Μετά από μια μακρινή περίοδο μοναξιάς κι απογοήτευσης από τον έρωτα ακολουθεί συχνά μια συμπαγής περίοδος συναισθηματικής απραξίας στην οποία πολλοί από εμάς χάνουν την ελπίδα τους να ξανά ερωτευτούν και να νιώσουν όπως είχαν αφεθεί να το κάνουν στο παρελθόν. Άλλωστε, μετά από έναν χωρισμό που δεν περίμενες να συμβεί ή που σε ζόρισε αρκετά, αισθάνεσαι τέτοια ήττα, αλλά και τρομερή απογοήτευση, ότι εφόσον δεν απέδωσε αυτό στο οποίο έδωσες ψυχή και σώμα, τίποτα δε θα λειτουργήσει.
Πόσα συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού κι έρωτα γεμίζουν όμως τελικά την ψυχή σου όταν καταλαβαίνεις ότι επιτέλους δεν «έχασες» το αίσθημα του έρωτα κι ότι βρήκες ένα άτομο που μπορεί να σου αναγεννήσει τη φλόγα μέσα σου; Κι αυτό είναι ένα σενάριο που ναι μεν δεν περιμένεις, σ’ αρέσει όμως δε, και σού βγαίνει σε καλό.
Καμιά φορά όμως, το άτομο που ξαναγεμίζει τη δεξαμενή των συναισθημάτων αυτών μέσα σου είναι ένα άτομο που ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι μαζί του. Ότι τελικά περισσότερα σας χωρίζουν παρά σας ενώνουν. Κι έτσι καταλήγει να αποτελέσει έναν «ανεκπλήρωτο έρωτα». Μετά από έναν χωρισμό που έτσουξε πας με φόρα σε μια σχέση που καταλήγει «τραγωδία». Αδιανόητο. Ίσως όμως να μπορούμε να πούμε, πως από τα απωθημένα μας μαθαίνουμε πολλά περισσότερα από όσα από τους ανθρώπους που υπήρξαμε μαζί.
Τι μπορείς να κερδίσεις από μια ιστορία που μένει ημιτελής μέσα σου; Αρχικά πολύ δυνατές στιγμές. Σε αυτό το μικρό διάστημα μπορείς να αρπάξεις τις ευκαιρίες να γνωρίσεις ένα άλλο άτομο, να διασκεδάσεις και να δοκιμαστείς στο φλερτ σου, να κοινωνικοποιηθείς, να ζήσεις νέες περιπέτειες και να μοιραστείς κάποιες από τις ιστορίες σου. Ζωντανεύει ο ενθουσιασμός, η έξαρση, η αγωνία, ανοίγουν ορίζοντες που είχες κλείσει. Ακόμη κι ο πόνος του έρωτα σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός. Μετά, έρχεται η αξία της διεκδίκησης. Κι ας μην αποδώσει καρπούς. Γνωρίζεις πως το να ζητάς από την αγάπη κομμάτι είναι το τέλειο δείγμα δυναμισμού. Πως δε χρειάζεται να νιώθεις ενοχές επειδή ερωτεύτηκες και δε σε ερωτεύτηκαν. Το καλύτερο όμως είναι ότι όταν ξέρεις ότι δεν έχεις κάτι να χάσεις, μπορείς να ρισκάρεις ευκολότερα. Κι αυτό ο ανεκπλήρωτος έρωτας στο προσφέρει και με το παραπάνω.
Ίσως τίποτα να μην είναι πραγματικά τυχαίο κι όλα να γίνονται για να επιτελέσουν ένα σκοπό και να μας διδάξουν ένα κεφάλαιο στον έρωτα. Έτσι, ίσως και μια ιστορία ανεκπλήρωτου να έρχεται ξαφνικά κι αναπάντεχα στη ζωή μας, στο σημείο όπου τη χρειαζόμαστε περισσότερο. Όχι επειδή δεν είμαστε καλά μόνοι μας ή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας και χρειαζόμαστε την αγάπη του άλλου, αλλά για να μας δώσει φόρα να βουτήξουμε στο συναίσθημα όταν αισθανόμαστε μουδιασμένοι. Τότε που ίσως μετά από πολλές γνωριμίες και πολλές «αποτυχίες» αποφασίζουμε να τα παρατήσουμε κι απλώς πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να ξανά ερωτευτούμε. Τότε που ίσως θεωρήσουμε πως η απόρριψη είναι απάλευτη, μα θα διδαχτούμε πως είμαστε δυνατότεροι από αυτή.
Έτσι, ο έρωτας αυτός ακόμα και αν δεν πρόκειται να εκπληρωθεί τελικά, μας δείχνει ότι κάθε φορά στον έρωτα είμαστε μωρά που τα βιώνουν όλα από την αρχή και για πρώτη φορά μα ταυτόχρονα σοφοί που ξέρουν να ξεπερνούν περισσότερα από όσα τους αναγνωρίζουν. Μας εξηγεί με τον τρόπο του πως ο πόνος θα περνάει και η αγάπη θα έρχεται. Κι όσο αστείο κι αν τώρα σου φαίνεται, κάποτε θα θελήσεις να ευχαριστήσεις νοητά εκείνον τον άνθρωπο που έγινε το απωθημένο σου, γιατί έκανε τα τραγούδια να έχουν νόημα, τα ποτά γεύση και τα ξενύχτια σου ουσία. Και στον έρωτα έδωσε όνομα που κάθε που θα θυμάσαι, θα ξέρεις ότι υπήρξε μέσα σου τσιμπιά γερή μα και ουσιώδης.
Συντάκτης: Στέλιος Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
