Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας τόσο σημαδιακές και τόσο εξωπραγματικές που χαράζονται για πάντα στη μνήμη μας. Άλλοτε στιγμές γέλιου κι άλλοτε στεναχώριας. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι οι στιγμές εκείνες όχι μόνο θα μας μείνουν αξέχαστες, αλλά θα αφήσουν κι εμφανή κατάλοιπα σε βάθος χρόνου.
Κάθε χάχανο και κάθε λυγμός αφήνει χαρακιά τόσο στην καρδιά, όσο και στο πρόσωπο μέχρι που ξυπνάς ένα πρωί και να σου η πρώτη ρυτίδα να σε κοιτά μέσα απ’ τον καθρέφτη ειρωνικά κι αλαζονικά. Νόμιζες ότι το πέρασμα του χρόνου δε θα σε άγγιζε, αλλά να το που ήρθε και προδίδει όσα δεν ήθελες.
Κάθε ρυτίδα μαρτυρά πολλά περισσότερα απ’ την ηλικία μας.
Μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια ή στο μέτωπο σου φέρνει στο μυαλό όλες εκείνες τις φορές που καθόσουν συνοφρυωμένος προσπαθώντας να καταλάβεις τις σημειώσεις για να γράψεις στην εξεταστική ή τις στιγμές που άκουγες φτηνές δικαιολογίες πριν σε παρατήσουν στα κρύα του λουτρού.
Αφήνει να τρυπώσουν άσχημες θύμισες απ’ το χαμό αγαπημένων προσώπων, αποτυχιών κι απορρίψεων. Τρέχεις στα παλιά και θυμάσαι κάθε δάκρυ που έχυσες, καθετί που σε πόνεσε, αλλά ταυτόχρονα σε μετέτρεψε και στον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Διότι τίποτα δε χαράζει μόνο το μυαλό και το κορμί χωρίς να βάλει το λιθαράκι του στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου.
Και μετά έχεις και τις άλλες ρυτίδες. Αυτές που πετάγονται στην άκρη των ματιών και των χειλιών. Εκείνες που σου θυμίζουν τα γέλια και τις χαρές. Στιγμές απ’ τις τρελές διακοπές με τη φοιτητοπαρέα, τότε που οι μπαταρίες σας ήταν μονίμως γεμάτες, δεν είχατε σκοτούρες και μένατε ξύπνιοι μέρες ολόκληρες. Ζούσατε με πατατάκια, αναψυκτικά, ποτό και πολύ, πολύ γέλιο. Ίσως αυτό να ήταν κιόλας που σας κρατούσε γεμάτους κι ακούραστους.
Οι ρυτίδες των ματιών και των χειλιών είναι αυτές που μαρτυρούν την ευγενική και πρόσχαρη φύση σου. Αυτές που φωνάζουν ότι ο άνθρωπος αυτός έζησε μια ζωή που του πρόσφερε άφθονα χαμόγελα.
Πραγματικά κοιτώντας τες δε θυμάσαι τότε που έφαγες σαβούρα στην καφετέρια ενώ περνούσες με ύφος 100 καρδιναλίων δίπλα από αίσθημα και γελούσατε με την παρέα σου ώρες, μη σου πω μέρες μετά; Ή τότε που ο μίμος της παρέας σας είπε το πιο hot αστείο της περιόδου και τρανταζόσασταν σαν σχιζοφρενείς;
Είναι περίεργο πράγμα οι ρυτίδες. Απ’ τη μία ίσως σε τρομάζουν διότι ακούς και βλέπεις τον χρόνο που περνά και φεύγει, αλλά απ’ την άλλη μαρτυρούν και κρατάνε ζωντανές όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασες κι αποτελούν ελπίδα κι αδημονία για αυτές που δεν έχουν έρθει ακόμη. Είναι το πάντρεμα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Είναι όλα σου τα χαμόγελα, τα βλέμματα θαυμασμού, ο ενθουσιασμός σου, το κλάμα χαράς. Είναι η στιγμή που έμαθες ότι μπήκες στη σχολή, η μέρα που οι δικοί σου σού αγόρασαν το πρώτο σου αμάξι, η πρόταση γάμου που δεν περίμενες, η γέννηση των παιδιών σου. Είναι τα ξενύχτια σου, τα σχολικά χτυποκάρδια, οι μεγάλοι έρωτες ή τουλάχιστον αυτοί που είχες ορίσει ως τέτοιους.
Κάθε ρυτίδα είναι και μια μικρή ιστορία που γράφτηκε στο βιβλίο της ζωής μας με ανεξίτηλο μελάνι και θα τη θυμόμαστε για πάντα. Είναι οι ιστορίες που θα λέμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας αναγνωρίζοντας μέσα σε αυτές τον νεότερο εαυτό μας, θυμούμενοι τις σκανδαλιές και τις πλάκες που κάναμε κι ακόμη και τότε θα χαμογελάμε προσθέτοντας άλλη μια ρυτίδα, ανάμνηση άλλης μιας υπέροχης στιγμής, στο πρόσωπό μας.
Την επόμενη φορά που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη μελέτησε προσεχτικά το πρόσωπό σου. Κάθε ρυτίδα έχει κάτι να σου πει, κάτι να σε διδάξει, κάτι να σου θυμίσει. Οι ρυτίδες μας αποτελούν τον χάρτη της ζωής και του ψυχισμού μας.
Στο φινάλε, εμείς τις τοποθετήσατε εκεί μέσα από κάθε γέλιο, κάθε κλάμα, κάθε έντονο συναίσθημα που σημάδεψε το είναι μας. Είναι αυτές που λένε στους άλλους τι περάσαμε και τι αισθανθήκαμε στη ζωή μας πριν καν το ξεστομίσουμε. Αντί να τα φοβάστε τα σημάδια αυτά, κοιτάτε να τα αγαπήσετε και να ευγνωμονείτε τις στιγμές που τα προκάλεσαν.
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ευστρατίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
