Κάνεις βόλτα στο λιμάνι και κοιτάς αχόρταγα τα πλοία που λύνουν κι απομακρύνονται σιγά-σιγά, σε σκέφτεσαι κάπου εκεί πάνω να μετράς κύματα και να εισπνέεις ιώδιο. Ακούς ένα αεροπλάνο να απογειώνεται και χαμογελάς νοσταλγικά. Και τι δε θα ‘δινες για μια βόλτα πάνω απ’ τα σύννεφα.
Πλοία, αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία ως κι αυτοκίνητα, όλα με ένα σκοπό, όλα για τα μάτια ενός ταξιδιώτη αποτελούν μέσα προς την ευτυχία. Ναι, είμαστε εμείς που όταν βλέπουμε αυτοκίνητο σκεφτόμαστε μακρινές εκδρομές κι όταν ακούμε πλοία να σφυρίζουν ή αεροπλάνα να πετούν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ζηλεύουμε που δεν είμαστε κι εμείς εκεί.
Τάσεις φυγής για κάποιους, για κάποιους άλλους ο πιο σίγουρος τρόπος για να ομορφύνεις τη ζωή σου, για να της δώσεις νόημα κι αξία. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι δυστυχισμένος στη βάση σου για να θες να ταξιδέψεις, δεν είναι καν δεδομένο να έχεις βάση, όχι για όλους τουλάχιστον.
Όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς πως λιγοστεύουν όσα σε κάνουν να χαμογελάς και σχεδόν όλα απ’ αυτά είναι άυλα. Ναι, νόημα δίνουν οι άνθρωποι, ο έρωτας, η αγάπη, οι στιγμές κι οι εμπειρίες. Νόημα όμως δίνουν και τα ταξίδια, απ’ τα ελάχιστα για τα οποία αξίζει να ξοδεύει κανείς, η μόνη ίσως περίπτωση που τα χρήματα αγοράζουν την ευτυχία.
Αν έπρεπε να μένουμε σταθεροί σε ένα μέρος, μάλλον θα είχαμε γεννηθεί δέντρα, απ’ τη στιγμή όμως που γεννηθήκαμε άνθρωποι με όνειρα, επιθυμίες, δίψα για περιπέτεια και μάτια αχόρταγα να δουν πόσο κρύβει ο κόσμος εκεί έξω, οι τάσεις φυγής απενοχοποιήθηκαν κι ένα εισιτήριο θα μας φέρνει πάντα πιο κοντά στην ευτυχία.
Έχεις ανάγκη να ξεφύγεις κι ας μη σε κυνηγάει κανείς. Να δραπετεύσεις απ’ την ίδια σου τη ζωή, να ζήσεις μία άλλη, να ψάξεις για διέξοδο, να αναζητήσεις καταφύγια έστω και προσωρινά. Όπου κι αν είσαι. Όσο καλά κι αν είναι εκεί που είσαι, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, αχόρταγη κι ανικανοποίητη.
Να ταξιδεύεις όσο πιο συχνά μπορείς, όσο πιο πολύ μπορείς, να πας όσο πιο μακριά γίνεται. Να γυρίσεις τον κόσμο, να κολυμπήσεις σε άγρια νερά, να περπατήσεις σοκάκια, να ανέβεις βουνά, να δοκιμάσεις νέες γεύσεις, να ξαναζωντανέψεις θρύλους κι ιστορίες, να γυρίσεις το χρόνο πίσω κι ίσως σε κάποια σημεία να τον παγώσεις κιόλας.
Να ταξιδεύεις για τα μέρη, για τους ανθρώπους τους, για τις ιστορίες τους, να μισήσεις μερικά, να λατρέψεις κάποια άλλα. Να νιώθεις κάπου σπίτι σου μα να θες να ρισκάρεις πάντα αυτή την οικειότητα για τη γοητεία του άγνωστου κι ανεξερεύνητου.
Να γνωρίσεις πολιτισμούς, θρησκείες, παραδόσεις, συνήθειες, να παραξενευτείς, να θυμώσεις με κάποιες, να προβληματιστείς. Να αναθεωρήσεις, να ανακαλύψεις κι άλλες αλήθειες, να ανοίγεις συνεχώς φτερά κι ορίζοντες, να νιώθεις, να ζεις.
Κάθε ταξίδι θα σε γεμίζει εμπειρίες κι αναμνήσεις. Δεν ξέρω αν θα γίνεσαι εξυπνότερος ή σοφότερος, σίγουρα όμως θα αισθάνεσαι νεότερος, ανανεωμένος. Θα σπας τη ρουτίνα σου, θα σκορπάς την καθημερινότητά του και μόλις νιώσεις πως ριζώνεις, θα τρέχεις πάλι μακριά, θα λυτρώνεσαι, θα απελευθερώνεσαι.
Να υπάρχουν τόσα να δεις, να ακούσεις, να γευτείς, να αισθανθείς, τόσα χρώματα κι αρώματα κι εσύ να μένεις στο δικό σου ασπρόμαυρο τοπίο, δεν είναι κρίμα;
Ταξίδεψε με τον έρωτά σου, με τους φίλους σου, με το σκύλο σου, μόνος σου, σε προορισμούς γνωστούς ή άγνωστους. Πήγαινε στο αεροδρόμιο και πάρε την πρώτη πτώση, τρέξε στο λιμάνι και πρόλαβε το τελευταίο πλοίο, ζήσε και πάψε απλώς να υπάρχεις.
Τα χρόνια περνούν κι εσύ σαν καλοκουρδισμένη μαριονέτα επαναλαμβάνεις μηχανικά κάθε μέρα τις ίδιες κινήσεις. Βγες έξω, κυνήγησε το χρόνο, άσε το άγνωστο να σε παρασύρει στη μαγεία του, άσε το ταξίδι να σε αλλάξει. Κάθε φορά θα σε επιστρέφει καλύτερο.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
