Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά, πήρα έναν καφέ. Το ποτηράκι πάνω έγραφε “believe in giving” – «believe in Xmas magic», και κάπου εκεί αναρωτήθηκα· είναι άραγε ο Δεκέμβρης ο one and only μήνας που μπορεί να μας προσφέρει συναισθήματα συγκίνησης και νοσταλγίας; Ή μήπως εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε τα συναισθήματα αυτά να εκδηλώνονται παρά μόνο όταν το ημερολόγιο μάς το υπενθυμίζει;
Όλοι έχουμε νιώσει τη θαλπωρή των γιορτών, μιας κι ο Ασπρομηνάς, όπως ονομάζεται κι αλλιώς, άμεσα συνδεδεμένος με τον εορτασμό των Χριστουγέννων, περιλαμβάνει συναντήσεις και στιγμές με τα αγαπημένα πρόσωπα της οικογένειάς μας και μας συντροφεύει με μηνύματα χαράς, συναισθήματα αισιοδοξίας, με ανταλλαγές δώρων, ζεστές συζητήσεις, μυρωδιές από τα σπιτικά φαγητά και γλυκά των μαμάδων μας, ακόμα και με μουσικές που ξυπνούν τις παιδικές μας μνήμες. Ποιος μπορεί να αντισταθεί, λοιπόν, σε μία τέτοια ατμόσφαιρα; Ακόμα και οι πιο σκληροί και επιφυλακτικοί –στην ψυχή– άνθρωποι, θαρρώ πως λυγίζουν.
Ωστόσο, πόσο μελαγχολικοί γινόμαστε όταν αφήνουμε πίσω μας αυτές τις συγκινήσεις; Μήπως θα ήταν εκστατικά υπέροχο να νιώθουμε έτσι κάθε μέρα για όλες τις μέρες του υπόλοιπου έτους, να μην επιτρέπουμε στην εξαντλητική αυτή καθημερινότητα να μάς συνεπαίρνει στο βούρκο της και να «ρουφάει» την τελευταία σταγόνα αυτής της πανέμορφης ψυχικής κατάστασής μας που (ανα)γεννιέται αυτή την περίοδο;
Γιατί η έκρηξη αυτών που νιώθουμε μέσα μας, που ζεσταίνει τις καρδιές μας και μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους, να γίνεται αποκλειστικά και μόνο αυτές τις λίγες και συγκεκριμένες μέρες του μήνα; Είναι λυπηρό όταν απομακρύνονται οι εορταστικές ημέρες όλοι να επιστρέφουμε στα σκυθρωπά πρόσωπά μας (γιατί είμαι σίγουρη πως πολύ λίγοι από εμάς παραμένουμε πιστοί στην ίδια διάθεση). Είναι σαν ο χρόνος να μάς χαρίζει ένα μικρό διάλειμμα, μια ευκαιρία να ξαναβρούμε την παιδικότητά μας και να πιστέψουμε – έστω για λίγο – στη μαγεία.
Ο Δεκέμβριος μοιάζει να αγγίζει τις καρδιές μας με έναν τρόπο που κανένας άλλος μήνας δεν τα καταφέρνει. Στους δρόμους οι άνθρωποι χαμογελούν λιγότερο συχνά. Δεν ανταλλάζουν συχνά ευχές (ακόμα και στις πιο απλές στιγμές όπως αυτές των γενεθλίων μας), δε δίνουν αγκαλιές (η δύναμη της αγκαλιάς, αχ αυτή η δύναμή της), δεν κάνουν πια δώρα ο ένας στον άλλον, και μαζί με αυτά χάνεται η ζεστασιά, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη.
Όταν οι γιορτές τελειώνουν, όταν τα φωτάκια σβήνουν και η καθημερινότητα επιστρέφει, κάτι μέσα μας σκοτεινιάζει. Η μαγεία, που τόσο απλόχερα μάς χαρίζεται, δυστυχώς μοιάζει να υποχωρεί. Γινόμαστε πάλι σοβαροί, βιαστικοί και σκυθρωποί. Σαν να πιστεύουμε πως η χαρά και η αισιοδοξία είναι προνόμια μόνο των γιορτινών ημερών.
Αλλά γιατί να είναι έτσι;
Η ζεστασιά, η τρυφερότητα, η καλοσύνη, η διάθεση για σύνδεση δε χρειάζεται να χωράνε μέσα σε μόνο λίγες μέρες – δεν είναι χαρακτηριστικά μιας εποχής, είναι δυνατότητες δικές μας. Η μεγαλύτερη λοιπόν μαγεία που έχει αυτή η εορταστική περίοδος είναι ότι μας θυμίζει πως όλα όσα νιώθουμε τον Δεκέμβρη μπορούμε να τα κουβαλάμε μαζί μας όλο τον χρόνο. Αν κρατήσουμε κάτι από αυτόν τον μήνα, ας είναι η υπενθύμιση πως η μαγεία δε δημιουργείται από τα φώτα ή τα στολίδια, αλλά από τις στιγμές που επιλέγουμε να ζήσουμε και από τον τρόπο που βλέπουμε ο ένας τον άλλον.
Ο Δεκέμβριος μπορεί να είναι ο μήνας της μαγείας, αλλά η μαγεία μπορεί να γίνει τρόπος ζωής. Αρκεί να το επιλέξουμε.
Συντάκτης: Ελένη Σπανοπούλου
