήθεια σου θα σε δικαιώσουν. Μα δε σε δικαιώνουν ποτέ. Γιατί εκείνη τη στιγμή δε μιλάς για να ακουστείς μιλάς για να πονέσεις.
Κι όταν οι λέξεις γίνονται όπλα δεν υπάρχει νικητής. Κάποια στιγμή σταματάς. Κουράζεσαι. Το σώμα σου έχει παγώσει η φωνή σου έχει στεγνώσει. Και τότε έρχεται η σιωπή. Αυτή που φοβόσουν από την αρχή. Μόνο που τώρα δεν είναι επιλογή είναι συνέπεια.
Κοιτάς γύρω σου και δεν υπάρχει τίποτα να πεις. Το μικρό τίποτα έχει γίνει κάτι τεράστιο. Ένα χάσμα που δε γεφυρώνεται. Και μέσα του εσύ.
Κάθεσαι εκεί μέσα στα απομεινάρια μιας στιγμής που δεν έπρεπε να ξεφύγει.
Ρωτάς τον εαυτό σου “γιατί”.
Γιατί άναψε έτσι; Γιατί δε σταμάτησες; Γιατί άφησες μια βλακεία να χαλάσει κάτι όμορφο;
Και το ξέρεις βαθιά μέσα σου πως η απάντηση είσαι εσύ. Εσύ που δεν άντεξες να σωπάσεις.
Εσύ που προτίμησες να έχεις δίκιο αντί να έχεις γαλήνη. Εσύ που δεν κατάλαβες ότι μερικές φορές το να σιωπάς δεν είναι ήττα είναι ωριμότητα. Το μικρό τίποτα έγινε κάτι. Και αυτό το κάτι έγινε τέλος. Όχι από προδοσία όχι από απόσταση αλλά από φθορά. Από όλα εκείνα τα μικρά αόρατα πράγματα που μαζεύονται σιγά-σιγά σαν σκόνη που δεν καθαρίζεις ποτέ μέχρι να σε πνίξει. Δεν ήταν ποτέ ένα μεγάλο λάθος. Ήταν εκατό μικρά. Μισές λέξεις απότομα βλέμματα στιγμές πείσματος. Και κάθε φορά έλεγες “δεν πειράζει”.
Μόνο που πείραζε.
Γιατί στο τέλος, τα μικρά είναι αυτά που χτίζουν ή που καταστρέφουν.
Δε χρειάζεται κάτι τεράστιο για να χαθεί ένας δεσμός χρειάζεται μόνο μια σταγόνα κάθε φορά μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι. Και τότε ό,τι κι αν πεις ό,τι κι αν κάνεις δεν έχει πια σημασία.
Το είπες το έκανες το έσπρωξες. Το μικρό τίποτα έγινε κάτι και το κάτι έγινε απόσταση. Κι εσύ μένεις εκεί να κοιτάς πίσω. Να μετράς λέξεις βλέμματα στιγμές που δε θα ξαναέρθουν.
Να καταλαβαίνεις πως όλο αυτό δεν ήταν ανάγκη να γίνει. Πως μπορούσε να σωθεί αν είχες σωπάσει λίγο νωρίτερα αν είχες χαμηλώσει τη φωνή αν είχες θυμηθεί ότι μερικά πράγματα δεν αξίζουν να τα κάνεις πόλεμο.
Αλλά δεν το έκανες.
Και τώρα το τίποτα το μικρό το ασήμαντο είναι αυτό που σου έμεινε στο τέλος. Για αυτό πρόσεχε.
Κάθε μικρό τίποτα μπορεί να γίνει κάτι μεγαλύτερο από όσο φαντάζεσαι.
Κράτησε τη φωνή σου υπό έλεγχο μην αφήνεις τον εγωισμό να κυβερνά τις στιγμές σου.
Σώπα όταν πρέπει δώσε χώρο άφησε χρόνο.
Γιατί μερικές φορές το πιο ασήμαντο που αγνοείς σήμερα είναι αυτό που θα σου κοστίσει αύριο.