Μαμά, ποτέ δε μου είπες ότι είμαι όμορφη

«Έφτασα σ’ αυτή την ηλικία, μαμά, κι αρνούμαι να αποδεχτώ αυτό που εντοπίζω. Γιατί, μαμά, νόμιζα ότι η κόρη έχει την καλύτερη φίλη δίπλα της, όμως πόσο λάθος σκέψη!

»Έζησα όλα τα παιδικά μου χρόνια με την ελπίδα, μαμά, να σε νιώσω κοντά μου, δίπλα μου, μαζί μου. Ήλπιζα. Μεγάλωνα κι έλεγα πως τώρα θα ‘ναι καλύτερα. Κατηγορούσα εμένα. Πείστηκα, μαμά, ότι όλα αυτά τα χρόνια ήμουν λάθος. Πάλεψα για να μου δείξεις την αγάπη σου, για ν’ ακούσω το μπράβο σου. Μόνο μπροστά σε άλλους έλεγες μπράβο, για να δείξεις την επιτυχία σου, ότι είχες μια σωστή κόρη, δημιούργημά σου. Πάλι γύρω απ’ τη δική σου επιβεβαίωση, δηλαδή.

»Μόνιμα έδειχνες στους άλλους την περηφάνια σου για ‘μένα και μόλις γύρναγαν το βλέμμα, μ’ έβαζες τιμωρία, γιατί όπως έλεγες δεν τα ‘κανα καλά. Μόνιμα άκουγα να μου λες ότι έπρεπε να τα είχα πάει καλύτερα και σιγά το φοβερό που πέτυχα. Γιατί, μαμά μου; Μέσα στην ψυχή μου έχω ένα τεράστιο παράπονο!

»Θυμάμαι την πρώτη μου σχέση, πόσο ενθουσιασμένη ήμουν, πόσο ήθελα να μου πεις τι να φορέσω για να του αρέσω. Το περίμενα, μαμά μου, αλλά εσύ τόσο με έκανες να νιώσω λίγη, που όχι απλά δεν κράτησε, αλλά ντρεπόμουν και να με πλησιάσει κάποιο αγόρι, γιατί δεν είχα τίποτα όμορφο. Ποτέ δε μου είπες, μαμά, ότι είμαι όμορφη. Έφτασα εδώ για να δω ότι κάτι συμβαίνει που δεν είναι φυσιολογικό.

»Και τον μπαμπά μου, μαμά. Αυτό δε θα στο συγχωρήσω ποτέ. Σε θυμάμαι να με παίρνει αγκαλιά και μόνιμα να βρίσκεις μια δικαιολογία για να πάω για ύπνο και να μη μας βλέπεις μαζί. Ζήλευες την αγάπη που μου είχε. Λες κι η αγάπη διαιρείται. Τώρα διακρίνω, τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα εξηγώ, τότε δεν αντιλαμβανόμουν. Αδιανόητο μια μάνα να ζηλεύει την κόρη της. Όμως ζηλεύεις, μαμά, άρρωστα! Με συγκρίνεις κάθε δευτερόλεπτο με ‘σένα.

»Όταν διαφημίζεις τις επιτυχίες μου και καυχιέσαι ότι σου έμοιασα, εκεί νιώθω τον φθόνο να με διαπερνά. Πάντα να ‘σαι μπροστά. Όλα να περιστρέφονται γύρω από ‘σένα. Τώρα λύνεται το κουβάρι, γυρίζω στα χρόνια πίσω και βρίσκω τις απαντήσεις μου. Δυσαρέσκεια ένιωθες όσο μ’ έβλεπες να μεγαλώνω και να πετυχαίνω. Δε διαχειρίζεσαι πια ούτε τα νιάτα μου, ούτε τις επιτυχίες μου, ούτε τους στόχους που κατακτώ κι εξελίσσομαι. Δίνω τις απαντήσεις μου στην παράλογη συμπεριφορά σου.

»Όσο ήμουν μικρή, ένιωθες και λίγο περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Γιατί οι επιτυχίες ενός μικρού παιδιού δεν ήταν απειλή για ‘σένα, δε σε επισκίαζαν. Όμως σήμερα είναι απειλή για ‘σένα κι έχεις βγάλει στην επιφάνεια τον άρρωστο εαυτό σου. Είναι τραγικό αυτό που βιώνω τόσα χρόνια, αλλά σήμερα το ξεκαθάρισα και θα σε κάνω πέρα.

»Κόντεψα να πέσω στην πλάνη σου και να παραιτηθώ, όμως σήμερα κάτι βαθιά μέσα μου μού άνοιξε τα μάτια. Θα βγω απ’ το κενό που μ’ έκανες να νιώθω. Θα ξεφύγω απ’ τη μοναξιά που βυθίστηκα. Σε είχα το πρότυπό μου, όμως δε θέλω πρότυπο έναν νάρκισσο. Ήθελα μια μάνα φίλη, αλλά τελικά έχω μια μάνα νάρκισσο. Η συμπεριφορά σου δεν έχει αγάπη, δηλητήριο έχει και με καταστρέφει. Έχω, όμως, να σου πω ένα ευχαριστώ.  Μέσα απ’ τη ζήλια σου και τη χειριστική συμπεριφορά σου, μ’ έμαθες να κάνω πέρα τους τοξικούς ανθρώπους.»