Όταν γινόμαστε γονείς τα πρώτα πράγματα που ορκιζόμαστε στον εαυτό μας είναι ότι δε θα είμαστε υπερπροστατευτικοί και ότι δε θα αφήσουμε τον εαυτό μας στην απ’ έξω. Όλοι θέλουμε να είμαστε οι cool γονείς που βγαίνουμε έξω και περνάμε όμορφα χωρίς έγνοια με σκοπό να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από την καθημερινότητά μας. Και το χρειαζόμαστε αυτό το διάλειμμα, έχουμε ανάγκη να βάλουμε τα ωραία μας και να πάμε για ένα ποτό με τους φίλους μας, έχουμε ανάγκη να πάμε για φαγητό με τον σύντροφό μας και να περάσουμε όμορφα ως ζευγάρι, έχουμε ανάγκη μια βόλτα στα μαγαζιά με τον εαυτό μας κι όλα αυτά γιατί χρειαζόμαστε ξεκούραση και ηρεμία για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στο ρόλο μας ως γονείς.
Την πρώτη φορά που βγαίνουμε έξω χωρίς το μικρό μας το μωράκι νιώθουμε λες και μας ξεριζώνουν την καρδιά. Οι τύψεις μάς χτυπάνε σαν πέτρες στο κορμί και οι αρνητικές σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό μας σαν δαίμονες, «Αν χαμογελάσει για πρώτη φορά και το χάσω;», «Αν ανεβάσει πυρετό;», «Αν δεν τρώει;», «Αν κλαίει;», « Μήπως είμαι κακός γονιός που βγαίνω έξω και το αφήνω στη γιαγιά;». Αυτές οι σκέψεις δε μας αφήνουν να χαλαρώσουμε και να περάσουμε καλά κι έτσι γυρίζουμε πίσω στο σπίτι χωρίς ενέργεια για να συνεχίσουμε το έργο μας ως γονείς, ή ακόμα χειρότερα δε βγαίνουμε καν.
Πολλοί γονείς ενώ βγαίνουν για να ξεκουραστούν και να περάσουν ευχάριστες στιγμές με το ταίρι τους καταλήγουν να συζητάνε για το μωρό τους. Αυτό σαφώς και δεν είναι ωφέλιμο ούτε εξυπηρετεί την έννοια της εξόδου, γιατί είναι λες και ξεχνάνε ότι εκτός από γονείς είναι και ζευγάρι. Είναι εντελώς φυσιολογικό να υπάρξει μια συζήτηση για το παιδί αλλά ας μην το αφήσουμε να γίνει το θέμα όλης της βραδιάς. Όλα τα ζευγάρια χρειάζονται ένα ρομαντικό ραντεβού πού και πού για να αναζωπυρωθεί η σχέση τους.
Είναι βέβαια και το άλλο. Που την πρώτη φορά που βγαίνουμε χωρίς τα μικρά μας θέλουμε στη μία ώρα να πάμε πίσω στο σπίτι κι έτσι καταλήγουμε να κοιτάμε φωτογραφίες και βίντεό τους με τα μάτια μας να βουρκώνουν. Είναι απολύτως φυσιολογικό να μας λείπει το μωράκι μας την πρώτη φορά που είμαστε μακριά του κι αυτό γιατί είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του. Ας μη νιώθουμε τύψεις κι ενοχές που το αφήνουμε λίγο στην γιαγιά κι ας χαλαρώσουμε, άλλωστε η γιαγιά είναι πιο έμπειρη το ρόλο του γονέα από εμάς, να τα λέμε κι αυτά.
Είναι λογικό όμως, βγαίνοντας έξω, να έχουμε έγνοια τα παιδιά μας όσο κι αν ξέρουμε ότι είναι σε καλά χέρια. Εδώ ακόμα κι αν είναι μαζί μας ανησυχούμε αν είναι καλά, αν θα φάνε, αν θα χτυπήσουν και για χίλια δύο άλλα. Πρέπει να χωρέσουμε στο μυαλό μας ότι είναι φυσιολογικό ν’ ανησυχούμε γι’ αυτά όμως δεν έχουμε τον έλεγχο για τα πάντα. Δηλαδή δεν μπορούμε να προλάβουμε κάθε τι και να αλλάξουμε την τροπή του’και η εξήγηση για αυτό είναι μία και είναι τόσο απλή όσο είναι και δύσκολη.
Δεν μπορούμε να προλάβουμε και να ελέγξουμε τα πάντα όσον αφορά τα παιδιά μας πολύ απλά γιατί δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε τη ζωή. Καλό είναι λοιπόν να το συνειδητοποιήσουμε γιατί νομίζοντας ότι είμαστε super ήρωες, που θα προστατεύουμε για πάντα τα παιδιά μας, κουβαλάμε ένα μεγάλο άγχος και βάρος στις πλάτες μας το οποίο και δημιουργούμε μόνοι μας με το να μην επιτρέπουμε στα μικρά μας να πάθουν και να μάθουν, ή τελοσπάντων στους εαυτούς μας πως καλός γονιός δεν είναι ο διαρκώς παρών αλλά ο ευτυχισμένος παρών και πού και πού απών έτσι μωρέ, για ένα κρασάκι.
Συντάκτης: Στέλλα Πέτρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
