Κάποιοι άνθρωποι ανταλλάζουν δώρα επειδή “έτσι πρέπει”. Ένα κουτάκι, ένα χαρτί περιτυλίγματος, μια υποχρέωση που έγινε παράδοση. Παίρνουν κάτι για να δώσουν κάτι, όχι επειδή νιώθουν, αλλά επειδή ακολουθούν μια συνήθεια που έχει χάσει το νόημα της. Και ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία των Χριστουγέννων: εκεί που όλα μιλούν για αγάπη, ζεστασιά και γενναιοδωρία, οι άνθρωποι ξεχνούν πως το αληθινό δώρο δεν είναι ποτέ αντικείμενο.
Το πραγματικό δώρο είναι πάντα εμπειρία, παρουσία, προσοχή, χρόνος, ενδιαφέρον. Είναι κάτι που δεν μπαίνει σε σακούλα, δε μετριέται σε ευρώ και δεν μπορείς να το ανταλλάξεις την επομένη μέρα σε κάποιο κατάστημα. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι το “αν θα πάρεις πίσω”. Αυτό που νιώθεις όταν βλέπεις τον άλλον να χαμογελάει επειδή τον σκέφτηκες. Η ίδια μαγεία του να δίνεις.
Κι όμως, κάθε χρόνο, οι περισσότεροι κυνηγούν το τέλειο δώρο λες και υπάρχει κάποιος μυστικός οδηγός που λέει πως η αγάπη μετριέται με τιμή, μέγεθος και εμφάνιση. Ψάχνουν κάτι ακριβό, εντυπωσιακό, “αντάξιο”, ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι είναι κάτι πολύ πιο απλό: να νιώσουν ότι κάποιος τους βλέπει, τους ακούει, τους καταλαβαίνει. Ότι κάποιος στάθηκε για λίγο στον κόσμο τους και σκέφτηκε: “Τι θα τον έκανε πραγματικά χαρούμενο;”
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στη μεγάλη αλήθεια: Δεν έχουν αξία τα δώρα. Έχει αξία η πρόθεση.
Η χαρά του να δίνεις δεν είναι πράξη ανταλλαγής – είναι πράξη σύνδεσης-. Όταν δίνεις κάτι από την καρδιά σου, κάτι που δεν αγοράστηκε από υποχρέωση αλλά γεννήθηκε από σκέψη, παρατήρηση και ενδιαφέρον, τότε το δώρο αποκτά ψυχή. Δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο, αν κοστίζει πολλά ή σχεδόν τίποτα. Σημασία έχει ότι στολίζει τον άλλον με ένα συναίσθημα που δεν ξεθωριάζει όταν σβήσουν τα λαμπάκια του δέντρου.
Αυτή είναι η πραγματική μαγεία των Χριστουγέννων: να θυμίζει στους ανθρώπους πως η γενναιοδωρία δεν είναι πράξη αλλά κατάσταση.
Και η αλήθεια είναι ότι, όσο μεγαλώνουμε, αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα δώρα. Δε χρειαζόμαστε πια πράγματα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους. Στιγμές. Λίγη ησυχία. Μια ζεστή αγκαλιά. Ένα μήνυμα που λέει “Σε σκέφτηκα”. Ένα βλέμμα που σε ξεκουράζει. Μια φροντίδα που δε χρειάζεται μεγάλο περιτύλιγμα για να δείξει την αξία της.
Το πραγματικό δώρο είναι να ξέρεις, ότι έχεις κάποιον που χαμογελάει επειδή υπάρχεις.
Και είναι όμορφο να συνειδητοποιείς πως αυτό το χαμόγελο δε χρειάζεται μεγάλα λόγια ούτε μεγάλες κινήσεις για να γεννηθεί. Μερικές φορές αρκεί ένα “πως είσαι” που λέγεται με αληθινό ενδιαφέρον. Μια μικρή υπενθύμιση ότι κάποιος σε σκέφτεται, ότι κάποιος θέλει να ξέρει αν είσαι καλά, ότι δεν περπατάς μόνος. Μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας, αυτές οι μικρές αποδείξεις παρουσίας γίνονται οι πιο γεμάτες μορφές αγάπης – αυτές που σε αγγίζουν όταν όλα όσα γύρω σου τρέχουν.
Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι τα αντικείμενα, αλλά οι άνθρωποι που στάθηκαν κοντά σου στις πιο σιωπηλές στιγμές.Εκείνοι που σε άκουσαν, που σε αγκάλιασαν χωρίς λόγο, που σε κοίταξαν με κατανόηση όταν δεν ήξερες τι να πεις. Αυτοί είναι τα αληθινά δώρα. Αυτοί που κάνουν τα Χριστούγεννα να μοιάζουν λιγότερο με γιορτή και περισσότερο με ανάσα, με απαλότητα, με την αίσθηση ότι όσο δύσκολη κι αν ήταν η χρονιά, υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που σε κρατάει ζεστό μέσα στον κόσμο.
Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν δώρα για να πάρουν πίσω. Κάποιοι άλλοι δίνουν χωρίς να περιμένουν τίποτα. Και αυτοί είναι που δημιουργούν Χριστούγεννα μέσα στον κόσμο.
Αυτές οι γιορτές, λοιπόν, ας μη μετρηθούν σε κουτιά. Ας μετρηθούν σε συναισθήματα. Σε πράξεις που φωτίζουν ανθρώπους. Σε δώρα που δε χωράνε σε σακούλες. Γιατί στο τέλος της ημέρας, το πιο πολύτιμο δώρο είναι να αγαπάς – και να το δείχνεις
Καλές Γιορτές, με δώρα που δεν επιστρέφονται, γιατί δεν αγοράζονται!
Συντάκτης: Νεφέλη Μπάκα
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
