Υπάρχουν μέρες που νιώθεις πως δεν αξίζεις τίποτα. Που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις έναν άνθρωπο κουρασμένο, με μάτια γεμάτα απογοήτευση. Νιώθεις πως δεν έχεις πετύχει αρκετά, πως οι άλλοι προχωρούν κι εσύ μένεις πίσω. Νιώθεις πως οι άνθρωποι που αγάπησες σε ξέχασαν ή σε πλήγωσαν χωρίς λόγο, και κάπου μέσα σου αρχίζεις να πιστεύεις ότι ίσως τελικά δεν ήσουν ποτέ αρκετός.
Μα να θυμάσαι κάτι: είσαι πολύ περισσότερα απ’ ό,τι νομίζεις. Δε μετριέται η αξία σου από το πόσο σε αγάπησαν οι άλλοι, αλλά από το πόση αγάπη έχεις δώσει εσύ.
Είσαι εκείνος που σταμάτησε στον δρόμο να βοηθήσει μια γιαγιά να περάσει απέναντι. Εκείνος που έδωσε το μπουφάν του σ’ έναν άστεγο μέσα στο κρύο, χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Είσαι εκείνος που δίνει πάντα την τελευταία του μπουκιά σε ένα αδέσποτο. Εκείνος που υπερασπίζεται πάντα έναν αδύναμο άνθρωπο πάνω σε έναν τσακωμό. Που χάρισες ένα χαμόγελο σ’ έναν περαστικό απλώς γιατί ήθελες να φωτίσεις τη μέρα του.
Είσαι αυτός που έμεινε δίπλα σε φίλους όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν. Που άκουσες χωρίς να κρίνεις, που στήριξες χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Που έδωσες δεύτερες ευκαιρίες, ακόμα κι όταν δε στις έδωσαν ποτέ. Που υπερασπίστηκες το «σωστό» όταν ήταν πιο εύκολο να σωπάσεις. Είσαι εκείνος που αγάπησε βαθιά, ακόμη κι όταν πλήγωσαν αυτή την αγάπη. Που συνέχισε να νοιάζεται, ακόμα κι όταν δε νοιάστηκαν για σένα. Που έδωσες όλο σου το είναι, χωρίς να το ζητήσεις πίσω.
Κι αν σήμερα νιώθεις άδειος, να ξέρεις πως δεν είσαι. Είσαι γεμάτος από όλα όσα έχεις προσφέρει. Ίσως κανείς να μη στα είπε ποτέ, ίσως να μη στα αναγνώρισαν, αλλά εσύ ξέρεις. Ξέρεις πόσες φορές έβαλες τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές σου. Ξέρεις πόσες φορές πάλεψες σιωπηλά για να μην πληγώσεις κανέναν. Ξέρεις πόσες φορές κράτησες μέσα σου τον πόνο, απλώς για να μη χαλάσεις το χαμόγελο κάποιου άλλου.
Και ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει που σε πλήγωσαν. Δεν πειράζει που δε σε κατάλαβαν ή που δε σου φέρθηκαν όπως άξιζες. Γιατί εσύ μέσα σου ξέρεις τι έδωσες, και αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία. Η ψυχή σου ξέρει — και γι’ αυτό λάμπει ακόμα. Αν πάρεις όλη αυτή την αγάπη που σκόρπισες γύρω σου και αρχίσεις να τη διοχετεύεις στον εαυτό σου, τότε θα συμβεί κάτι μαγικό: θα καταλάβεις ότι δεν έχεις ανάγκη καμία επιβεβαίωση. Θα δεις ότι η καρδιά σου είναι γεμάτη φως… απλώς είχες ξεχάσει να το στρέψεις προς τα μέσα. Γιατί η αγάπη που δίνεις είναι η ίδια που μπορεί να σε γιατρέψει.
Φρόντισε τον εαυτό σου όπως φρόντισες όλους τους άλλους. Μίλα του με καλοσύνη, όπως μίλησες σ’ εκείνον που πονούσε. Δώσε του την ίδια υπομονή που έδωσες στους ανθρώπους που άργησαν να καταλάβουν την αξία σου. Κοίταξέ τον με τα ίδια τρυφερά μάτια που κοίταξες κάθε ψυχή που χρειάστηκε τη βοήθειά σου.
Δεν είσαι «λίγος». Δεν είσαι «αδύναμος». Είσαι ένας άνθρωπος που κουβαλά μέσα του απέραντη καλοσύνη, και αυτή η καλοσύνη είναι η δύναμή σου. Ο κόσμος μπορεί να μην την καταλαβαίνει πάντα, αλλά η ζωή δεν ξεχνά ποτέ όσους προσφέρουν από καρδιάς. Και την επόμενη φορά που θα νιώσεις πως δεν αξίζεις τίποτα, θυμήσου αυτό: Είσαι ο άνθρωπος που έδωσε χωρίς να ζητήσει. Που αγάπησε χωρίς να φοβηθεί. Που συνέχισε να πιστεύει στο καλό, ακόμα κι όταν όλα γύρω έμοιαζαν άδικα.
Κι αυτό, από μόνο του, σε κάνει πολύτιμο.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
