Υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως αυτήν τη φορά θα είναι αλλιώς· θα είσαι αλλιώς. Γιατί λοιπόν πάλι καταλήγεις να κλαις; Γιατί ενώ έχεις εντοπίσει το λάθος σου αναλώνεσαι ξανά και ξανά στις ίδιες συμπεριφορές, στα ίδια συναισθήματα, στον ίδιο πόνο; Λένε πως είναι μακρύς ο δρόμος από την αναγνώριση στην αλλαγή μα δεν αντέχεις άλλο το ταξίδι. Πάλι καταπατούνται τα θέλω σου, πάλι τα συναισθήματά σου δεν εισακούονται παρά τις υπερπροσπάθειες που έχεις καταβάλει.
Είχες πιάσει πάτο, για καιρό έμενες εκεί κι άφηνες τη ζωή να περνάει, μην μπορώντας -αλλά ούτε και θέλοντας- να την αδράξεις. Οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, όσοι έμειναν τέλος πάντων, σε παρότρυναν να σηκωθείς, να πατήσεις ξανά στα πόδια σου κι ας κάνουν αυτοί τις πατερίτσες. Σε πήραν στα χέρια τους, έβγαλαν τη λάσπη από πάνω σου και σιγά-σιγά είδες πως δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχουν πράγματα να κάνεις και να ζήσεις. Παίρνεις την απόφαση να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Να βρεις τα λάθη στη συμπεριφορά σου, στον τρόπο σου. Να βάλεις κάθε στιγμή στο μικροσκόπιο και να αναλογιστείς πώς θα μπορούσες να τη διαχειριστείς διαφορετικά. Όχι για να επέλθει διαφορετικό αποτέλεσμα. Καμία σημασία δεν έχει αυτό τώρα. Μα για σένα. Για να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να μην τα δεις ξανά σκορπισμένα.
Ο καιρός περνάει κι εσύ γίνεσαι όλο και καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Αναγνωρίζεις την αξία σου, τη φωνή σου, τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου. Δε θα αφήσεις κανέναν άνθρωπο, σε καμία συνθήκη να σε ρίξει ξανά εκεί κάτω. Τα σκοτάδια σου τα διώχνεις ανεπιστρεπτί. Αλλάζεις ουσιαστικά, ή μάλλον ανακαλύπτεις τη δύναμή σου, αυτήν που για χρόνια σε είχαν πείσει πως δεν έχεις. Κάνεις για πρώτη φορά πράγματα για εσένα, πίνεις τον πρώτο σου καφέ με μοναδική συντροφιά το βιβλίο σου και περνάς καλά. Νιώθεις, γαλήνη, ηρεμία, μα και φόβο για όλο το πρωτόγνωρο συναίσθημα ελευθερίας.
Στο πλαίσιο αυτής της βελτίωσης δε θέλεις να περάσεις στο άλλο άκρο όπου σηκώνεις ψηλά τις άμυνές σου. Χτίζεις ένα τείχος προστασίας γύρω σου αλλά είναι λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο. Ώρες-ώρες νιώθεις πως η νέα δυναμική ζωή σου δεν είναι παρά μια σαπουνόφουσκα που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα σκάσει και θα σε ρίξει ξανά στον βούρκο. Κατά βάθος οι ευαισθησίες και οι συναισθηματισμοί σου είναι ακόμη εκεί. Και διάολε σου λείπει μια συντροφιά τα βράδια!
Κάποια στιγμή θα γίνει μια νέα γνωριμία. Στη δουλειά, σ’ ένα καφέ, στο λεωφορείο. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους και κάποιοι από αυτούς αναπόφευκτα θα πέσουν πάνω σου. Ενθουσιάζεσαι. Είναι η εμφάνιση, το λέγειν, η ικανότητα να κάνεις μια ολοκληρωμένη συζήτηση για ουσιαστικά ζητήματα, ο κοινός μα και συνάμα εκ διαμέτρου αντίθετος τρόπος σκέψης. Λίγη σημασία έχει αφού έχεις κάνει την επιλογή σου. Το ενδιαφέρον είναι εκεί κι είναι αμοιβαίο. Εσύ προσέχεις μόνο μην την πατήσεις ξανά.
«Δε θα δεθώ. Θα το πάω χαλαρά. Το ‘χω» και σε φασκελώνουν ως κι οι πέτρες. Πιστεύεις πράγματι πως όλα θα πάνε όπως τα έχεις κατά νου. Πως οι άμυνές σου είναι τόσο ισχυρές που δε θα τις διαπεράσει κανείς. Έχεις βάλει σκοπό αυτήν τη φορά να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Δε θα αφήσεις να σε πατήσουν ξανά. Δε θα σε κάνουν να αμφιβάλλεις για την αξία σου. Δε θα υποχωρείς διαρκώς στα θέλω των άλλων παραγνωρίζοντας τα δικά σου. Έχεις φωνή και θα τη χρησιμοποιείς. Μόνο που κανείς δε σου είπε πως τα πράγματα δεν πάνε πάντα κατ’ ευχήν, όσα σωστά κι αν κάνεις.
