Υπάρχουν στιγμές στο μπάσκετ που δε μετριούνται με σκορ. Δε χωράνε σε στατιστικά, δεν περιγράφονται με rankings ή με βολές τελευταίας στιγμής. Είναι εκείνες οι στιγμές που κουβαλούν ψυχή κι αυτή τη φορά, η ψυχή είχε το όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Η Παρτιζάν έζησε ένα από τα πιο ταραχώδη 24ωρα των τελευταίων ετών. Μετά τη βαριά ήττα από τον Παναθηναϊκό (91–69) και την πτώση στη 18η θέση της EuroLeague (4 νίκες – 9 ήττες), ο θρυλικός Σέρβος προπονητής υπέβαλε την παραίτησή του. Για πρώτη φορά, το βλέμμα του Ζοτς έδειχνε κουρασμένο. Λίγο πιο βαρύ από όσο έχουμε συνηθίσει από τον άνθρωπο που έχει κατακτήσει εννέα EuroLeague και έχει χτίσει ολόκληρες αυτοκρατορίες πάνω στα time-out.
Μόνο που το Βελιγράδι είχε άλλα σχέδια.
Και αυτά φάνηκαν πρώτα στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα. Ο Ζοτς φτάνει και πριν καν ακουμπήσει πόδι έξω από την έξοδο, τον περιμένει εκείνη. Η μικρή φίλη της Παρτίζαν, το κορίτσι που σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι στέκεται δίπλα στη φυσούνα και περιμένει έναν μόνο άνθρωπο: εκείνον. Να της χαμογελάσει, να τη χαιρετήσει, να της δείξει ότι τη θυμάται.
View this post on Instagram
Αυτή τη φορά, εκείνη ήταν που τον περίμενε. Σιωπηλά, καρτερικά, σαν να ήξερε ότι το είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Ο Ομπράντοβιτς την αγκάλιασε και για μια στιγμή, ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της EuroLeague λύγισε. Κράτησε το βλέμμα χαμηλά, ίσως για να μην προδώσει πόσο τον είχε αγγίξει όλο αυτό. Γύρω του, εκατοντάδες οπαδοί τραγουδούσαν «Ζέλικο μείνε», ενώ εκείνος πάλευε να βάλει σε τάξη τα συναισθήματά του.
Ήταν μια στιγμή καθαρή, ανθρώπινη, σχεδόν οικογενειακή. Μια στιγμή που κανένας τίτλος, καμία στατιστική και κανένα δημοσίευμα δεν μπορεί πραγματικά να αποτυπώσει.
Γιατί ο Ομπράντοβιτς δεν είναι απλώς ο προπονητής της Παρτίζαν. Είναι η ιστορία της. Από την πρώτη του θητεία το 1991–1993 μέχρι την επιστροφή του το 2021, όταν βρήκε την ομάδα στο EuroCup και την επανέφερε στα σαλόνια της EuroLeague, έδωσε στην Παρτιζάν κάτι παραπάνω από αποτελέσματα: της έδωσε προοπτική, όραμα, περηφάνια.
Κι ίσως γι’ αυτό, μετά την παραίτηση, το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας δεν έσπευσε να την αποδεχτεί. Αντίθετα, προσπαθεί να τον πείσει να μείνει. Σύμφωνα με τη «Mozzart Sport», κανείς στην Παρτιζάν —ούτε στη διοίκηση ούτε στα αποδυτήρια— δεν αμφισβητεί τη δουλειά του, την ποιότητά του ή την αξία του. Η λέξη «εμπιστοσύνη» ακούγεται ξανά και ξανά, σαν να προσπαθούν όλοι να του θυμίσουν ότι το έργο του δεν τελειώνει εδώ.
Κι ο Ζοτς; Στο γράμμα της παραίτησής του έγραψε: «Πάντα θα είμαι ένας από εσάς». Και αυτή η πρόταση μάλλον ήταν το σπίρτο που άναψε την αντίδραση ενός ολόκληρου λαού. Γιατί για τους «γκρόμπαρι», ο Ομπράντοβιτς δεν είναι ένας ακόμη προπονητής που φεύγει μετά από μια κακή περίοδο. Είναι οικογένεια.
Η Παρτιζάν μπορεί να μην έχει ακόμη τη χρονιά που ονειρεύεται στη EuroLeague. Αλλά έχει κάτι πιο σπάνιο: έναν προπονητή που την αγαπάει σαν σπίτι του και έναν λαό αποφασισμένο να μην τον αφήσει να φύγει. Και κάπως έτσι, το μπάσκετ για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο παιχνίδι. Είναι ιστορίες. Είναι άνθρωποι. Είναι αγκαλιές σαν αυτή.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
