Η ζωή κάνει κύκλους, και μαζί της και οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν. Άλλοι εμφανίζονται απροσδόκητα, σε μια στιγμή που δεν το περιμέναμε, αλλά έρχονται λες και τους έφερε ένας μαγικός άνεμος τη σωστή στιγμή, άλλοι πάλι εξαφανίζονται από το πουθενά. Μπαίνουν στη ζωή μας για να φέρουν τα πάνω κάτω, να μας ανανεώσουν ή πάλι για να μας στηρίξουν σε κάτι περίεργες φάσεις που το είχαμε ανάγκη. Εντούτοις, καμιά φορά, έτσι απροσδόκητα όπως μπήκαν, χάθηκαν, γεμίζοντάς μας απορίες. Άλλοι πάλι όχι, γιατί ίσως όντως τα πράγματα έτσι θα έπρεπε να γίνουν. Και εκεί που λες ότι πάει, έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο, ο ίδιος άνθρωπος εμφανίζεται και πάλι. Ίσως μετά από μήνες ή ακόμη και χρόνια, κάπου τυχαία να πέσετε ο ένας πάνω στον άλλον.
Υπάρχει μια ρομαντική θεωρία ή ιδέα που μιλάει για αυτό ακριβώς το πράγμα – το να συναντάς κάποιον δύο φορές. Μπορεί να ακούγεται σαν σενάριο Παπακαλιάτη και να μας θυμίζει λίγο από το «Δύο Μέρες Μόνο», αλλά υπάρχει. Με συνοπτική εξήγηση, εάν κάποιος είναι γραφτό να βρίσκεται στη ζωή σου, θα βρεθεί και πάλι. Όχι για να περάσει απλώς, αλλά για να μείνει. Κατά κάποιον τρόπο, το σύμπαν θα βρει έναν τρόπο για να σας ξαναφέρει μαζί. Ξέρεις, εκεί που θα κάνεις τα εβδομαδιαία σου ψώνια και είσαι οριακά με τις πιτζάμες ή στην καθιερωμένη σου σαββατιάτικη έξοδο στο γνωστό μπαράκι, όμως δεν τον ξαναπέτυχες εκεί ποτέ. Ίσως η «ξανά»-συνάντηση να είναι καρμική. Καρμική αλλά αλλιώτικη. Οι συνθήκες είναι αλλιώς, το τάιμινγκ θεωρητικά καλύτερο και βρίσκεστε σε μια καλύτερη φάση, λίγο πιο ώριμη, μιας και τα έχετε βρει με τον εαυτό σας. Στην ουσία, θα ξαναγνωριστείτε και πάλι από την αρχή. Ίσως η πρώτη φορά να ήταν για να μάθετε κάτι, και αφού έχουν περάσει μήνες, χρόνια, αποστάσεις και καταστάσεις, έρχεται η στιγμή που αυτές οι τροχιές θα ξανασυναντηθούν. Και προφανώς, η δεύτερη φορά θα έχει άλλη πορεία.
Ομολογώ ότι υπάρχουν σχέσεις που δημιουργούνται σε φάσεις που ίσως να μην είμαστε έτοιμοι για αυτές. Επομένως, απαιτείται να κλείσουν, για να αντιληφθούμε τι πραγματικά ήταν και τι άξιζε — τόσο στη σχέση όσο και στο άτομο απέναντί μας. Από την άλλη, υπάρχουν και σχέσεις που ξεκινούν εκεί, στο πουθενά, για να μας υπενθυμίσουν ότι η χημεία και η σύνδεση ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, και δεν εξαρτάται από καμία παρουσία πέρα από το τι νιώθουμε όταν βρισκόμαστε μαζί. Πεταλούδες στο στομάχι, κάθε άγγιγμα κόβει την ανάσα, λες και ηλεκτρίζεται με μια σπίθα ανάμεσά σας που, όσος καιρός κι αν περάσει, δε φθείρεται.
Προφανώς, αυτά είναι όλα θεωρίες που βασίζονται στη δύναμη του «σύμπαντος». Όμως υπάρχουν φορές που, ρε γαμώτο, η σύμπτωση δεν μπορεί να είναι απλά μια σύμπτωση. Λες και κάτι μεγαλύτερο κινεί τα νήματα και μας ωθεί σε κάτι τυχαίες συναντήσεις. Μια συνάντηση στο πιο άκυρο μέρος, ένα βλέμμα εκεί που είσαι έτοιμος να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο, και όλα μπορούν να ξαναρχίσουν και πάλι από την αρχή. Μάλλον, ο κατάλληλος άνθρωπος δεν είναι απλά θέμα τύχης και αν θα βρεθεί ή όχι, αλλά θέμα χρόνου. Ίσως να ακούγεται κουλό ή πάλι πολύ παραμυθένιο, αλλά ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι αν όντως κάτι είναι να σε βρει, θα σε βρει. Και αν κάποιος αξίζει πραγματικά και έχει θέση στη ζωή μας, δε θα χρειαστεί να τον κυνηγήσουμε— θα τον ξαναβρούμε. Ή μάλλον, θα μας τον ξαναφέρει το σύμπαν!
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
