Οι δύσκολες μάχες των ανθρώπων είναι πάντα αθόρυβες

Είναι κάποιες φορές στη ζωή σου που έρχονται τα πάνω κάτω κι όλα παίρνουν άλλη μορφή. Εκεί που όλα ήταν ήσυχα, κυλούσαν ομαλά, ξαφνικά κάτι γίνεται και γυρίζει όλος ο κόσμος σου ανάποδα. Καλείσαι να αντιμετωπίσεις καταστάσεις που ενώ άκουγες πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν, πίστευες πως δε θα χτυπήσουν τη δική σου πόρτα. Να σου, όμως, από το πουθενά έρχεται η δική σου σειρά να παλέψεις και ψάχνεις μια γωνιά δική σου να κρυφτείς, μέχρι να βγει το φως. Αν βγει.

Είναι αυτή η στιγμή που θέλεις να απομακρυνθείς από όλους κι όλα για να μπορέσεις να ακούσεις τη φωνή σου. Θέλεις να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη, να πάρεις όσο χρόνο χρειάζεται για τη δική σου μάχη. Κρατάς ίσως μια παγωμένη απόσταση γιατί πνίγεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου αφού όλα τώρα σου φαίνονται βουνό και σκέφτεσαι πώς θα τα καταφέρεις να βγεις στην επιφάνεια, αφού όλο και βυθίζεσαι. Κι είναι κι όλοι οι άλλοι τριγύρω σου που φοβάσαι πως δε θα αντέξουν να σε βλέπουν να βουλιάζεις. Που τρέμεις να τους βάλεις σε μια τέτοια διαδικασία, και σκέφτεσαι ενοχικά πως τους αρκούν τα δικά τους προβλήματα, για να έχουν και τα δικά σου. Ακόμα, όμως, κι όταν ασχολούνται, οι συμβουλές τους για σένα είναι τόσο αχρείαστες τη δεδομένη στιγμή, κι έτσι επιλέγεις την ησυχία σου και προτιμάς να το περάσεις χωρίς τη βοήθεια κανενός, επειδή σε κούρασαν τα πολλά και μεγάλα λόγια. Θέλεις να αναπνέεις και κανείς να μη σε πνίγει με τις συμβουλές του. Κι επειδή σε εξουθενώνει το γεγονός ότι όλοι στα δύσκολα προσπαθούν να είναι εκεί κι όλα τα ξέρουν ενώ δεν ξέρουν τίποτα, αφήνεις τον θόρυβό τους να σωπάσει.

Δε θέλεις παρέα στις μεγάλες μάχες σου. Οι δυσκολίες θέλουν ησυχία. Έχουν μαύρο χρώμα και για να πάρουν άλλο, χρειάζονται μόνο εσένα για να ζωγραφίσεις κάθε δύσκολο μονοπάτι με πινέλα ολόδικά σου, καθαρά και χωρίς άτσαλες πιτσιλιές άλλων. Αυτά που θα φροντίζεις εσύ, με το δικό σου τρόπο, και που θα σβήσουν και την τελευταία φοβία σου με τον καιρό.

Κάθε αθόρυβη μάχη σίγουρα δεν είναι ούτε εύκολη και ούτε σύντομη. Και να θυμάσαι πάντα πως είναι εντάξει να μην είσαι καλά. Είναι εντάξει να θες να μείνεις μόνος, είναι εντάξει να νιώθεις την ανάγκη για ησυχία και είναι εντάξει να νιώθεις φόβο και να θέλεις να μείνεις εσύ κι ο εαυτός σου, αρκεί να είναι καθαρά συνειδητοποιημένη επιλογή σου, ώστε να αντιμετωπίσεις ολοκληρωτικά τη δυσκολία. Αρκεί να μην είναι παραίτηση. Αρκεί αυτή η αθόρυβη στάση σου να σε βοηθά και να σου δίνει δύναμη, να σε βγάζει μέρα με τη μέρα με σταθερά βήματα προς το φως. Και ξέρεις, τότε, όταν όλα τελειώσουν, θα γυρίσεις να δεις την όλη διαδρομή και θα σε καμαρώσεις για την τόλμη σου να βαδίσεις σε μοναχικά μονοπάτια με τόσο θάρρος. Θα νιώσεις τόση υπερηφάνεια που σε εμπιστεύτηκες, που άκουσες τη φωνή σου και τις δικές σου ανάγκες κι αντιμετώπισες τις συμπληγάδες χωρίς να φοβηθείς κανένα σκοτάδι, υπομένοντας καρτερικά κι οδεύοντας προν ένα ολόφωτο ουράνιο τόξο, που όλα τα ενδιάμεσα σκοτάδια θα αποκτήσουν περισσότερη αξία.

Και μη σε νοιάζει για τους γύρω σου, όσοι σε νοιάζονται υπομένουν μαζί σου, σέβονται κάθε επιθυμία σου, αφήνουν στην άκρη εγωισμούς και σου αφήνουν χώρο να αναπνέεις, όσο παρακολουθούν από μακριά και περιμένουν αθόρυβα μέχρι να έρθει η μέρα να απολαύσουν μαζί σου αυτό το ουράνιο τόξο.