Όλοι είμαστε επιβάτες της ίδιας πτήσης - Κανείς δεν ξέρει πού θα προσγειωθεί

Ξέρεις, ήταν πολλές οι φορές που προσπαθούσα να καταλάβω. Εκείνες οι απότομες αλλαγές συμπεριφοράς έμοιαζαν με τα κενά αέρος μιας κακής πτήσης — κι εγώ ανέκαθεν τα φοβόμουν. Κάθε μέρα ήταν κι ένας αγώνας να βρω ένα εισιτήριο για μια ηλιόλουστη μέρα. Να ταξιδέψω πάνω από τα σύννεφα, να δω τον κόσμο από ψηλά, να μη μπορεί κανείς και τίποτα να με πληγώσει. Έψαχνα εκείνη τη στιγμή που η προσγείωσή μου θα γινόταν σε έναν κόσμο πιο όμορφο και αληθινό. Έναν κόσμο χωρίς τον φόβο της σύγκρουσης των συναισθημάτων μου για ακόμη μία φορά.

Έψαχνα — και όλη αυτή η αναζήτηση κράτησε χρόνια. Το μόνο που άλλαζε ήταν οι ανθρώπινες φιγούρες. Όχι, δεν προσπαθούσα να καταλάβω μόνο τους ερωτευμένους. Τον κόσμο προσπαθούσα να καταλάβω. Και ξέρω πως, όπως κι εγώ, έτσι κι εσύ κάθε φορά αναρωτιέσαι ποιος είναι τελικά ο κόσμος που ζούμε.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως οι σχέσεις μοιάζουν με αεροπορικά εισιτήρια.

Άλλοι επιλέγουν business, γιατί θέλουν άνεση, σταθερότητα και σιγουριά. Θέλουν να ξέρουν πως το ταξίδι τους θα είναι ήρεμο και πως, αν κάτι πάει στραβά, κάποιος θα τους φροντίσει. Θέλουν να νιώθουν προτεραιότητα, να έχουν χώρο να απλώσουν τα πόδια τους και να πιστεύουν πως η αγάπη μπορεί να υπάρξει χωρίς ταραχές.

Άλλοι πάλι ταξιδεύουν economy. Κουβαλούν λιγότερα, μα ελπίζουν περισσότερα. Συμβιβάζονται με τον περιορισμένο χώρο και την αναταραχή, γιατί πιστεύουν πως ο προορισμός θα αξίζει την ταλαιπωρία. Δεν έχουν κρασί ούτε χαμόγελα πληρώματος, μα έχουν όνειρα. Κοιτούν από το παράθυρο και σκέφτονται πως ίσως αυτή η πτήση να είναι η αρχή ενός νέου ουρανού.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που πετούν χωρίς εισιτήριο. Μπαίνουν στο αεροπλάνο της ζωής χωρίς προορισμό, με ένα βλέμμα γεμάτο ρίσκο και μια καρδιά που δεν λογαριάζει το ύψος. Δεν τους νοιάζει αν θα κάτσουν δίπλα στο παράθυρο ή στη μέση. Θέλουν απλώς να νιώσουν πως ζουν. Κι ίσως εκεί να κρύβεται η πιο αληθινή μορφή ελευθερίας. Γιατί δεν έχουν αποσκευές ούτε προσδοκίες — μόνο την ελπίδα πως κάπου, ανάμεσα στα σύννεφα, θα συναντήσουν κάποιον που πετά στην ίδια συχνότητα.

Στο τέλος, όλοι είμαστε επιβάτες της ίδιας πτήσης. Κανείς δεν ξέρει πού θα προσγειωθεί. Άλλοι φτάνουν σε ασφαλή αεροδρόμια. Άλλοι χάνουν τη σύνδεση και μένουν με τη βαλίτσα στο χέρι και μια καρδιά γεμάτη αναμονή. Όσοι ταξιδεύουν business πιστεύουν πως η άνεση θα τους προστατέψει από την πτώση. Όσοι ταξιδεύουν economy ξέρουν πως το ρίσκο είναι μέρος της διαδρομής. Μα όλοι φοβούνται την ίδια στιγμή — τη στιγμή που το αεροπλάνο τρέμει, ο ήχος του κινητήρα αλλάζει και η σιωπή γίνεται πιο βαριά από τον αέρα.

Ίσως τελικά να μη μετρά το κάθισμα που διάλεξες. Ούτε το αν είχες προτεραιότητα στην επιβίβαση. Ούτε το αν σου πρόσφεραν σαμπάνια ή ένα πλαστικό ποτήρι με νερό. Ίσως να μετρά μόνο ποιος κάθεται δίπλα σου. Ποιος κρατά το χέρι σου όταν το φως της ζώνης ασφαλείας ανάψει ξανά. Ποιος κοιτάζει μαζί σου έξω από το παράθυρο και χαμογελά, έστω κι αν το ταξίδι είναι μακρύ.

Και στο τέλος, όταν το αεροπλάνο προσγειωθεί και οι επιβάτες σηκωθούν βιαστικοί να κατεβούν, εσύ να μείνεις για λίγο καθισμένος στη θέση σου. Να κοιτάξεις γύρω σου και να συνειδητοποιήσεις πως κάθε πτήση αφήνει ένα μικρό κομμάτι σου πίσω. Κάθε ταξίδι είναι ένα μάθημα. Κάθε απογείωση μια υπόσχεση. Κάθε προσγείωση μια αλήθεια. Και τότε καταλαβαίνεις πως η αγάπη δεν είναι να βρεις την τέλεια θέση στο αεροπλάνο — είναι να έχεις κάποιον που σε κάνει να ξεχνάς πως βρίσκεσαι στον αέρα.