Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να αναρωτιέται γιατί τα βράδια κάνουμε τις πιο περίεργες σκέψεις; Γιατί ο νους μας ταξιδεύει σε δύσβατα μονοπάτια και θυμάται παλιές καταστάσεις τις οποίες έχει ζήσει και δεν έχει βάλει ποτέ μια τελεία; Γιατί τσακωνόμαστε πάντα με έναν αόρατο φίλο και του λέμε τις απαντήσεις που θα θέλαμε να πούμε σε εκείνη τη συζήτηση και σκεφτόμαστε τι θα γινόταν εάν… ; Γιατί μετανιώνουμε για μια συμπεριφορά μας, για τον τρόπο που μπορεί να μιλήσαμε, για την περίπτωση που θα μπορούσαμε να είχαμε διαχειριστεί καλύτερα μια κατάσταση αλλά, ήμασταν αρκετά φορτισμένοι για να το κάνουμε.
Μερικές φορές οι αϋπνίες δεν είναι απλώς η έλλειψη ύπνου. Είναι ένας ψίθυρος που μετατρέπεται σε φωνή. Είναι μια κατάσταση η οποία σου προκαλεί μπερδεμένα συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν μπορείς να καταπολεμήσεις, οπότε προσπαθείς τουλάχιστον να τα αγνοήσεις, βάζοντας ακουστικά. Κανένα τραγούδι όμως δε σε ηρεμεί, όλα σου τη σπάνε. Τα αλλάζεις συνέχεια. Άλλα σου θυμίζουν κάποιον, άλλα σου παρουσιάζουν το παρόν, σε άλλα δεν προτιμάς τον καλλιτέχνη κι άλλα απλά σε ενοχλούν στ’ αφτιά. Βγάζοντας, λοιπόν, τα ακουστικά καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν το τραγούδι το πρόβλημα. Εσύ ήσουν. Εσύ και οι σκέψεις σου.
Μέρα με τη μέρα γίνεσαι όλο και πιο ταλαιπωρημένος-η. Τα μάτια σου τρεμοπαίζουν, η συμπεριφορά σου γίνεται όλο ένα και πιο επιθετική. Δεν έχεις όρεξη να δεις κανέναν, δε θες να σου μιλάνε. Θες απλά την ησυχία σου. Αρκετό θόρυβο κάνουν οι σκέψεις σου, λες.
Είναι ωραίο συναίσθημα η ιδέα του να μπορούμε να σκεφτόμαστε ό,τι θέλουμε. Αρκεί αυτό να μη μετατρέπεται σε αυτοκαταστροφική συνήθεια. Αντί λοιπόν να υπέρ αναλύεις το γεγονός, αποδέξου το. Αύριο ξεκινάει μια καινούρια μέρα την οποία μπορείς να αρπάξεις και να αλλάξεις το αποτέλεσμα που δε σου αρέσει. Ξέρω, ακούγεται εύκολο στο να στο λένε, στην πράξη όμως δυσκολεύει. Φαντάσου, όμως, να είσαι ξαπλωμένος, το μυαλό και το σώμα σου να έχει αποφορτιστεί από μια ζόρικη ημέρα κι αντί να αγχώνεσαι για το πώς πήγε ή για το πώς θα πάει, να σκέφτεσαι ότι είσαι κάπου ήρεμα, χωρίς κανέναν θόρυβο τριγύρω. Παρά μόνο ένα ήρεμο κελάηδισμα, τα κύματα της θάλασσας και αυτός που αγαπάς αγκαλιά. Λίγο καλύτερα τώρα, δε νομίζεις;
Σίγουρα δεν είναι η λύση στο πρόβλημα η αυθυποβολή. Είναι όμως μια ιδέα για να παύσει η υπερανάλυση έστω για λίγο. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να καταπολεμήσεις την αϋπνία που προκαλεί η ασταμάτητη σκέψη. Υπάρχουν ειδικά χάπια, φαρμακευτική κάνναβη, ειδικά βοτάνια. Πολλοί τα δοκιμάζουν με μεγάλη επιτυχία. Η τουλάχιστον, έτσι φαίνεται στην αρχή. Αν μιλήσεις λίγο περισσότερο μαζί τους, όμως, θα καταλάβεις, πως τίποτα δεν έχει πραγματικά βελτιωθεί. Απλά πιέζουν τον οργανισμό τους που χαλαρώνει και αναγκαστικά γιατί πρέπει να κοιμηθεί, αλλιώς θα σβήσει για πάντα.
Ξέρεις, όμως, ποια είναι η πραγματική γιατρειά; Η αποδοχή. Η φροντίδα του εαυτού, η κατανόηση του τι είναι αυτό που πραγματικά μας κρατάει ξύπνιους. Τι δεν έχουμε συγχωρέσει ακόμα στους άλλους, αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Μόλις συμβεί αυτό, θα πάρουμε από μόνοι μας μια αγκαλιά το σώμα μας και θα κουλουριαστούμε σαν να κρατάμε μαξιλάρι. Γιατί δε θα χρειαστούμε άλλο να παλεύουμε με τις αρνητικές μας φαντασιώσεις. Θα έχουμε δει την πραγματικότητα και θα έχουμε σταθεί μπροστά της σαν νικητές.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
