Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το #MeToo, στο θέατρο ανεβαίνουν παραστάσεις στα μέτρα του σήμερα. Τι σημαίνει αυτό; Μιλούν για τη γυναικεία κακοποίηση, το bulling, το body shaming και πολλά άλλα θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Τι είναι λοιπόν «γυναίκα»; Η παράσταση Vaginahood δίνει την απάντηση. Δεν είναι αυτό που περιμένεις· η γυναίκα δεν προσδιορίζεται μόνο από το αναπαραγωγικό της όργανο.
Είναι μια παράσταση έκπληξη, θα έλεγε κανείς, αν κρίνει από τον sassy τίτλο της. Το κόνσεπτ ασχολείται με πέντε διαφορετικές γυναίκες επί σκηνής, οι οποίες έχουν να διηθηθούν τη δική τους ιστορία. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι πρωταγωνιστούν ηθοποιοί με διαφορετικές καταβολές, γεγονός που κάνει την παράσταση άκρως ενδιαφέρουσα. Πάνω στη σκηνή θα δούμε τη Ζέτα Δούκα, την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, τη Σόφη Ζαννίνου, την Άννα Κουρουπού και τη Δώρα Χρυσικού, ενώ πίσω από τη σκηνή, σκηνοθετεί ο Αβραάμ Γκουτζελούδης.
Οι ηθοποιοί έδωσαν μια εκ βάθους συνέντευξη στη Μία Κόλλια και τη Γεωργία Οικονόμου και μίλησαν τόσο για την παράσταση, όσο και για θέματα που απασχολούν την ίδιες ως γυναίκες. Η βασική ιδέα από την οποία φυσικά προέκυψε το Vaginahood, είναι να μιλήσουν για όσα αντιμετωπίζει η γυναίκα του σήμερα. Το έργο δηλαδή πραγματεύεται καταστάσεις όπως το mansplaining, η τοξική αρρενωπότητα και οι γυναικοκτονίες. Η προσθήκη της Άννας Κουρουπού έχει ιδιαίτερη αξία για την τρανς ορατότητα, που είναι απολύτως κρίσιμη στη χώρα μας.
Τι είναι όμως αυτό το πολυπόθητο Vaginahood; Είναι ένα μπαρ που έφτιαξε μια γυναίκα που το έσκασε τη μέρα του γάμου της και αποφάσισε να δημιουργήσει έναν χώρο για γυναίκες, ένα safe space θα λέγαμε, που η καθεμιά θα μπορούσε να μοιραστεί την ιστορία της και ό,τι τη βάραινε. Το Vaginahood είναι και ανοιχτό στην κοινωνία- δεν είναι κάποιο άβατο για γυναίκες.
Εκεί, λοιπόν, θα συναντήσουμε διαφορετικές φιγούρες:
Τη Μαριάνθη μια γυναίκα πολυεργαλείο: μητέρα, σύζυγο και εργαζόμενη που πνίγεται. Την νταντά του παιδιού της, που ενσαρκώνει η Κουρουπού, θέλοντας έτσι να περάσουν ίσως και το πιο δυνατό μήνυμα της παράστασης, σπάζοντας τα στερεότυπα. Ναι, τα τρανς άτομα δεν προσδιορίζονται μόνο από τη σ#ξουαλικότητά τους, είναι καθημερινοί άνθρωποι όπως όλοι.
Από την άλλη έχουμε τη Ρόζα, μια γυναίκα πετυχημένη και απελευθερωμένη που δεν ντρέπεται για την ερωτικότητά της- και πολύ καλά κάνει συμπληρώνουμε εμείς.
Η Ζαννίνου, είναι μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας και διαφορετικών πεποιθήσεων, που ξεκινάει μια νέα ζωή μετά τον θάνατο του συζύγου της. Γιατί η ζωή των γυναικών δεν έχει ηλικιακό όριο. Και μια πιο ώριμη ηλικιακά γυναίκα έχει δικαίωμα τον έρωτα και το σ#ξ.
Και τέλος, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου στον ρόλο της ηθοποιού που δουλεύει σέρβις, μας δείχνει τι μπορεί να υφίσταται μια γυναίκα εργαζόμενη από το αφεντικό της και όχι μόνο.
Η αλήθεια είναι ότι ίσως για πρώτη φορά βλέπουμε μια παράσταση-ύμνο στη γυναικεία αλληλεγγύη, χωρίς κουτάκια και στερεότυπα και πολύ χαιρόμαστε γι’ αυτό. Είναι ένα έργο out of the box που λέμε και στο χωριό μας: σύγχρονο, παρουσιάζει διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες και σπάει τα ταμπού.
Αναμένουμε για το αποτέλεσμα, αν και με αυτές τις πρωταγωνίστριες είμαστε σίγουροι ότι θα σκίσει!
Πηγή πληροφοριών: News24/7
Συντάκτης: Μαρία Μωραΐτη
