Λοιπόν, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά. Σήμερα δεν έχει αστειάκια και αηδίες. Σήμερα ο τόνος είναι μουντός, μίζερος και μαύρος.
Μπορώ να πω με ασφάλεια πως συναναστράφηκα με αρκετούς ανθρώπους στην ζωή μου, και γνώρισα πολλές και διάφορες κατηγορίες αυτών. Όσο και αν προσπαθούσα να μην τοποθετήσω ταμπέλες και να τους χωρίσω σε στήλες, ήταν απλά αδύνατον.
Πάντα μου έλεγαν να μην τα βάζω όλα σε ένα σακί. Και η αλήθεια είναι πως προσπαθούσα να μην το κάνω. Αλήθεια, προσπαθούσα. Αλλά δυστυχώς υπήρχε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει ένα σακί δίχως πάτο, με χωρητικότητα τόσο μεγάλη που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να υπολογίσει με τα εργαλεία που διαθέτει. Και αυτό το σακί, έγραφε απ’έξω «υποκρισία», και όλοι οι άνθρωποι χωρούσαν μέσα.
Κάποτε είπα το εξής: «Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν συγγραφέα. Είναι δουλειά του να φτιάχνει ιστορίες». Όπως αποδεικνύεται, όλοι μας έχουμε αυτήν τη φύση του συγγραφέα μέσα μας. Είναι γραμμένο στο DNΑ μας να δημιουργούμε ιστορίες και γεγονότα εκεί που δεν υπάρχουν. Είναι στη φύση μας να αποφεύγουμε τον κίνδυνο, και να θέτουμε τον κώδικα μας χαμηλότερα από την επιβίωσή μας.
Είναι στη φύση μας να είμαστε υποκριτές.
Ιδού. Το είπα. Και εσύ, που διαβάζεις αυτήν την παράγραφο, βάζω στοίχημα πως κρατάς τουλάχιστον δυο σχέσεις στη ζωή σου αυτήν ακριβώς τη στιγμή, μέσω της διπλωματικής σου υποκρισίας.
Αλλά ο εμετός δεν είναι στο διπλωματικό ταλέντο του καθενός, ούτε στο πόσο καλός ηθοποιός είναι. Η πραγματική σαπίλα, έρχεται στην στιγμή της κρίσης, όπου ο «κώδικας τιμής» που είχες πάντα για βιτρίνα, κάποια στιγμή ραγίζει και σπάει. Η στιγμή όπου προσπαθείς με ψεύτικα λόγια να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους για το πόσο γαμάτος είσαι, και το πόσο ισχυρό χαρακτήρα κράτησες, ενώ στην πραγματικότητα τα σκάτωσες ανεπανόρθωτα.
Ναι, σε σένα μιλάω. Τα σκάτωσες. Και εύχομαι να ακούς την φωνή μου στον ύπνο σου τα βράδια, να σου επαναλαμβάνει αυτές τις λέξεις κάθε φορά που αλλάζεις πλευρό. Αφού δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου, θα το κάνω εγώ για σένα.
Δεν κοροϊδεύεις κανέναν. Κάτσε και αναλογίσου τώρα, τι κέρδισες, και τι έχασες. Και αν δυσκολεύεσαι να κάνεις απολογισμό, άσε με για άλλη μια φορά να σε βοηθήσω.
Κέρδισες έναν τσαλακωμένο εγωισμό. Κέρδισες μια ραγισμένη βιτρίνα, που καθαρίζεις μέρα-νύχτα, με την ελπίδα πως θα την κάνεις αρκετά αστραφτερή ώστε να μην βλέπουν οι άλλοι τις ρωγμές. Και έχασες τα πάντα. Έχασες τη γυναίκα και τους φίλους που σε σέβονταν, εξαιτίας της μάσκας σου, γιατί ποτέ δεν τους έδειξες πίσω από αυτήν. Έχασες την κριτική σου αντίληψη, τον κώδικά σου, και εν τέλει τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γιατί είδες πως και οι στόχοι σου, τελικά, ήταν κι αυτοί κομμάτι της βιτρίνας σου. Έγραψες την ιστορία σου, μ’ εσένα πρωταγωνιστή. Και την έστησες καλά. Την έστησες προσεκτικά. Σκέφτηκες την κάθε ατάκα, χειραγώγησες το κάθε γεγονός, έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, για να δείχνεις αυτό που μόνο εσύ ήθελες.
