«Απαθανατίζω. Φυλακίζω στιγμές. Γραπώνω σε εικόνες το παρελθόν. Τα συλλέγω κι αναπολώ. »
Αυτό θα μου πεις αν σε ρωτήσω γιατί βγάζεις φωτογραφίες.
Το σκέφτηκες όμως καλύτερα; Γιατί επιλέγεις να θυμάσαι τα ευχάριστα; Γιατί γίνεσαι τόσο εγωιστής και νάρκισσος; Γιατί έτσι σε έχουν μάθει.
Όταν ήσουν παιδί τα άλμπουμ γέμιζαν με φωτογραφίες από παιδικά party και εκδρομές. Αναρωτήθηκες γιατί δεν έχεις μια φωτογραφία από τότε που είχες χτυπήσει και έτρεχε αίματα το πόδι σου; Ή από τότε που είχες νεύρα και κλεινόσουν στον εαυτό σου; Αναρωτήθηκες γιατί επέλεγαν να θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα;
Και ποιος είπε πως γι αυτό φτιάχτηκαν οι φωτογραφίες; Ποιος έβαλε τέτοιο κανόνα; Γιατί καθόμαστε και σχεδιάζουμε ποιες θέλουμε εμείς να είναι οι αναμνήσεις μας; Γιατί ντύνουμε την ευτυχία μας με τα καλά της και την στήνουμε στον φακό; Γιατί απ τη μία μισούμε την ψευτιά και την δηθενιά και απ την άλλη εμείς οι ίδιοι τους υποτασσόμαστε;
Ήμασταν παιδιά, μας προστάτευαν. Τώρα που μεγαλώσαμε; Αυτοπροστατευόμαστε; Αυτοκαταστρεφόμαστε;
Φτιάχνουμε το παρελθόν μας μόνοι. Γιατί εκεί έχουμε δύναμη. Στις φωτογραφίες μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα. Μπορούμε να κρύψουμε και την απογοήτευση, το νεύρο, τη θλίψη, το μίσος. Πως; Με ένα κλικ. Με δυο δόσεις υποκριτικής και μια ύπουλη ανάγκη που σε τρώει να διαφυλάξεις το όμορφο. Να το προφυλάξεις μη τυχόν και το σκουριάσει ο χρόνος.
Άμυνες δημιουργούμε για τις άγνωστες επιθέσεις του μέλλοντος. Συντηρούμε απροκάλυπτα παρουσίες για τυχόν μελλοντικές απουσίες. Νεκρώνουμε στιγμές στον βωμό του στιγμιότυπου.
Αναθερμαίνουμε χάρτινα παρελθόντα.
Μεγαλώσαμε και παίρνουμε κι άλλους στο λαιμό μας. Φυλακίζουμε ανθρώπους σε χάρτινα ορθογώνια και πλάθουμε πάνω τους ιστορίες.
Πλέον τους κάνουμε αρχεία. Δίνουμε στη ζωή μας τίτλους και στις στιγμές αριθμούς. Τα καλουπώνουμε και έτοιμο το παρελθόν.
Πέρασαν τα χρόνια και δεν μάθαμε να είμαστε επιλεκτικοί, εκλεκτικοί, να σεβόμαστε τις στιγμές και να μη τις φοβίζουμε.
Και την κάναμε μόδα την φωτογραφία. Και καθημερινότητα μας. Δεν είναι κακό αυτό. Προς Θεού. Η κατάχρηση όμως, σε κάθε περίπτωση, μόνο αρνητική μπορεί να είναι. Και την καταχραστήκαμε την μαγεία της φωτογραφίας.
Τις κατηγοριοποιήσαμε κιόλας. Είναι αυτές που θα ανέβουν facebook, oι απλές που θα γίνουν ένας ταπεινός φάκελος στην επιφάνεια εργασίας, οι selfies – που όπου σταθείς και όπου βρεθείς θα αυτοποζάρεις κοιτώντας την οθόνη του κινητού σου, οι άλλες οι καλές που θα εμφανίσεις και ούτω καθεξής.
Τι φόρεσες απόψε στον νάρκισσο εαυτό σου για να ποζάρει; Πόση ανασφάλεια έκρυψες κάτω από τα rayban της προφίλ σου στο facebook;
Πόσες ευτυχισμένες στιγμές αποφάσισες ότι θα αντέξει το αρχείο που θα κάνεις save απόψε; Πόση ευτυχία επέλεξες ότι μπορείς να διαχειριστείς;
Κακό πράγμα οι καταχρήσεις. Εν μέρει καλλιτεχνική τάση και ευχάριστη, αλλά έχεις αναλογιστεί την τεράστια υπερμεγέθυνση του μέσου αυτού;
Πόσο αξιομνημόνευτη είναι η γάτα σου η Daizy με τα γυαλιά ηλίου και πόσο σημαντικό σου είναι να απαθανατίσεις τα σουτζουκάκια που έφτιαξε η γιαγιά Μαίρη;
Έχεις σκεφτεί πόσοι ενδιαφέρονται για τις φωτογραφίες που θα ανεβάσεις σε instagram και facebook;
Πόσους νοιάζει αν απόψε ξύπνησες με την Ελευθερία ή αν πήγες για φαγητό με τον Τάκη, για μπάνιο με τον Δημήτρη και για ποτό με τον Σπύρο; Κανέναν. Sorry, ίσως μόνο τις πρώην τους.
Υπερκατανάλωση. Υπερέκθεση.
Τα χρόνια θα περάσουν και εμείς θα διηγούμαστε το παρελθόν που θα χουμε φτιάξει.
Με δεξί κλικ θα περνάει σε οθόνες όλη μας η νόθα ζωή.
Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει θαμών παλιών σου φωτογραφιών, που θα λεγε και η Δημουλά. Μη γίνεις θεατής του στημένου σου παρελθόντος.
Ζήσε. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος δεν θυμάσαι τι ώρα είναι, ποιος είσαι, ούτε που είναι το κινητό σου.
Απλά ζήσε.
Συντάκτης: Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου
