«Όλα συμβαίνουν για έναν λόγο» κι άλλες μούφες που αγάπησες

«Όλα συμβαίνουν για ένα λόγο», λένε. Για να πάθουμε, για να μάθουμε, για ν’ ανακαλύψουμε, για να εξελιχθούμε, για να γνωρίσουμε, για να κερδίσουμε. Για να κερδίσουμε λοιπόν. Ακόμα κι αν πέσουμε με τα μούτρα με αποτέλεσμα να τα σπάσουμε, μας έμαθαν, ότι κερδίζουμε. Τι ωραία και θετική άποψη, σαν μαξιλαράκι για να προσγειωθούμε απαλά με τα μούτρα, όχι ότι δε θα χτυπήσουμε αλλά τουλάχιστον θα μας είναι πιο ανώδυνο. Το μαξιλαράκι όμως κάποια στιγμή γίνετε καραμέλα και σε περιόδους που πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε γιατί τόσο κακό και τόση αδικία, έρχονται στα φτωχά μούτρα μας, το μόνο που δε θέλουμε είναι να ακούμε την ίδια αναθεματισμένη καραμέλα.

Πιστεύουμε ότι αν είμαστε καλοί, τότε καλά πράγματα έρχονται στον δρόμο μας. Ότι ο Θεός, το σύμπαν, μια ανώτερη τέλος πάντων δύναμη θα μας επιβραβεύσει για την καλοσύνη μας χαρίζοντάς μας απλόχερα δώρα κι ευλογίες. Τα καλά πράγματα συμβαίνουν στους καλούς ανθρώπους κι αν κάτι κακό τους συμβεί είμαστε σίγουροι ότι κάτι ευχάριστο τους περιμένει στη γωνία. Δεν είναι έτσι. Δεν είναι όλα τα πράγματα για καλό και σίγουρα δεν παίρνουμε όλοι αυτό που αξίζαμε. Η γη δεν είναι ούτε ο παράδεισος ούτε η κόλαση. Εδώ ο κάθε ένας παίρνει αυτό που διεκδικεί κι όχι αυτό που αξίζει.  Και η ζωή δεν είναι ρόδινη για να μας συμβαίνουν πάντα χαρμόσυνα γεγονότα κι ευχάριστες καταστάσεις.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Ο χαμός κάποιου αγαπημένου μας, μια αρρώστια, ένα ατύχημα, μια οικονομική καταστροφή, ένας βίαιος σύντροφος ακόμη κι ένας δύσκολος χωρισμός είναι καταστάσεις που μας πιάνουν ν’ αναρωτιόμαστε τι κάναμε για ν’ αξίζουμε όλο αυτό. Δεν υπάρχει λογική στο χάος που βιώνουμε σε τέτοιες καταστάσεις.  Δεν  υπάρχει πάντα ένα μεγαλύτερο πλάνο στο οποίο φαινόμαστε εμείς κάπου στο τέλος μ’ ένα χαμόγελο ως τα αυτιά κι ένα «ζήσαμε κι εμείς καλά κι εσείς καλύτερα». Κάποια πράγματα συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει «επειδή».

Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Υπέροχες στιγμές κι απαίσιες στιγμές. Στιγμές γεμάτες ευτυχία κι άλλες γεμάτες στεναχώριες. Αυτή είναι η ζωή, σαν μια θάλασσα με τα πάνω της και τα κάτω της, ποτέ σταθερή. Μα αλήθεια θα μας γοήτευε το ίδιο η θάλασσα αν ήταν πάντα προβλέψιμη; Έτσι κι η γοητεία της ζωής είναι αυτή. Γιατί αν στον κόσμο πήγαιναν όλα καλά κι όλα βάσει σχεδίου τίποτα δε θα είχε νοστιμάδα κι αν όλοι μας παίρναμε ό, τι μας αξίζει, αντ’ αυτού που διεκδικούμε, δε θα είχαμε κίνητρο να προχωράμε και να εξελισσόμαστε.

Κι αν συμβαίνει κάτι αρνητικό στη ζωή μας είναι για να το ξεπεράσουμε κι αν δεν το ξεπεράσουμε να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε η ίδια η ζωή. Κι αν αντιληφθούμε ότι η ζωή μας δεν είναι δεδομένη τότε είναι που πραγματικά θα ζήσουμε και θα πάθουμε και θα μάθουμε και θα γνωρίσουμε και θα κερδίσουμε. Όχι γιατί δήθεν «όλα συμβαίνουν για ένα λόγο» αλλά γιατί εμείς δε θέλουμε ν’ αφήσουμε κάθε κύμα της ζωής να μας ρίξει από κάτω και να μας πνίξει. Γιατί εμείς μάθαμε να ζούμε και να χαμογελάμε είτε είμαστε πάνω στο κύμα είτε κάτω από αυτό.