Κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί και λέει «σήμερα θα προδώσω έναν άνθρωπο που με αγαπάει». Η απιστία δεν ξεκινάει ποτέ από την πράξη. Ξεκινάει πολύ νωρίτερα. Από μικρές σιωπές, από πράγματα που δεν ειπώθηκαν, από ανάγκες που δεν αναγνωρίστηκαν, από εγωισμούς που φούσκωσαν χωρίς να το καταλάβεις. Από σημάδια που είχες υποψίες αλλά δεν ήθελες να δεις πραγματικά. Ξεκινάει εκεί που ο ένας σταματάει να κοιτάει τον άλλον στα μάτια. Οι άνθρωποι απατάνε για πολλούς λόγους, αλλά σχεδόν όλοι καταλήγουν στο ίδιο σημείο: στην έλλειψη θάρρους και αλήθειας. Θάρρους να πουν «κάτι μου λείπει». Θάρρους να παραδεχτούν «έχω αλλάξει». Αλήθειας να σταθούν απέναντι στον άλλον, αλλά κυρίως απέναντι στον εαυτό τους.
Κάποιοι απατούν γιατί θέλουν να νιώσουν επιβεβαίωση. Θέλουν να δουν ότι “μετράνε” ακόμα, ότι κάποιος τους θέλει, ότι δεν πέρασε ο καιρός από πάνω τους. Είναι αυτό το κενό που κουβαλάνε μέσα τους και αντί να το δουλέψουν, ψάχνουν κάποιον άλλον να το γεμίσει. Μόνο που το κενό του εαυτού σου δε γεμίζει με τρίτους. Γεμίζει μόνο όταν το αντιμετωπίσεις.
Άλλοι απατούν γιατί βαριούνται να προσπαθήσουν. Γιατί μια σχέση χρειάζεται δουλειά, συνέπεια, υπομονή, και κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να παλεύουν για κάτι που ήδη έχουν. Θέλουν την έξαψη του καινούριου, την αίσθηση της κατάκτησης. Τους τρομάζει η σταθερότητα, όχι επειδή δεν είναι καλή, αλλά επειδή τους ξεγυμνώνει. Εκεί φαίνεται ποιος είσαι πραγματικά.
Υπάρχουν κι αυτοί που απατούν από καθαρό εγωισμό. Όχι επειδή κάτι λείπει, αλλά επειδή θεωρούν ότι μπορούν. Γιατί δεν έμαθαν να σέβονται. Γιατί νομίζουν ότι τα πάντα είναι δικαίωμά τους, ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αυτούς δεν τους αλλάζεις. Μόνο τους απομακρύνεις. Κι υπάρχουν κι εκείνοι που απατούν όχι επειδή δεν αγαπούν τον άλλον, αλλά επειδή δεν αγαπούν τον εαυτό τους. Δεν έχουν όρια, δεν έχουν σταθερότητα μέσα τους, δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποιοι είναι. Είναι άνθρωποι μπερδεμένοι, άνθρωποι με πληγές, άνθρωποι που δε γνωρίζουν καν τι πραγματικά ψάχνουν. Και δυστυχώς, μέχρι να το βρουν, πληγώνουν όσους είναι γύρω τους.
Η αλήθεια, όμως, είναι αυτή: ένα άτομο που είναι γεμάτο μέσα του, που είναι τίμιο, που έχει συνέπεια στον χαρακτήρα του, ΔΕΝ απατάει. Όχι επειδή δεν μπορεί. Αλλά επειδή δε θέλει να καταστρέψει κάτι που σέβεται. Η απιστία δεν έχει να κάνει τόσο με τον άνθρωπο που απατάς, όσο με τον άνθρωπο που είσαι. Και το χειρότερο; Όταν κάποιος σε απατάει, δεν προδίδει εσένα. Προδίδει τον εαυτό του. Προδίδει το ήθος του, την εικόνα του, την ψυχή του. Στη δική σου ζωή αφήνει απλώς ένα σημάδι, αλλά στις δικές του επιλογές αφήνει στάμπα που δε φεύγει. Και στις περισσότερες περιπτώσεις, το μετανιώνει και επιστρέφει μετά από καιρό ζητώντας συγχώρεση.
Εσύ; Εσύ κάποια στιγμή θεραπεύεσαι. Σηκώνεσαι, πατάς στα πόδια σου, ξαναχτίζεις ό,τι χάθηκε, βρίσκεις ανθρώπους που εκτιμούν αυτό που είσαι. Αυτός που απάτησε, όμως, κουβαλάει πάντα το βάρος του ψέματος. Αναρωτιέσαι λοιπόν, γιατί οι άνθρωποι απατάνε;
Η απάντηση είναι, γιατί δεν έμαθαν να αγαπούν σωστά. Ίσως γιατί φοβήθηκαν να μείνουν. Ίσως γιατί διάλεξαν τον εύκολο δρόμο αντί για τον αληθινό. Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να θυμάσαι: Η απιστία κάποιου άλλου δε λέει τίποτα για τη δική σου αξία. Λέει τα πάντα για τη δική του. Μην κάθεσαι να ψάχνεις απαντήσεις στις ανασφάλειες κάποιου άλλου. Εσύ έκανες αυτά που ένιωθες, εκείνοι έκαναν όσα μπορούσαν, τη δεδομένη στιγμή. Στο τέλος ο καθένας παίρνει πάντα αυτό που του αξίζει.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
