Οι φίλοι φέρνουν γλυκά, οι κολλητοί έρχονται και μας τα τρώνε!

Οι φίλοι δεν έρχονται ποτέ στο σπίτι μας με άδεια χέρια, όλο και κάποιο γλυκάκι θα μας φέρουν σε κάθε επίσκεψή τους. Οι κολλητοί, όμως, όχι μόνο θα ‘ρθουν απρόσκλητοι και στην πιο ακατάλληλη ώρα, όχι απλώς δε θα φέρον τίποτα, αλλά θα κατευθυνθούν ατάραχοι προς το ψυγείο, θα πάρουν ένα πιρούνι και θα φάνε ό,τι έχουμε σε γλυκό (καλά, κι αλμυρό για την εναλλαγή) στο σπίτι.

Γιατί στη σχέση μας με τους κολλητούς μας δε χωράνε τυπικές ευγένειες. Όχι, δε θα σηκωθείς απ’ τον αναπαυτικό καναπέ σου κι ενώ έχεις βολευτεί  για να φτιάξεις καφέ στο κολλητάρι σου. Θα σηκωθεί μόνο του, τα κατατόπια τα ξέρει. Και μιας και σηκώθηκε, ας φτιάξει κι έναν για σένα, στη μεγάλη κούπα. Αγένεια ή μήπως μηδενική φιλοξενία; Ούτε καν! Απλώς άνεση κι οικειότητα, το σπίτι μας είναι και σπίτι τους κι έχουμε φροντίσει να το αισθάνονται έτσι κι οι ίδιοι!

Πέρασες ποτέ απ’ αυτή τη φάση; Ένας φίλος να έρχεται στο σπίτι σου. Εσύ να πηγαίνεις για μια στιγμή σε ένα άλλο δωμάτιο για να πάρεις κάτι ή απλά στην τουαλέτα, και μέχρι να επιστρέψεις να τον βλέπεις να ‘χει γίνει ένα με το σπίτι σου. Έχει ψαχουλέψει τα ντουλάπια, έχει βρει μπουκάλι κρασί, το ‘χει ανοίξει, βάζει μουσική απ’ το λάπτοπ σου και σκαλίζει τη βιβλιοθήκη σου. Κινείται προς το ψυγείο σου, βρίσκει κάτι σοκολατάκια και φυσικά τα τσακίζει. Κι αν αυτή η εικόνα δε σε κάνει να χαμογελάς, τότε μάλλον δεν είχες ποτέ ένα αληθινό κολλητάρι.

Εξάλλου, κι εμείς κάνουμε ακριβώς τα ίδια όταν βρεθούμε στον δικό τους χώρο. Είμαστε οι κολλητοί εκείνοι που ανοίγουμε τα ψυγεία των καλύτερών μας φίλων με χαρακτηριστική άνεση και τρώμε ό,τι βρούμε. Ανοίγουμε την ντουλάπα τους και δανειζόμαστε ό,τι μας αρέσει. Κι ύστερα παίρνουμε τη σκούπα και βοηθάμε στο καθάρισμα του σπιτιού, αφού φταίμε κι εμείς για τα χάλια του. Κι αυτήν ακριβώς την άνεση θέλουμε να αισθάνονται κι εκείνοι απέναντί μας. Στις πραγματικές φιλίες δε χωράνε ντροπές κι αποστάσεις.

Οι κολλητοί μας είναι συγγενείς μας, και μάλιστα από ‘κείνους που δε θέλουμε να αποφύγουμε. Σε μια οικογένεια, συνεπώς, επιβάλλεται να νιώθουμε άνετα ο ένας απέναντι στον άλλο. Δε γίνεται να εμπιστεύεσαι όλα τα προσωπικά σου, τους φόβους, τα όνειρα και τις ανασφάλειές σου σε έναν άνθρωπο και να μην του εμπιστεύεσαι την μπλούζα σου ή την τοστιέρα σου.

Σε μια τόσα βαθιά συναισθηματική σύνδεση, η έννοια του μοιράσματος δεν είναι μόνο θεωρητική αλλά κι εντελώς κυριολεκτική. Κι αυτό, στα σίγουρα, δεν είναι θράσος ή αδιακρισία, αφού υπάρχει αμοιβαιότητα γύρω από όλες αυτές τις συμπεριφορές. Το δικό σου σπίτι είναι και σπίτι των κολλητών σου κι αντίστοιχα τα σπίτια των κολλητών σου είναι και δικά σου σπίτια, κι άρα θα κινείσαι εκεί μέσα σαν να σου ανήκουν όλα, όπως ακριβώς κινούνται και τα κολλητάρια σου -κι ας πονάει όταν σου τρώνε το τελευταίο κομμάτι πίτσα.

Το παν είναι να νιώθεις οικεία στην οικία του κολλητού σου κι αντίστροφα. Χωρίς να το υπεραναλύετε, να λειτουργείτε αυθόρμητα και να απολαμβάνετε κάθε στιγμή, κι αν προλάβετε να απολαύσετε κι οι δύο εκείνο το κέικ σοκολάτα που σου ‘φερε ο γνωστός σου, ακόμα καλύτερα.