Η μόνη συμπεριφορά που μπορείς να αλλάξεις είναι η δική σου και πράγματι το κάνεις. Εκφράζεσαι πιο άνετα, μιλάς για τα συναισθήματά σου, όταν κάτι σε δυσαρεστεί το λες και αναζητάτε από κοινού λύσεις. Σέβεσαι τα όρια του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου προσπαθώντας να βρεις τη λεπτή εκείνη ισορροπία που θα σέβεσαι και τον εαυτό σου. Μπορεί να μη συμφωνείς με κάποια άποψη ή συμπεριφορά όμως τη σέβεσαι και πράττεις αναλόγως. Δίνεις τον απαραίτητο χώρο και χρόνο μα συνάμα επικοινωνείς κατά το δυνατόν αρτιότερα και τη δική σου ψυχοσύνθεση. Μόνο που αγνοείς ότι δεν έχει αντίκρισμα. Στην πραγματικότητα πάλι σε υποβαθμίζεις και γίνεσαι το χαλάκι που όλοι σκουπίζουν τα πόδια τους, με μόνη διαφορά πως πλέον το χαλάκι έχει εκφράσει την ανάγκη του να γίνει κάτι άλλο.
Ο καιρός περνάει, οι άμυνες πέφτουν και κάνεις την πιο γλυκόπικρη διαπίστωση: Έχεις ερωτευτεί. Τρομάζεις. Συνειδητοποιείς πως όσο καιρό εσύ σε δούλευες ότι είσαι χαλαρά, τα συναισθήματα εδραιώνονταν μέσα σου. Σαν να γύρισε ένας διακόπτης πέφτεις ξανά σε παλιά μοτίβα. Σαν να μην ξεπέρασες ποτέ όσα σε βάραιναν. Σαν να έσπασε η σαπουνόφουσκα κι εσύ ξαφνικά να πέφτεις όλο και βαθύτερα. Ανασφάλειες, φόβος εγκατάλειψης, προσκόλληση, διακαής αναζήτηση του παραμικρού δείγματος στοργής κι επιβεβαίωσης από έναν άνθρωπο που θα έπρεπε να είναι η ηρεμία σου μα δεν έγινε ποτέ.
Αφού τα έκανες όλα σωστά τι πήγε τόσο λάθος; Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα ένας άνθρωπος κατάφερε να γκρεμίσει όσα είχες καταφέρει, ή έστω νόμιζες πως είχες καταφέρει και βρίσκεσαι ξανά κουβάρι στα πόδια του κρεβατιού να κλαις για το κενό μέσα σου. Και τι κατάφερες που επικοινώνησες; Τι κατάφερες που αντιμετώπισες τα συναισθήματά σου στα ίσια, τα αποδόμησες, εντόπισες τα λάθη σου και άλλαξες τη συμπεριφορά σου ως προς αυτά; Ποιο το αντίκρισμα; Οι ανάγκες σου δεν καλύπτονται, για τα συναισθήματα ούτε λόγος, και κάπως έχεις καταφέρει να βγεις λάθος.
Πάλι έκανες πίσω. Πάλι αγνόησες σημάδια που ήταν εκεί από την πρώτη μέρα. Πάλι ήλπιζες πως κάτι θα αλλάξει. Πάλι αφέθηκες σε ανώφελες καταστάσεις. Πάλι κλαις κάθε βράδυ μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Δεν ξέρεις αν τα βάζεις με το ταίρι σου ή με εσένα περισσότερο. Ποιος, άραγε, σου φταίει που είσαι ξανά στα μαύρα χάλια;
Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός. Τα συναισθήματά σου σε παρασέρνουν και μέσα σου εκτυλίσσεται η πιο δύσκολη μάχη. Ο νέος σου εν δυνάμει εαυτός, ο δυναμικός, ο λιγάκι αναίσθητος, αυτός που δε χρειάζεται τόσο απεγνωσμένα κανέναν έρχεται αντιμέτωπος με τον συναισθηματισμό, την ευαισθησία και τον ρομαντισμό που σε διακατέχουν απ’ όταν σε θυμάσαι. Δε θέλεις να πονάς, Δε θέλεις να περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο για ένα μήνυμα. Δε θέλεις να παρακαλάς για λίγο χρόνο κι έναν ύπνο μαζί. Ξέρεις ότι αξίζεις καλύτερα μα δεν έχεις το θάρρος να τα διεκδικήσεις. Συνάμα νιώθεις πως έχεις πάρει ακριβώς αυτό που σου αξίζει. Γιατί να σε θέλουν όπως κι όσο θέλεις κι εσύ;
Σε κατακλύζει η αβεβαιότητα για τις επόμενες κινήσεις σου. Ξέρεις τι θέλεις και βλέπεις ότι εκεί που είσαι δεν το παίρνεις. Ξέρεις πως πρέπει να φύγεις, αφού η επικοινωνία είναι ατελέσφορη. Ο έρωτας όμως σε κρατάει εκεί, αγκυροβόλι με κάβο έτοιμο να λύσει. Μη διερωτάσαι αν άξιζε. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή σου έχει κάτι να σου μάθει, καλό ή κακό. Το πότε, άγνωστο. Περίμενε το μάθημα και κράτα το γερά. Θα σε βρεις ξανά.
Συντάκτης: Αγγελική Τσαγκαράκη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
