«Τούτη η πίκρα του αποχωρισμού έχει μια γλύκα τόση που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει». Αυτά έλεγε η Ιουλιέτα όταν αποχωριζόταν το Ρωμαίο της. Όταν η απόσταση κάνει παιχνίδι, τα αισθήματα βρίσκονται πάντα σε προσοχή από αμνημονεύτων χρόνων. Άρα γιατί να αλλάξουν τώρα;
Το καλύτερο διεγερτικό είναι η απόσταση. Το ξέρεις καλά, το καταλαβαίνεις εκείνη τη μέρα που θα φύγεις πάλι και θα κάνεις μήνες να ξαναδείς τον άλλο. Να αγγίξεις με τα δικά σου χείλη τα δικά του. Να νιώσεις την αγκαλιά του γύρω σου. Πολλοί λένε ότι ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Εσύ, λοιπόν, το έμαθες καλά αφού ζεις με την εξάρτηση της απόστασης στις αποσκευές της σχέσης σου. Κάθε αποχωρισμός ένας μικρός θρήνος, αλλά κάθε επόμενη συνάντηση μεθυστικότερη από την προηγούμενη.
Στη σχέση από απόσταση ξέρεις κάθε σπιθαμή του εγκεφάλου του άλλου αφού μόνο αυτό έχεις, την επικοινωνία. Με τη σκέψη καταργούνται όλα, χιλιόμετρα και εμπόδια. Όλα στην επιθυμία να ξανανιώσεις όπως την προηγούμενη τελευταία φορά, εκμηδενίζει τα πάντα. Πάντα παίρνεις τόσο όσο. Η απόσταση σε έχει σε χαμηλούς βαθμούς να σιγοκαίς και σε διατηρεί σε εγρήγορση.
Μια τζούρα νιώθεις ότι παίρνεις κι ενώ δεν προλαβαίνεις να πάρεις τον καπνό κάτω, πρέπει να το σβήσεις. Δεν έχεις άλλο χρόνο να χαθείς στο όνειρο. Με το που φεύγει ο καπνός, φεύγει. Πάντα είναι λίγο. Είναι αυτό το φιλί της πρωταγωνίστριας σε μια κλασική ασπρόμαυρη ταινία που αφήνει τον συμπρωταγωνιστή γεμάτο προσδοκία και αναμονή για τα περεταίρω. Με αυτή τη γεύση του ανολοκλήρωτου και ανικανοποίητου στο στόμα. Να θέλει ακόμα λίγο, να μην έχει χορτάσει ποτέ από τη δόση.
Έτσι η απόσταση γίνεται το καύσιμο για τη διατήρηση της σχέσης. Συμβαίνει αυτό που λέμε «μου γαμάει το μυαλό». Ε το κάνει. Αφού ξέρει ποια λέξη θα σε στεναχωρήσει, ποια θα σε απογειώσει και τις χρησιμοποιεί όλες για να υπάρχει ποικιλία.
Από μακριά όλα είναι στον υπέρτατο βαθμό. Σου λείπει πολύ, σε εκνευρίζει πολύ, όλα πολύ και το μόνο πράγμα που έχεις για να βρεις λύσεις και γέφυρες είναι οι λέξεις. Ούτε χάδια, ούτε φιλιά, ούτε έρωτα. Σκέτες και ξερές λέξεις κι άντε να τις κάνεις εικόνες, αναμνήσεις, σκέψεις. Θέλει τέχνη, υπομονή και να θέλεις πολύ, αλλιώς δε βγαίνει.
Σώμα και πνεύμα σε πλήρη διάσταση. Το σώμα σου εκεί, κολλημένο στην πόλη που ζεις, καταδικασμένο σε απόσταση απ’ ό,τι αγαπάς, το πνεύμα ολοκληρωτικά σε εκείνον. Κι απ’ τη στιγμή της απομάκρυνσης, αντέχεις πάλι μονάχα λίγο μέχρι την επόμενη συνάντηση που μετράς αντίστροφα. Η επήρεια της ευτυχίας εξαντλήθηκε και πρέπει να πάρεις τη δόση σου μέχρι την επόμενη φορά.
Η απόσταση αναπτύσσει μια αλλιώτικη συναισθηματική επικοινωνία. Παθαίνει κάτι κι εσύ για ανεξήγητο λόγο ενώ είσαι χιλιόμετρα μακριά, είσαι όλη μέρα στην τσίτα. Συγκοινωνούντα δοχεία που λέει και το άσμα.
Ψάχνεις τον έρωτα λοιπόν και τον βρίσκεις αλλά σου πέφτει κάπως μακριά. Δίλημμα μεγάλο. Αρχίζουμε με εμπόδια σκέφτεσαι. Κακός οιωνός. Μην το σκέφτεσαι άλλο, ζήσε το γιατί πάντα είναι καλύτερο ένα «πολύ» σε απόσταση από ένα «λίγο» σε θέση αναπνοής.
Δεν είναι αυτός ο λόγος που θα χωρίσεις αν τελικά το κάνεις. Η αδιαφορία θα είναι ο λόγος, η απιστία θα είναι, αλλά η απόσταση όχι. Στην απομάκρυνση κρατάς σε ένα κουτί τις αναμνήσεις και τις βγάζεις κάθε τόσο για να νιώσεις κοντά. Ακουμπάς κάτι που σου έστειλε, σου χάρισε ή άγγιξε κι αυτός και μαγικά είσαι κοντά του.
Δεν έχουν σημασία τα χιλιόμετρα, ο νους τα διανύει στο λεπτό και κάθε επανένωση είναι εθιστική και μεθυστική σαν μυσταγωγία. Μην τη χάσεις γιατί φοβάσαι πως δεν μπορείς. Χάσε την μόνο αν δε θέλεις, μη συμβιβαστείς με το δεν μπορώ. Δες τι αντέχεις πιο πολύ· να είστε μαζί έστω κι έτσι ή να μην είστε καθόλου; Εσύ ξέρεις την απάντηση. Η απόσταση πάντως δε δίνει το χωρισμό. Σκέψου το. Ο Λειβαδίτης θα περιμένει παντού, εσύ;
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
