Υπάρχουν φορές που η ζωή αποφασίζει να μιλήσει με τρόπους που δεν περιμέναμε. Στη Φλόριντα, μια γυναίκα που βρισκόταν σε ιατρικό κώμα ξύπνησε χάρη σ’ έναν σκύλο θεραπείας. Ένα πλάσμα με βλέμμα ήρεμο, καρδιά καθαρή και αγάπη άδολη. Και ξαφνικά, εκεί που οι γιατροί και οι συγγενείς περίμεναν απλώς ένα θαύμα, το θαύμα φόρεσε τέσσερα ποδαράκια και κούνησε την ουρά του.
Η Πρισίλα Τίμονς, 39 ετών, νοσηλευόταν για εβδομάδες στην εντατική του Memorial Hospital West, μετά από μαζική πνευμονική εμβολή που προκάλεσε τρεις καρδιακές ανακοπές και πολυοργανική ανεπάρκεια. Οι γιατροί της είχαν εξηγήσει στην οικογένειά της πως οι πιθανότητες να ξυπνήσει δεν ξεπερνούσαν το 10%. Κι όμως, η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Ο επικεφαλής της ΜΕΘ, δρ. Ντάνιελ Μέιερ, ανέφερε πως η ιατρική ομάδα πάλεψε επί 40 λεπτά για να επαναφέρει την καρδιά της. Παρότι εκείνη επανήλθε, η Πρισίλα έπεσε σε κώμα. Οι μέρες περνούσαν ήσυχα, μέχρι που μπήκε στο δωμάτιο ο Σκράντσι, ένας σκύλος θεραπείας με βλέμμα γεμάτο καλοσύνη.
Ο εκπαιδευτής του άφησε μια μικρή λιχουδιά στο χέρι της ασθενούς, κι εκείνος, ακολουθώντας το ένστικτό του, την πλησίασε και την ακούμπησε απαλά με τη μουσούδα του. Εκείνη τη στιγμή, τα δάχτυλα της Πρισίλα κινήθηκαν. Ένα μικρό άγγιγμα, μια ανεπαίσθητη κίνηση μα αρκετή για να ξυπνήσει ολόκληρη την αίθουσα με ελπίδα. Όταν η ίδια ξύπνησε πλήρως, αφηγήθηκε πως ένιωθε πως κάποιος την καλούσε πίσω στη ζωή. «Άκουγα φωνές, αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Μέχρι που ένιωσα το πατουσάκι του. Αυτό μου έδωσε τη δύναμη να προσπαθήσω να τον αγγίξω κι εγώ», είπε συγκινημένη.
Λίγο αργότερα γνώρισε και τη Χάνι Κρισπ, τον δεύτερο σκύλο θεραπείας του νοσοκομείου, και τους χαρακτήρισε «αγγελικά πλάσματα που κουβαλούν φως».
Κάπως έτσι, μέσα σε έναν αποστειρωμένο θάλαμο γεμάτο μηχανήματα, ένα μικρό πλάσμα κατάφερε να κάνει το αδύνατο. Να θυμίσει ότι η αγάπη δεν έχει φωνή, αλλά έχει παρουσία. Ότι το άγγιγμα ενός ζώου μπορεί να γίνει γέφυρα ανάμεσα στη σιωπή και στη ζωή.
Ίσως τελικά τα θαύματα να μην έρχονται πάντα με φανφάρες, αλλά με απαλά βήματα και μια ουρά που κουνιέται ρυθμικά. Ο Σκράντσι δε θεράπευσε απλώς το σώμα της Πρισίλα, της θύμισε πως κάπου εκεί, κάτω από όλα τα καλώδια και τους φόβους, η ζωή συνέχιζε να περιμένει. Γιατί καμιά φορά, η δύναμη δε βρίσκεται στα φάρμακα ή στα μηχανήματα, αλλά στην τρυφερότητα ενός πλάσματος που δε ζητά τίποτα πίσω. Κι αν κάτι μας διδάσκει αυτή η ιστορία, είναι πως η αγάπη, στην πιο αγνή της μορφή, μπορεί όντως να ξυπνήσει θαύματα.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
