Ό,τι αγαπάς δε χωρά σε λίστες και πλαίσια

Από όλα τα πράγματα στον κόσμο, αυτά που μας ενδιαφέρουν πραγματικά είναι αυτά που μας αφορούν ως το μεδούλι ή έχουν ένα μέρος απ’ το χαλαρό μας ενδιαφέρον ή και καθόλου από κανένα μας μέρος, αυτά που ξεχωρίζουμε και μας ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους –αγαπημένους και μη–, αυτά που τους δίνουμε γιατί πάντα μας δίνουν πίσω, αυτά που θα μας δώσουν όταν το ‘χουμε ανάγκη περισσότερο, αυτά που είναι εκεί, είτε τα ‘χουμε ανάγκη είτε όχι, αυτά τα πράγματα, αυτά τα αγαπημένα μας.

Αυτά που εμείς βάλαμε εκεί σε αυτήν την κατηγορία. Σε αυτή τη μεγάλη ή μικρή λίστα που γραμμή τη γραμμή της, περιγραφή την περιγραφή της δείχνει το ποιοι είμαστε, κι αν είμαστε τυχεροί και το γιατί είμαστε έτσι, μόνο και μόνο απ’ τα πράγματα που περιέχει. Είναι ο αντιπρόσωπος που μας εκπροσωπεί,χωρίς να χρειάζεται να παιδευτούμε να το κάνουμε εμείς ενίοτε, γιατί αν είμαστε οι επιλογές μας, τι μπορεί να δώσει μια εικόνα και μια γεύση στον κόσμο από εμάς και το είναι μας καλύτερα από όσα έχουμε επιλέξει να αγαπάμε περισσότερο;

Είναι εξίσου σημαντικό, όμως, να ‘μαστε έτοιμοι να χαρακτηριστούμε και να ερμηνευτούμε κι από όσα αφήσαμε έξω απ’ την κάθε λίστα μας. Όσα δεν αγαπάμε, όσα παραλείψαμε να αγαπήσουμε, όσα δε μας βόλευε να το κάνουμε, όσα αγνοήσαμε από τεμπελιά ή παράβλεψη, όσα εν ολίγοις δεν κάναμε δικά μας. Γιατί τι άλλο είναι η κάθε είδους και περιεχομένου λίστα από μια προσπάθεια κατάκτησης πραγμάτων, σκέψεων, συναισθημάτων, περιοχών δράσης κι ερμηνειών του κόσμου του δικού μας και των άλλων; Αν όχι όλες, τις περισσότερες φορές είναι ο κόπος μας να μας ανήκει κάτι, αφού δε μας ανήκει ο κόσμος. Γιατί αν μας δινόταν η ευκαιρία, θα τα παίρναμε όλα, αν κάποιος μας τα έδινε. Ακόμα κι αυτά που δεν είναι για μας, ακόμα κι αυτά που δεν τα χρειαζόμαστε. Ακόμα κι αυτά που δε μας αρέσουν.

Έτσι είμαστε φτιαγμένοι κι ο κόσμος φτιαγμένος στον αντίποδα μας στερεί ενίοτε κι αυτά που αξίζουμε να ‘ναι δικά μας ή αυτά που παλέψαμε για να γίνουν.

Κι έτσι εμείς, για να του πάμε κόντρα, για να δηλώσουμε βροντερό παρόν κι όχι παθητική παρουσία, για να κάνουμε το δικό μας κι όχι ό,τι μας επέβαλαν οι ανελέητες διαπραγματεύσεις των μέτρων και σταθμών του κόσμου, βάλαμε σε μια λίστα ό,τι αγαπάμε πιο πολύ, και λίγο σαν να δηλώσαμε ότι ανήκει μόνο σε μας και καθορίσαμε την περιοχή που χωράνε κι οι άλλοι κι ο κόσμος, γιατί τα αγαπημένα είναι μόνο για αυτόν που τα αγαπάει.

Λίγο σαν να ξεκαθαρίσαμε το πού σπαταλάμε τα τρυφερά και πιο δικά μας κομμάτια, γιατί όσο σκληρούς κι αν μας θέλει η ζωή, εμείς τελικά ζούμε καλύτερα εκεί που χτυπάει η καρδιά μας δυνατότερα, καταφέραμε να χαράξουμε τον δρόμο μας με την κατηγοριοποίηση της λίστας. Δικά μου πράγματα, εγώ τα αγαπάω, δικός μου ο δρόμος κι ό,τι θέλω τον κάνω.

Κάπως έτσι πέσαμε στην πιο ορατή παγίδα οικειοθελώς. Γιατί όσο πιο έντονα τα αγαπημένα, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να δούμε πέρα, πίσω κι έξω απ’ τα όριά τους. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι η αγάπη εξ ορισμού δεν έχει όρια. Άρα γιατί να ‘ναι σε ένα πλαίσιο όσα αγαπάς; Έξω από αυτό είναι που παίζεται το παιχνίδι.

Γιατί όταν όντως αγαπάς κάτι, ο κάθε σου πόρος ζει και για την εξέλιξή του, κι αυτό δε χωράει πουθενά. Σε καμία λίστα. Σε καμία συγκεκριμένη περιοχή που να σε χαρακτηρίζει. Σε κανέναν κόσμο που σε αδίκησαν ή σε ευνόησαν. Σε καμία πολυχρηστική πραγματικότητα που φέρνεις στα μέτρα σου ανάλογα με το πόσο μπορείς να συμβαδίσετε. Σε κανένα κεφάλι που καταστρώνει και σε μια καρδιά που υπερβάλλει.

Ό,τι αγαπάς, όπως και να το αγαπάς, αν όντως το αγαπάς, δε βολεύεται πουθενά, υπάρχει παντού∙ όχι από λογοτεχνική υπερβολή αλλά από πρακτική ανάγκη, γιατί θα πας παντού και με αυτό, σε όλο τον κόσμο, εφόσον ζει μέσα σου.