Μια σχέση που δε λέει να μεγαλώσει

Σίγουρα σαν παιδί, έχεις ταξιδέψει με τον δικό σου φανταστικό τρόπο σε μέρη μαγικά όπου μπορούσες να μείνεις για πάντα παιδί, σε κόσμους όπου δε χωρούσε ευθύνη ή φόβος κι αν δεν έγινε μέσα από γνωστά παραμύθια, η ίδια σου η περιέργια προσπάθησε να εντοπίσει το χωροχρόνο αυτό. Προσπάθησε να βρει εκείνο το νοητό καταφύγιο που κρύβει ελευθερία και πράξεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τη βαρύτητα της πραγματικότητάς σου. Να βρει την ανάγκη σου για διαφυγή και ηρεμία. Να βρει εκείνο τον κόσμο τον χρωματιστό και τον οικείο.

Να βρει εκείνα τα παιδιά που ξέχασαν να μεγαλώσουν. Να βρει εκείνα τα χαμένα κομμάτια μνήμης και φαντασίας μέσα στα χρόνια της παιδικότητας. Να βρει τον Πίτερ Παν, που για λίγο αρνήθηκε να μεγαλώσει. Ή μήπως μεγάλωσε και ήρθε, μ’ ένα διαφορετικό τρόπο στη ζωή σου; Γιατί όλοι κρύβουν κάπου τον εαυτό τους και θέλουν σ’ αυτό το μέρος, κάποια στιγμή, να επιστρέψουν. Ή απλώς μεγάλωσαν κι αρνούνται να το παραδεχτούν.

Και βρέθηκες -χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις- σ’ ένα σύμπλεγμα με έναν Πίτερ Παν έχοντας το ρόλο μιας Γουέντι. Κι εκεί όπου η αρχή έκρυβε συμπεριφορές κι έναν χαρακτήρα γεμάτο διασκέδαση και ψυχαγωγία, δεν άργησε να’ ρθει και η έκφραση μιας αγανάκτησης, ή το αίσθημα μιας απογοήτευσης για έναν σύντροφο που δε λέει να μεγαλώσει ποτέ.

Κι αν ο έρωτας στην αρχή έκανε την παιδικότητα να φαίνεται σαν θαύμα -μ’ εσένα ν’ απολαμβάνεις αυτή την πτυχή της- η συνέχεια σου έδωσε μια πρόκληση για κάτι που πίστεψες ότι θα μπορούσες να διορθώσεις ή ν’ αλλάξεις. Σου έβγαλε αισθήματα φροντίδας και καθοδήγησης με μια πορεία όμως εξάντλησης ή και δυσαρέσκειας, από μία ανώριμη συμπεριφορά.

Δεν είναι εκείνες οι πεταμένες κάλτσες ή τα εσώρουχα που δυσκολεύονται να μπούνε στο συρτάρι. Δεν είναι οι ώρες μπροστά σ’ ένα παιχνίδι που δεν έχει τελειωμό. Δεν είναι η χαλαρή διασκεδαστική προσωπικότητα. Δεν είναι ο θυμός ή η άμυνα σε μια συνομιλία που συναντάς σ’ έναν έφηβο. Δεν είναι καν εκείνο το πιάτο που έμεινε ξεχασμένο στο σαλόνι. Και φυσικά, τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν έχει φύλο.

Είναι όμως εκείνα τα σημάδια που αρχίζουν και φαίνονται με τον χρόνο. Συμπεριφορές και γνωρίσματα που προδίδουν έναν χαρακτήρα που δεν έφτασε σ’ εκείνο το επίπεδο της συναισθηματικής ωριμότητας που θα έπρεπε, θεωρητικά, να’ χει φτάσει. Άνθρωπός σου είναι και τον αγαπάς, αλλά δεν μπορείς να κρύβεσαι και πίσω από ένα πρόβλημα που υπάρχει, προσπαθώντας να βρεις τρόπους ν’ αμφισβητήσεις μια δυσλειτουργική δυναμική στη σχέση.

Και τα πρώτα σημάδια μιλάνε για μία ανθυγιεινή δυναμική που ξεκινάει απ’ τα παιδικά χρόνια. Και ναι, αυτά τα παιδικά χρόνια είναι βαρύ βιογραφικό σημείωμα. Είναι αυτή η σχέση όμως, του δικού σου Πίτερ Παν, που στερείται ορίων. Κι αυτή η εμπλοκή με τους γονείς που συνεχίζει να βασίζεται προκειμένου να καλύψει κάθε είδους συναισθηματικών, κοινωνικών, πρακτικών και οικονομικών αναγκών. Για να’ ρθει αυτή η κουβέντα που οδηγεί σε προηγούμενες σχέσεις –που κανένας δε θέλει να ξέρει– αλλά βοηθάει να μάθεις εσύ. Τι ακριβώς; Εκείνη την τάση του να μιλάει ο σύντροφός σου άσχημα για πρώην ρομαντικές ή σεξουαλικές εμπειρίες χωρίς όμως ν’ αναλαμβάνει κάποιο μερίδιο ευθύνης για τις δικές του πράξεις, δηλώνοντας πάντα στο τέλος αθωότητα.

Μέχρι να’ ρθει η στιγμή, να γνωρίσεις εκείνον τον «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι» και ξάφνου να βρεθεί μπροστά σου όλο το παρεάκι απ’ τη Χώρα του Ποτέ. Και σ’ αυτήν την χώρα, δουλειές, δεν υπάρχουν -όχι πως υπάρχουν σ’ αυτήν που ζούμε, αλλά λέμε τώρα. Αλλά να υπάρχουν και να σου φταίνε τα πάντα είναι πρόβλημα. Όπως πρόβλημα είναι και ο μη υγιής τρόπος προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει το άγχος. Δε θα βρει ένα χόμπι ανακούφισης και φυσικά δε θα προτιμήσει έναν καφέ με φίλο. Πιο πιθανό είναι ένα συνεχόμενο ξέσπασμα στα μαλλιά ή μία μάχη σε βιντεοπαιχνίδι. Δε θα πιάσουμε τις δουλειές για το σπίτι γιατί λύσεις γι’ αυτό υπάρχουν.

Γι’ αυτό όρισε και επίβαλε τα όρια σου. Για τη δική σου ευημερία και υγεία. Κι αν ο χωρισμός πιστεύεις πως είναι λύση, εγώ θα σου έλεγα πως είναι η εύκολη. Δεν είναι ευθύνη σου η αλλαγή συμπεριφοράς του συντρόφου σου, γι’ αυτό απομακρύνσου απ’ τον ρόλο του επιστάτη. Κι αν η αλλαγή είναι πολύ μακριά απ’ τις ανάγκες σου, το ποτέ, ανήκει στη δική σου χώρα και νεράϊδες υπάρχουν πολλές ακόμα.