Εν τέλει τι σημαίνει «θέλω μια σχέση σοβαρή»;

Πάσχουν οι σχέσεις! Πόσο θα θέλαμε όλοι να βρίσκαμε το φάρμακο κι όλα να γινόντουσαν πιο απλά, πιο όμορφα και να πλημμύριζαν οι δρόμοι μ’ ερωτευμένους και σχέσεις ανεξίτηλες στο χρόνο. Σχέσεις που θες να είσαι εκεί, που δε νιώθεις εγκλωβισμένος σε «πρέπει», σε στεγανά, σε απλές αδιάφορες συνυπάρξεις με ημερομηνία λήξης. Κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο μάλλον αυτούς που επιλέγουμε την εκάστοτε περίοδο για συντρόφους. Κουβαλάμε το χαρτάκι με τη λίστα μας -τη λίστα του ιδανικού συντρόφου- και κάθε λεπτό ελέγχουμε πόσα απ’ αυτά που έχει ο εκάστοτε σύντροφος, δεν ανταποκρίνονται στα «θέλω» μας, στην τέλεια λίστα μας.

Τα «θέλω μας»! Τρόπος του λέγειν, μιας και μόνο θέλω δικά μας δεν είναι αυτά. Κι αυτός ο δήθεν σύντροφος, έχει ήδη χάσει πριν καλά-καλά μπει στο ρόλο του συντρόφου. Ένα βράδυ από ‘κείνα που μας πιάνει η λογοδιάρροια και η αυτοκριτική μας, ύστερα από αμέτρητες ώρες συζήτησης της παρέας, για να μοιραστούμε και να εμπλουτίσουμε την ιδανική μας λίστα, σηκώνεται όρθια μια ψυχή και λέει με απόλυτη ειλικρίνεια πως αυτή, είναι η λίστα της ήττας τελικά! Και το μυαλό μιλάει και συζητά, για προσδοκίες, για μια σχέση που απέχει τόσο πολύ από τα θέλω της ψυχής σου.

«Πώς μπορώ να ξεφύγω από τα στεγανά μου; Πείστηκα ότι στα τριάντα μου, η σχέση πρέπει να έχει σοβαρό σκοπό, ο άνθρωπος που θα σταθεί στο πλάι μου πρέπει να έχει μια καλή δουλειά, να μη μένει με γονείς, να έχει πάρει τουλάχιστον ένα πτυχίο, να έχει στόχο την οικογένεια, να θέλει να γνωρίσει τους δικούς μου, να μην αφήνεται και να συμπεριφέρεται σαν παιδί και σταματάω εδώ, γιατί θλίβομαι!

Μ’ αυτά τα κριτήρια ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο, κριτήρια ξένα που καμία σχέση δεν έχουν με το συναίσθημα, τα κριτήρια που θα αποδεχτεί η οικογένειά μου, ο κύκλος μου! Και μόλις έρχεται ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή μου, εγώ ψάχνω τρόπο να εξαφανιστώ, κάνω ό, τι μπορώ για να φύγει. Σήμερα λοιπόν αφού είμαστε μεταξύ μας, θα παραδεχτώ ότι δεν έχω τα κότσια να πω την αλήθεια μου -τα θέλω της ψυχής μου- γιατί νιώθω ότι δεν είναι δυνατόν στα τριάντα μου να έχω διαφορετικές ανάγκες απ’ αυτές που έχω πειστεί ότι πρέπει να ‘χω. Ξέρετε κάτι; Σιχαίνομαι τη λίστα μου, τη λίστα που έχω φτιάξει με τα ίδια μου τα χέρια. Το γιατί; Γιατί είναι φτιαγμένη φορώντας τα γυαλιά των σημαντικών άλλων και τα δικά μου γυαλιά φρόντισα να τα κάνω θρύψαλα για να μη βλέπω τίποτα. Όμως ακόμα νιώθω, αισθάνομαι, πνίγομαι. Οπότε τι μου φταίνε οι γύρω μου; Και ο τέλειος άνθρωπος να βρεθεί στον δρόμο μου, για μένα είναι αδιάφορος και θέλω να κρυφτώ».

Καρφιά τα λόγια, που πυκνά-συχνά ηχούν στα αυτιά μας. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι αυτή είναι η αλήθεια μας, επιλέγουμε συνειδητά τη σφαίρα των ψευδαισθήσεων. Θάβουμε την αλήθεια μας, ξεγελώντας μας ότι αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Μια πραγματικότητα με κουτάκια, κανόνες, αξίες που δεν είναι δικές μας.  Όμως επειδή ο σύντροφος θα σταθεί δίπλα μας κι όχι δίπλα στους σημαντικούς άλλους, αυτή η αυτοεξαπάτηση, στον χρόνο ξεγυμνώνεται και τελικά μένουμε ανικανοποίητοι κι αναρωτιόμαστε και γιατί.

Μόνο αν σκίσουμε τη λίστα και πάρουμε λευκό χαρτί, ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, αφήσουμε χώρο στους ανθρώπους να μας γνωρίσουν, τότε το συναίσθημά μας θα γίνει η πυξίδα μας και θα δικαιωθούμε. Άλλωστε οι προσδοκίες δεν έφτιαξαν ποτέ μια σχέση. Διέλυσαν όμως πολλές.