Οι σχέσεις είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι. Ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που μας μαθαίνουν πράγματα, μας πληγώνουν, μας γοητεύουν, μας μπερδεύουν — μερικές φορές όλα αυτά μέσα στην ίδια εβδομάδα. Και μέσα σ’ αυτό το χάος, κάπου ανάμεσα στο «δεν πειράζει, όλοι κάνουμε λάθη» και στο «ως εδώ, τέλος», γεννιέται το αιώνιο ερώτημα:
Πόσες ευκαιρίες πρέπει να δίνουμε;
Είσαι απ’ αυτούς που διαγράφουν στην πρώτη στραβή ή απ’ τους άλλους — εκείνους τους «καλοσυνάτους» που δίνουν δεύτερες, τρίτες, εικοστές ευκαιρίες μέχρι να τους μείνει μόνο η υπομονή (κι αυτή κουρασμένη);
Η αλήθεια είναι πως όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία. Γιατί κανείς δεν είναι τέλειος, κι όλοι έχουμε υπάρξει το λάθος κάποιου άλλου. Μια δεύτερη φορά μπορεί να είναι η στιγμή που κάποιος αποδεικνύει ότι έμαθε, ότι ωρίμασε, ότι όντως τον νοιάζει. Αλλά πέρα απ’ αυτό; Ε, μετά αρχίζει το θέατρο επαναλήψεων — με ίδιο σενάριο, άλλες δικαιολογίες.
Η τρίτη ευκαιρία είναι, ίσως, η τελευταία προσπάθεια της καρδιάς να πείσει το μυαλό πως κάτι μπορεί να σωθεί. Μετά, αν συνεχίζεις, δεν πρόκειται πια για αγάπη, αλλά για εθισμό. Και τότε δε φταίει ο άλλος που μπαινοβγαίνει στη ζωή σου σαν σε ανοιχτό μπαρ — εσύ κρατάς την πόρτα ξεκλείδωτη.
Κι όσο πιο πολύ μένεις εκεί, τόσο πιο πολύ χάνεις εσένα. Γιατί κάθε φορά που λες «εντάξει, τελευταία φορά», κάτι μέσα σου το ξέρει: δεν είναι η τελευταία. Είναι η επόμενη στάση στον ίδιο φαύλο κύκλο. Ξεκινάς με ελπίδα, μετά σε πιάνει αμφιβολία, μετά θυμός, μετά κλάμα. Και στο τέλος, κουράζεσαι. Όχι από εκείνον — από σένα. Από το ότι ξαναπάτησες «repeat» σε ένα τραγούδι που πια δεν έχει μελωδία.
Ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία; Πιστεύουμε πως δίνουμε ευκαιρίες στους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα τις δίνουμε σε εμάς — για να αποδείξουμε ότι δεν κάναμε λάθος επιλογή. Ότι δεν επενδύσαμε άδικα, ότι κάπου υπάρχει ακόμα «ελπίδα». Μόνο που μερικές φορές, η ελπίδα αυτή δεν είναι φως στο τούνελ. Είναι το φανάρι που σε τυφλώνει λίγο πριν φας τη στροφή.
Ας είμαστε ειλικρινείς: η δεύτερη ευκαιρία μπορεί να είναι πράξη μεγαλοψυχίας. Η τρίτη, ίσως πράξη αγάπης. Αλλά η τέταρτη; Εκεί πια έχεις γίνει χορηγός στο δράμα. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να παλεύεις για μια ιστορία που έχει τελειώσει, μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχεις τη σιωπή που αφήνει πίσω της.
Γιατί ναι, οι άνθρωποι αλλάζουν — αλλά όχι επειδή τους συγχωρείς. Αλλάζουν όταν αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Κι αυτό δε γίνεται αν κάθε φορά τους στρώνεις κόκκινο χαλί επιστροφής. Δώσε λοιπόν τη δεύτερη ευκαιρία. Αν χρειαστεί, και την τρίτη. Αλλά να το κάνεις για να δεις αν υπάρχει λόγος να μείνει — όχι από φόβο να μείνεις μόνη.
Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να θυμηθείς πως η μεγαλύτερη ευκαιρία — αυτή που δεν πρέπει ποτέ να χάνεις — είναι η ευκαιρία να προστατεύεις τον εαυτό σου.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Παπαθανασίου