Αλλά όπως σε κάθε καλή ιστορία, ξέχασες το πιο σημαντικό κομμάτι: Τη μεταστροφή του κεντρικού χαρακτήρα. Και με κάθε ψεύτικο γεγονός που έχτιζες στο σενάριο σου, τόσο πιο κοντά ερχόσουν στην τελική σου ανατροπή. Και τώρα η ανατροπή ήρθε, και είναι πολύ αργά να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά ήσουν ο κομπάρσος στην ίδια σου την ταινία.
Όλοι είμαστε συγγραφείς. Όλοι έχουμε την δική μας ιστορία. Όλοι έχουμε τα δικά μας μυστικά. Και πολλά μυστικά, θα θέλαμε να μην τα ξέραμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Και όλοι λέμε τα δικά μας ψέματα, γιατί τα λέμε κυρίως στον εαυτό μας. Αλλά ούτε η διπλωματία, ούτε η υποκριτική λειτουργεί έτσι. Ένας πολιτικός, ή ένας ηθοποιός και γενικότερα, ένας καλός ψεύτης, δεν μπορεί να πείσει κανέναν, αν δεν έχει πείσει πρώτα τον εαυτό του. Και κανείς, ποτέ, δεν κατάφερε να πείσει τον εαυτό του.
Και προσπαθείς, και συνεχίζεις να υποκρίνεσαι. Γιατί μόνο γι’αυτό είσαι ικανός, δειλέ άνθρωπε. Να χτίζεις ψεύτικες βιτρίνες και να χτίζεις τείχη γύρω τους, μόνο και μόνο για να τα γκρεμίζεις μόνος σου ένα μήνα αργότερα. Και τα χτίζεις, και τα γκρεμίζεις, και τα ξαναχτίζεις. Ξανά και ξανά και ξανά, με την ελπίδα πως κάποια μέρα δε θα γκρεμιστούν.
Όσο τα τείχη σου είναι σταθερά, θα βγεις έξω με πάθος, να δηλώνεις το πόσο καλά ξέρεις τον εαυτό σου. Αλλά όταν τα τείχη σου γκρεμίζονται, θα γεμίσεις ξανά αμφιβολίες. Και όταν τα ξαναχτίσεις, θα έχεις αποκτήσει πάλι την χαμένη σου αυτογνωσία, μόνο που αυτήν τη φορά θα λες τελείως διαφορετικά πράγματα.
Εσύ θα το πεις εξέλιξη. Εγώ απλά θα σε αποκαλέσω «φτερό στον άνεμο» και θα τραβήξω το δρόμο μου. Δε σ’ έμαθες ποτέ, μικρέ και τιποτένιε ανθρωπάκο. Και δε θα σε μάθει ποτέ κανείς. Όσο κι αν τσιρίζεις, όσο κι αν απελπισμένα ουρλιάζεις ζητώντας κάποιον να σε καταλάβει, δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα.
Γιατί όπως είπε και ο George Carlin, «πίσω από κάθε απαισιόδοξο, κρύβεται ένας απογοητευμένος ιδεαλιστής». Κρύψου λοιπόν. Κρύψου που να σε πάρει ο διάολος. Τα ξεφτισμένα «ιδανικά» σου, τα βαρέθηκα. Κρύψου σε μια σκοτεινή τρύπα, και πάρε και τα ιδανικά σου μαζί. Με ακούς, «απογοητευμένε ιδεαλιστή»; Χάσου από μπροστά μου. Άλλο πια, δε θέλω να σε βλέπω.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσοντάκης
