Δεν αλλάζει ο άνθρωπος.
Σαν τις εποχές, ίσως,
ξεδιπλώνεται εκεί που τού αρέσει,
εκεί που τον βολεύει
ή που τού επιτρέπεται.
Μα σίγουρα,
αλλαγή μετάλλαξης σπανίως
τού συμβαίνει.
Για αυτό, και φέτος…
Νέος Χρόνος,
μα ίδιος εαυτός.
Ας δεχτούμε απλά πως, ίσως,
να έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
