Αν ριζώσεις στο πατρικό πώς θα σε δουν οι γονείς σου ως ενήλικα;

Όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις ένα αντίστοιχο παράδειγμα στη μητέρα φύση. Κανένα ον, πέραν του ανθρώπου, δεν επιστρέφει στην πατρική φωλιά μετά τον απογαλακτισμό. Εκείνη δηλαδή η στιγμή που ξαναχτυπάς την πόρτα του πατρικού σου για μερικές δόσεις γάλακτος; Ε, αυτό να ξέρεις, η φύση δεν το έχει προβλέψει.

Αρχικά ας συμφωνήσουμε σ’ όλα αυτά που πηγάζουν απ’ τη λέξη «αποτυχία».  Γιατί απ’ τη μια  υπάρχουν πρακτικά θέματα. Απ’ την άλλη ψυχολογικά, για να καταλήξουμε στα οικονομικά. Κι εκεί όπου ο πατέρας «χτίζει» και η μητέρα «καθαρίζει», με μια πατροπαράδοτη κάπως παλιομοδίτικη έννοια, έρχεται η στιγμή όπου η φράση «επιστροφή ή παραμονή εκεί όπου ανήκεις» ακούγεται καλή λύση. Ακόμα κι αν έχεις δύο γονείς που αδυνατούν να υπάρξουν διακριτικοί ακόμα κι αν είσαι στέλεχος μυστικής υπηρεσίας και πρέπει να έχεις κρυφή ζωή. Ακόμα κι αν τα κεράκια πάνω στην τούρτα των γενεθλίων σου ξεπερνάνε κατά πολύ τα πέντε, οι ίδιοι τους δε θέλουν ποτέ να το παραδεχτούν ότι μεγαλώνεις. Ναι για σένα το λέω πράκτορα.

Πίσω απ’ το χαμόγελό τους, στο «κάνε μία ευχή» κρύβεται μια μεγαλύτερη ευχή, δική τους. Να φύγεις επιτέλους απ’ το σπίτι. Να νοικοκυρευτείς. Να φτιάξεις τη ζωή σου. Λες και είναι χαλασμένη και ψάχνεις τρόπους να τη διορθώσεις.

Εσύ βέβαια ούτε το σκέφτεσαι να φύγεις. Γιατί, ωραιότερο πράγμα από έτοιμο σιδερωμένο ρουχαλάκι, αβίαστα καθαρό σπίτι, φαγητό έτοιμο και ζεστό κάθε μεσημέρι πού θα το βρεις; Ακόμα κι εκείνες οι ερωτήσεις του τύπου: «Τι ώρα γύρισες εχθές;», «Πού θα πας;», «Με ποιον θα βγεις;», έχουν τη χάρη τους. Άσε που δεν πρόκειται να σταματήσουν ακόμα κι αν μένεις μίλια μακριά. Πόσο μάλλον όταν σας χωρίζει ένας τοίχος. Αρχίζει τότε κι αντηχεί στα αυτιά σου εκείνο το «θυμάσαι, που εμείς στα λέγαμε; Σαν τη μαμά και τον μπαμπά δε θα βρεις.», κάνοντας την πραγματικότητά σου ακόμα πιο παιδική, μ’ ένα παιδικό δωμάτιο που ανοίγει ξανά τις πόρτες του μπροστά σου.

Γιατί ας μην κρυβόμαστε. Σε ποιον δε θ’ άρεσε, ακόμα κι αν έβγαζε μερικά δικά του χρήματα, να τον χαϊδεύουν, να τον κανακεύουν και να τον αντιμετωπίζουν σαν μικρό παιδί; Κι αν όχι σαν μικρό παιδί το πολύ σαν φοιτητή. Άλλωστε, μη μου πεις ότι περίμενες και το αντίθετο απ’ τη στιγμή που βρίσκεστε κάτω απ’ την ίδια στέγη.

Μη τα βάζεις όμως με τα ένστικτα. Θα έπρεπε να τα θεωρείς αναμενόμενα. Βέβαια, άλλες ηλικίες κι άλλες εποχές. Άφησε στην άκρη κάθε κρίση και ρήξη με την οικογένεια, όπως και το ρητό «μάνα είναι μόνο μία» και προσέγγισε την πραγματικότητά σου. Εκείνη που σ’ οδήγησε μέσα στο σπίτι ή σ’ εγκλώβισε εκεί.

Είναι οι φόβοι σου; Είναι η ερωτική σου απογοήτευση; Η ανεργία που σου χτύπησε την πόρτα; Αξιολόγησε τους στόχους σου. Όπως εκείνους που έβαζες όταν ήσουν παιδί. Κάπου ανάμεσα στους θυμούς σου. Κάπου ανάμεσα σε γκρίνιες κι απογοητεύσεις.

Εν ολίγοις, χτίσε πάλι μια σχέση. Εκείνη που θα σε βγάλει απ’ την εικόνα του παιδιού. Δύσκολο μεν, αλλά μην ξεχνάς ότι και οι γονείς μεγαλώνουν και είναι σειρά τους να γίνουν εκείνοι λίγο παιδιά. Να αισθανθούν το δικό σου χέρι σε μια πτώση τους κι ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά σε κάθε πόνο τους.

Φύγε από το πατρικό σου. Θα είναι δύσκολο και θα πρέπει να σιδερώνεις μόνος σου τα ρούχα σου, μα θα ζήσεις. Και θα ζήσεις και καλά, ενήλικας κι ανεξάρτητος, θα μάθεις να στηρίζεσαι στα πόδια σου. Η μάνα σου κι ο πατέρας σου, θα είναι πάντα εκεί σε ό,τι κι αν χρειαστείς. Μα τώρα είναι η σειρά σου να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Μια απόφαση είναι.