Ο μικρός φτερωτός θεός, εκείνο το σκανταλιάρικο μωρό με τα φτερά, έρχεται και σου χτυπάει πάλι την πόρτα, σαν εκνευριστικός γείτονας που του τελείωσε για τρίτη φορά μέσα στην εβδομάδα ο καφές. Δύσπιστος πια, σκέφτεσαι πως δεν ήρθε για καλό, πως μια ακόμη αποτυχία στη γωνία σε περιμένει και δεν έχεις άλλο καφέ για χάρισμα. Με μικρά, απλά πραγματάκια, όμως, έχει βαλθεί αυτή τη φορά να σου δείξεις πως καλά έκανες και του άνοιξες τη πόρτα, γιατί ακόμα κι αυτός έχει βαρεθεί τα μεγάλα λόγια και τις φανφάρες.

 

«Για ένα φιλί πέρασα.»

Αν ακούσεις αυτή τη φράση, ανήκεις στους τυχερούς και σου συνιστώ ν’ αφήσεις όλες τις ασπίδες στο σπίτι. Πέτα τις πανοπλίες και τις άμυνες που για καιρό έχεις μαζέψει στο οπλοστάσιό σου, πιάνουν πολύ χώρο και δεν μπορούν τα όμορφα να βολευτούν. Αν για ένα φιλί οι άνθρωποι κάνουν χιλιόμετρα, βγαίνουν από το σπίτι τους, από τη βολή τους, τότε είναι σίγουρα οι σωστοί άνθρωποι. Δεν το κάνουν για οποιοδήποτε φιλί -εδώ είναι το μυστικό- μόνο για εκείνα που νιώθουν πως είναι ξεχωριστά, που αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, έπειτα. Για εκείνα τα φιλιά, ναι, θα σηκωθείς από τον καναπέ, θα φύγεις σκαστός από τη δουλειά, θα παρατήσεις το οικογενειακό τραπέζι, θα σχεδιάσεις κάθε πλάνο απόδρασης για να το γευθείς. Μόνο για τα ξεχωριστά φιλιά όμως.

 

«Δε σε άκουσα καλά κι ήρθα να σε δω.»

Μια έκφραση που δηλώνει πως έχει αρχίσει να σε μαθαίνει. Πως ο τόνος της φωνής σου σε προδίδει και πως οι λέξεις δε λειτουργούν πια σαν καμουφλάζ. Από τα πιο ωραία όπλα που έχει ο έρωτας, είναι ότι δεν μπορείς να κρυφτείς. Όσο κι αν το θες, έχεις πια απέναντί σου κάποιον που δε χρειάζεται να εξηγείς, απλώς ξέρει. Το πώς, μη με ρωτάς. Είναι το νοιάξιμο, είναι η χημεία, είναι που θέλει να σε φροντίζει, είναι όλα αυτά τα μικρά που όμως κερδίζουν τη μάχη. Γιατί πολύ απλά, όταν κάποιος θέλει, μπορεί και δε χρειάζονται ούτε αφορμές, ούτε συγκυρίες, μόνο ο στόχος, που είσαι εσύ. Και δε θέλει να κερδίσει το κορμί σου, θέλει να κερδίσει κομμάτι της ψυχής σου, του μυαλού σου, ενώ όταν σε καταλαβαίνει, πίσω από τις φλυαρίες ή τις σιωπές που τόσο καιρό έχεις μάθει να κρύβεσαι, τότε να ξέρεις πως κι εσύ την έχεις πατήσει.

 

«Μου φτιάχνεις τη μέρα!»

Ξέρω, ακούγεται φανφάρα κι οι άμυνές σου ξανά υψώνονται. Ωστόσο δεν είναι απαραίτητο να είναι ψέμα ή γλυκόλογο, γιατί όντως μπορείς να γίνεις ο λόγος που ομορφαίνει τη μέρα κάποιου, εκείνου που χαμογελάει στη σκέψη σου, που γελάει με τα κρύα σου αστεία, με το ότι είσαι ατσούμπαλος, το ότι είσαι τρελός, ντροπαλός. Όλα όσα χτίζουν τον υπέροχο χαρακτήρα σου, χωρίς φίλτρα και κανόνες.

Αυτό θέλει ο έρωτας. Είναι ωμός, αληθινός, δε γουστάρει φίλτρα, κανόνες, μη, πρέπει. Γουστάρει ρίσκο, πράξεις, σκανταλιές και παιχνίδι γιατί είναι ένα μικρό παιδί με φτερά που με το που σε βάλει στο στόχαστρο, σου δίνει κι εσένα φτερά για να παίξετε επί ίσοις όροις. Οπότε, αν βρεις χείλη που να λένε τις παραπάνω ατάκες, να ξέρεις πως σ’ ερωτεύτηκαν και μπορείς να αφεθείς να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Α, και κάτι ακόμα σημαντικό: Μην κάνεις καμιά πλάκα και προσπαθήσεις να κρυφτείς. Καταλαβαίνεις κι εσύ πως είναι αστείο. Θα σε βρει όπου κι αν είσαι ο έρωτας.

Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου