

Στη «Μικρή Γοργόνα», στο κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, η Άριελ ως ηρωίδα του έργου, θυσίασε τη φωνή και τη φύση της, ώστε να γίνει μια ακαταμάχητη φιγούρα στα μάτια ενός πρίγκιπα, τον οποίο ερωτεύτηκε “μπαμ και κάτω”, ακαριαία. Τον σώζει από πνιγμό όταν το καράβι του ναυαγεί, και όταν εκείνος επιλέγει να παντρευτεί μια άλλη, παρόλο που δηλώνει μαγεμένος από την Άριελ, εκείνη, αν και έχει την ευκαιρία να τον εκδικηθεί κaρφώνοντας ένα μαχαίρι στην καρδιά του, κάνει μεταβολή, πέφτει στη θάλασσα και γίνεται αφρός.
Η Άριελ δε ζει μόνο στα παραμύθια ως τύπος γυναίκας, αλλά είναι παντού γύρω μας. Πιθανότατα στη στεριά να ζουν περισσότερες «γοργόνες» απ’ ό,τι στον βυθό. Το σύνδρομο της Μικρής Γοργόνας, δηλαδή το να θεωρείς έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες ως το άλλο σου μισό, να δένεσαι και να δίνεσαι άνευ όρων σε κάποιον που σχεδόν δεν ξέρεις ή νομίζεις ότι ξέρεις, παρασυρμένη από ασυγκράτητο ενθουσιασμό, αφήνοντας τον εαυτό, τον ψυχισμό και την αυτοκυριαρχία σου εκτεθειμένα για χάρη ενός έρωτα, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Οι αιτίες της συγκεκριμένης συμπεριφοράς σύμφωνα με τους ψυχολόγους είναι η χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, η έντονη ανάγκη για αποδοχή και αγάπη και ο φόβος της εγκατάλειψης. Η «Γοργόνα» δε δίνει στον εαυτό της άλλη επιλογή πέραν του να προσαρμόσει τη ζωή της στα μέτρα του Άλλου, γιατί θεωρεί πως έτσι είναι ο έρωτας.
Κι όταν η πραγματικότητα μέσα από τις επιλογές του Άλλου δείξει πως τα πράγματα δεν είναι τελικά όπως η ίδια ήθελε ή φανταζόταν, ένα μεγάλο “γιατί;” ζωγραφίζεται σ’ ένα απορημένο και θλιμμένο προσωπάκι. Οι συνέπειες της κατάστασης είναι η γυναίκα να χάνει εντελώς την ταυτότητα της, να νιώθει μοναξιά και ματαίωση και φυσικά στις σχέσεις της να υπάρχουν μόνο ανισορροπίες.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι δε μας αγαπούν περισσότερο όταν θυσιάζουμε την ουσία μας για χάρη τους, όταν ανά πάσα ώρα και στιγμή είμαστε με το δάχτυλο στο κουμπάκι πανέτοιμες να προσαρμοστούμε στα μέτρα τους, ούτε όταν θέλουμε να τους παντρευτούμε από τον πρώτο μήνα. Μεταξύ μας, το πιο πιθανό είναι με αυτή την συμπεριφορά, να μην κατορθώσουμε ποτέ να κάνουμε ουσιαστικές σχέσεις. Μια σχέση που ο Άλλος θα σε αγαπάει γι αυτό που πραγματικά είσαι κι όχι γι αυτό που νομίζεις ότι θέλει να είσαι.
Από την άλλη έγκειται η εύλογη απορία: «ο έρωτας έχει λογική;» Όχι. Η ουσία είναι μια. Να δίνεσαι, αλλά να μη χάνεσαι. Να αγαπάς, αλλά να μη σκορπίζεσαι. Οι υγιείς σχέσεις άλλωστε βασίζονται στην αμοιβαία αποδοχή κι όχι στη θυσία του εαυτού. Και μην ξεχνάς ότι ο άνθρωπος που είναι για σένα πραγματικά, δε θα σε βάλει ποτέ στη διαδικασία να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη