Η αισιοδοξία είναι απόφαση

Αισιοδοξία· δύσκολη υπόθεση. Καταρχάς για να ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής στο άρθρο δε θα συμπεριληφθούν κλισέ αναφορές σε ποτήρια, είτε μισογεμάτα είτε μισοάδεια. Είμαστε ρεαλιστές εδώ, η αισιοδοξία είναι πολύ πιο περίπλοκη από ένα ποτήρι. Είναι ευθύνη ή μήπως ανάγκη, έμφυτη ή καλλιεργήσιμη; Ίσως ψευδαίσθηση; Κατά κάποιους εθελοτυφλία.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Είναι ευρέως αντιληπτό και κατανοητό ότι δε γεννηθήκαμε όλοι με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη. Είμαστε στραβοί κι ανάποδοι, ιδιότροποι και γκρινιάρηδες. Μισούμε τον κόσμο γύρω μας και διερωτόμαστε σε τι έχουμε φταίξει και γιατί, ρε γαμώτο, να τυχαίνουν όλα τα κακά του σύμπαντος σε μας.

Πάμε, λοιπόν, απεγνωσμένοι στους φίλους μας και τους αραδιάζουμε εν ψυχρώ τις ανησυχίες μας. Κι εκείνοι αφού τελειώσουν με το δικό τους κλαψούρισμα αναλαμβάνουν ρόλο εμψυχωτή. Μας παρέχουν ενέσεις αισιοδοξίας. Όχι φίλε μου, δεν παίζουν καταθλίψεις εδώ πέρα. Η ζωή είναι ωραία. Θες δε θες ωραία θα την λες. Θα ξυπνάς το πρωί φουλ στην ελπίδα και θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Έτσι κάνουν οι αισιόδοξοι άνθρωποι.

Κι έπειτα, αν μελαγχολείς έρχονται έτοιμες οι απαντήσεις «όλα θα πάνε καλά» και «θα έρθουν καλύτερες μέρες» και μη διανοηθείς να πεις πως δε θα έρθουν γιατί θα έρθουν! Και στην περίπτωση που κανένα απ’ τα παραπάνω επιχειρήματα δεν πιάσει τόπο, ακολουθεί και η προσπάθεια δημιουργίας τύψεων, λόγω αγνωμοσύνης με τα κλισέ τουτέστιν «τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε».

Και την μαθαίνεις την αισιοδοξία έτσι, σε σκορπισμένες φράσεις, σε επιβεβλημένα χαμόγελα. Σαν κάτι που επιβάλλεται ν’ ακολουθείς. Ένα επιπλέον «πρέπει» στα υπόλοιπα. Και κάπου ξενερώνεις με την ιδέα, αποφασίζεις πως δεν κάνεις για θετικότητες, σου αρκούν και τα σκοτάδια σου. Και ονομάζεις τον εαυτό σου απαισιόδοξο άνθρωπο.

Δεν ψάχνεις την πηγή της άρνησής σου ωστόσο, απλώς την αποδέχεσαι. Δεν είσαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Είσαι δειλός άνθρωπος. Δειλός υπό την έννοια ότι φοβάσαι την ελπίδα μην τελικά διαψευσθείς. Φοβάσαι να πιστέψεις στις καλές μέρες γιατί ξέρεις ότι έπονται και οι κακές. Και σε τρομάζει η ιδέα του ν’ αποδειχθείς λάθος. Αν πεις έρχονται κακές μέρες, τότε οι καλές θα είναι ευχάριστη έκπληξη, οι κακές απλώς αναμενόμενες.

Το πρόβλημα με το παρόν σκεπτικό ωστόσο είναι ότι οι καλές μέρες δεν έρχονται ποτέ. Γιατί τις έχουμε ήδη καμουφλάρει σε κακές. Και μπλέκουμε τον εαυτό μας σ’ έναν κύκλο συνεχούς άρνησης και μελαγχολίας. Κι έπειτα φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί, φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πρώτα  απ’ όλα το κρασί.

Και θα μου πείτε τελικά πού θέλω να καταλήξω. Ίσως τελικά η αισιοδοξία να μην είναι τόσο περίπλοκη. Οι μέρες έρχονται. Είτε καλές είτε κακές. Οι ζωές μας αποτελούνται από μία σειρά γεγονότων. Ευχάριστα και δυσάρεστα. Αισιοδοξία δεν είναι να πιστεύεις ότι σε περιμένουν μόνο ευχάριστα. Γιατί θα έρθουν και τα δυσάρεστα. Πάντα έρχονται. Αισιοδοξία είναι να μπορείς να δεις την κατάσταση κατάματα. Να μην την φοβάσαι. Να εξετάσεις τα δεδομένα σου. Να προσπαθήσεις να φτάσεις στα ζητούμενα. Μην έχεις πολλές απαιτήσεις απ’ τον εαυτό σου. Αν έχεις εξαντλήσει τα περιθώρια αποδέξου το και ησύχασε στην ιδέα.

Κράτα μια στάση απλή. Χωρίς να υπεραναλύεις. Χωρίς να είσαι βυθισμένος σε σκοτάδια. Χωρίς ν’ απαιτείς απ’ τον εαυτό σου να δέχεται τα χτυπήματα γελώντας. Δώσε το καλύτερο που έχεις. Είναι ευθύνη σου, δική σου και δική μου. Είναι δύσκολοι οι καιροί για τους αισιόδοξους ρεαλιστές. Ναι, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Αλλά ό,τι έρθει, θα το δούμε στην ώρα του. Κι αν μπορούμε να το φέρουμε στα μέτρα μας καλώς. Αν όχι, προσπαθήσαμε. Και θα είμαστε, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, ευχαριστημένοι απ’ τους εαυτούς μας.

Στο τέλος θα κρατήσουμε κι ένα χαμόγελο για μας. Σαν ευχαριστώ προς τους εαυτούς μας που το πάλεψαν. Κι είτε το πιστέψουμε είτε όχι, θα ονομαζόμαστε αισιόδοξοι. Κι ο κόσμος θα είναι μια στάλα καλύτερος. Τόσο απλά.