Δεν πάει να ‘χεις το ακριβότερο αυτοκίνητο, να ‘σαι ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω μ’ επώνυμα ρούχα και παπούτσια και να μου το παίζεις ιστορία; Άνθρωπέ μου κι από πάνω μέχρι κάτω να γίνεις χρυσός, αν μέσα σου δεν έχεις υλικό για να επεξεργαστώ και να μου απαντήσεις στην ατάκα, απλά γύρισα το κεφάλι κι έφυγα. Όχι γιατί το παίζω εγώ ιστορία, αλλά γιατί ο εγκέφαλος είναι απ’ τα πιο διεγερτικά όργανα και στις μέρες μας όλοι σχεδόν γυμνάζουν μόνο το σώμα. Το μυαλό φυτοζωεί και το σώμα φουσκώνει.
Τι με νοιάζει αν έχεις ένα κάρο λεφτά και δουλεύεις στην πιο αξιόλογη εταιρεία της χώρας; Αν εμφανίζεσαι στα πιο φημισμένα μέρη και φοράς όλες τις μάρκες πάνω σου σαν μαϊντανός; Με τα ρούχα σου θα πιω τον καφέ ή με τ’ αυτοκίνητο που το πάρκαρες στο πεζοδρόμιο για να το βλέπουν όλοι; Με κανένα απ’ τα δύο. Mε σένα θα τον πιω το ρημαδοκαφέ και θα ‘ναι κι ανούσιος, αφού θα κοιτάμε απλά ο ένας τον άλλο στα μάτια και στα κινητά.
Παιδί μου, η τόση επίδειξη του τι έχεις δείχνει το εσωτερικό κενό που ‘χεις. Θαμπώνεται νομίζεις μόνιμα κανένας απ’ την ύλη βρε; Όχι βέβαια ή τουλάχιστον, όχι όλοι.
Εμένα πάντως δε με νοιάζει. Αφήνω τον άλλον να με καθοδηγήσει στο μονοπάτι που ‘χτισε, να το δω και να το καταλάβω. Φτάσαμε όλοι να ψωνίζουμε για τους άλλους, να μιλάμε για τους άλλους να δουλεύουμε για τους άλλους και τελικά ζούμε και για τους άλλους. Αφήστε το μωρέ το δήθεν μπας κι επιβιώσετε, μπας κι υπάρξετε και σας προσέξουν. Δε θα σας προσέξουν γιατί δεν είστε εσείς. Τη στιγμή που θα γνωρίσεις εσύ τον εαυτό σου και θα τον αφήσεις ελεύθερο χωρίς να τον ισοπεδώνεις σε κάθε αυθόρμητη κίνηση που πάει να κάνει, σε κάθε του επιλογή που δε συνάδει με τον υπολοίπων, μόνο τότε θα υπάρξεις σαν άτομο σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Για να το δούμε και λίγο γενικά το ζήτημα, για ποιον ζω τελικά για μένα ή για τους άλλους; Γιατί αν σκεφτώ φόρεσα αυτό και θα με σχολιάσουν, άστο. Το κουράζεις πολύ και χάνεις την ουσία. Ο καθένας από μας έχει χαραχτήρα. Αν ισοπεδωθεί σημαίνει πως δεν ξέφυγες ακόμα απ’ την ηλικία που προσπαθούσες να μιμηθείς τους μεγαλύτερους, πιστεύοντας πως θ’ αρχίσουν να σου φέρονται σαν αυτούς, να σε λαμβάνουν υπόψη.
Κοιτάω την πάρτη μου, γιατί το συνάντησα και σε μένα. Μόλις δω πως ο άλλος καταλήγει συμπτωματικά στα ίδια λόγια με τα δικά μου, σπάζομαι, ξενερώνω. Λογικό δεν είναι; Άποψη δική σου δεν έχεις, βρε αδερφέ; Αλλά τι λέω έχεις αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο και λεφτά χρειάζεσαι κι άποψη; Τι χαζή. Όταν νοιάζεσαι μόνο για το τι θέλει ο άλλος, τι κάνει ο άλλος, τι φοράει και πόσα βγάζει το μήνα, το ‘χασες.
Ξέχασες τα δικά σου θέλω, τον χαραχτήρα σου, σαν να μην υπάρχεις καν. Ένα αντίγραφο όπως όλα τ’ άλλα δηλαδή; Για ποιον λόγο; Αφού η ουσία είναι ν’ αναδείξεις τη διαφορετικότητά σου, το είναι σου. Αυτά που μπορείς ν’ αγοράσεις με τα λεφτά σου λίγο μ’ ενδιαφέρουν. Τι λέτε, λοιπόν, βουτιά στο εσωτερικό κι ας είναι με κουρέλια κι αμάξι απλά με τέσσερις ρόδες ή περιτύλιγμα μόνο φινετσάτο, αυτοκίνητο χλιδάτο και μυαλό άνω-κάτω;
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
