Δεν ξέρω σε τι φάση σε βρίσκω. Ίσως πετάς στα ουράνια, προσπαθώντας να φανείς γοητευτικός στα μάτια κάποιου, εκεί που όλα είναι ροζ και γεμάτα καρδούλες. Ή μπορεί απλώς όλα αυτά τα ζαχαρωμένα να πέρασαν και να μην άγγιξαν. Βλέπεις, στην αρχή όλα μοιάζουν τέλεια. Εκείνα τα μηνύματα που στάζουν μέλι. Οι έξοδοι που, ό,τι κι αν γίνει, στο τέλος σε βρίσκουν να χαμογελάς σαν χαζός. Τα ξενύχτια με τα ηχητικά να παίζουν στο repeat. Και αφού σε πήγα μια βόλτα πάνω στα ροζ συννεφάκια, ήρθε η ώρα να προσγειωθούμε.
Η ΕΜΥ μόλις έβγαλε προειδοποίηση για καταιγίδες, εξού και η σειρήνα του 112 που προσπαθεί να σε προλάβει πριν γίνει ζημιά. Άκουσες ποτέ για εκείνα τα red flags που φωνάζουν error από μακριά; Ναι, αυτά που τώρα σου φαίνονται γλυκά και χαριτωμένα— «έλα μωρέ, έτσι είναι αυτός ή αυτή». Ε, αυτά είναι που στο τέλος σε διαλύουν.
Οπότε άσε τις πολύχρωμες καρδούλες και ξύπνα όσο είναι ακόμα νωρίς. Γιατί κάπως έτσι την πατάμε όλοι. Στην αρχή όλα είναι ένα όνειρο. Εκείνα τα μηνύματα που έρχονται στα πιο απίθανα ωράρια. Εκείνα τα «μου έλειψες λίγο» που στάζουν μέλι. Εκείνο το βλέμμα που σου υπόσχεται «εγώ δε θα σε πληγώσω».
Κι εσύ το πιστεύεις. Γιατί έχεις ανάγκη να το πιστέψεις. Γιατί μετά από τόσες απογοητεύσεις λες «αυτό είναι διαφορετικό». Κι έτσι χαμηλώνεις τις άμυνες, αφήνεσαι και σιγά σιγά χτίζεις πάνω σε μια εικόνα που έπλασες εσύ — όχι η πραγματικότητα.
Μόνο που η πραγματικότητα, φίλε μου, έχει τον δικό της τρόπο να σκάει μπροστά σου. Έρχεται με μικρές στιγμές.
Με ένα «ζηλεύω λίγο γιατί σε θέλω» που ακούγεται ρομαντικό, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να απολογείσαι για κάθε like.
Με ένα «μη βγαίνεις τόσο συχνά, εγώ σου φτάνω» που στην αρχή μοιάζει γλυκό, αλλά μετά σου κόβει τα φτερά.
Με ένα «εγώ έτσι είμαι, μην προσπαθείς να με αλλάξεις» που στην ουσία σημαίνει «θα κάνω ό,τι θέλω και θα το λες αγάπη».
Με ένα «δε χρειάζεται να μου τα λες όλα» που αρχικά μοιάζει ώριμο, αλλά στην πορεία γίνεται μυστικοπάθεια.
Με ένα «μόνο εγώ σε καταλαβαίνω» που σιγά σιγά σε απομονώνει απ’ όλους.
Μετά έρχεται το «μου αρέσει που εξαρτάσαι λίγο από μένα» που από δέσιμο γίνεται έλεγχος. Το «αν δε μιλάμε συνέχεια, νιώθω ότι δε με θες» που σε κάνει να αγχώνεσαι για κάθε λεπτό σιωπής. Το «εγώ τα δίνω όλα, αλλά εσύ δεν κάνεις το ίδιο» που σε κάνει να νιώθεις ενοχές επειδή δεν πονάς αρκετά. Και τέλος, το «μα εγώ έτσι δείχνω την αγάπη μου, με ένταση» που δικαιολογεί κάθε φωνή, κάθε ξέσπασμα, κάθε πληγή.
Μα όχι. Η αγάπη δεν είναι μάχη ούτε επιβίωση. Η αγάπη δεν πρέπει να σε κάνει να αμφιβάλλεις για την αξία σου. Η αγάπη δεν έχει «ίσως» και «άμα φερθείς αλλιώς». Ξύπνα λοιπόν. Μάζεψε τα κομμάτια σου, φόρεσε ξανά το χαμόγελο που κάποτε ήταν δικό σου και φύγε από εκεί που χρειάζεται να μικραίνεις για να χωρέσεις. Δε χρειάζεται να υπομένεις τα σημάδια που σε πληγώνουν, ούτε να δικαιολογείς συμπεριφορές που σου αφαιρούν ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Κάθε στιγμή που συμβιβάζεσαι με τοξικότητα είναι μια στιγμή που χάνεις τον εαυτό σου.
Η ηρεμία σου, η δυνατότητα να αγαπάς χωρίς φόβο— αυτά είναι που μετράνε στο τέλος. Μη φοβάσαι να πεις «φτάνει». Μη φοβάσαι να αφήσεις πίσω όποιο δε σε σέβεται ή δε σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Κράτα αυτό στο μυαλό σου: οι πεταλούδες, τα «μου λείπεις» και οι καρδούλες είναι προσωρινά. Αυτό που μένει είναι ποιος σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, ποιος σε κάνει να αγαπάς ξανά τον εαυτό σου, ποιος σε αφήνει να είσαι ελεύθερος και ζωντανός.
Και όταν καταλάβεις ποιος ή ποια είναι αυτός ή αυτή, θα συνειδητοποιήσεις κάτι σημαντικό: Η πραγματική δύναμη δεν είναι να αντέχεις τον πόνο των άλλων, αλλά να ξέρεις πότε να πεις «φτάνει» και να φύγεις. Και τότε —μόνο τότε— η αγάπη που θα ακολουθήσει θα είναι καθαρή, αληθινή και κυρίως, πάνω απ’ όλα, δική σου.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
