Ένας από τους πιο δύσκολα κατανοητούς, μυστηριώδεις ήχους, είναι ο ήχος της σιωπής. Εκεί που τα βλέμματα συναντιούνται και η καρδιά αποκτά συνείδηση. Εκεί που σκέφτεσαι λίγο περισσότερο πριν μιλήσεις, γιατί ξέρεις πως ο άλλος εννοεί κάτι διαφορετικό από αυτό που εκφράζει, γιατί δεν έχει μάθει να διατυπώνει σωστά τις λέξεις. Εκεί που όσα δε λέγονται, είναι κι αυτά που ουρλιάζουν πιο εκκωφαντικά από κάθε ομιλία.
Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της παρεξήγησης όταν έχεις μάθει από μικρός να εσωτερικεύεις τα συναισθήματά σου και να μη λες αυτά που νιώθεις, επειδή φοβάσαι την κριτική. Είναι και λογικό, όμως, να φτάσεις κάποια στιγμή σε μια ηλικία που ο θυμός σου θα είναι μπροστά και δε θα μπορεί άλλο να κάνει πίσω για να ακούσει μόνο το τι έχουν να πουν οι άλλοι. Τότε, θα δεις ποιανού η φωνή θα κάνει πίσω, για να αφήσει τη δικιά σου να ανθίσει, να κάνει λάθη, να ξεσπάσει, να φωνάξει, να μαζευτεί, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Τότε, θα καταλάβεις ότι η σιωπή θα είναι από αγάπη, από ενδιαφέρον προς εσένα, από κατανόηση ότι ξέρουν τι θες να πεις πίσω από τα νεύρα, χωρίς να χρειαστεί να σε δικαιολογήσεις για ακόμα μια φορά.
Κι αυτή τη σιωπή την ξεχωρίζεις. Είναι ο τρόπος που θα κοιτάξεις κάποιον και θα σε πάρει αγκαλιά, το βούρκωμα των ματιών, το χαμόγελο όταν συμβαίνει κάτι που δεν το περίμενες και είναι ευχάριστο για σένα. Η σιωπή αυτή είναι δώρο. Κι όποιος σου την προσφέρει, αξίζει να είναι στη ζωή σου.
Κι ύστερα, υπάρχει και η άλλη σιωπή. Η δύσκολη. Εκείνη που σε βαραίνει στο στήθος. Εκείνη που γεννιέται από τον φόβο, την απογοήτευση, την απόσταση. Είναι αυτή η σιωπή όταν κάτι δε λέγεται, αλλά νιώθεις στην ατμόσφαιρα ότι υπάρχει και δε φεύγει με τίποτα. Είναι εκείνο το “τίποτα” που στην πραγματικότητα σημαίνει “τα πάντα”.
Η σιωπή μπορεί να είναι και πράξη προστασίας. Κάποιοι την επιλέγουν γιατί δε θέλουν να πληγώσουν ή να πληγωθούν. Κάποιοι σιωπούν από σεβασμό κι άλλοι από εγωισμό. Κι υπάρχουν και εκείνοι που σιωπούν γιατί δεν πιστεύουν πια ό,τι λέξη κι αν ακουστεί. Όταν δυο άνθρωποι έχουν φτάσει σε ένα σημείο να έχουν εξαντλήσει τα πάντα, έχουν αναλύσει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, τους ίδιους λόγους που νιώθουν έτσι, τότε απλά τα λόγια είναι περιττά. ‘Η ίσως ξέρουν πολύ καλά τι να πουν, απλά δεν τολμούν. Γιατί κάθε λέξη πλέον έχει ένα βάρος. Γιατί η αλήθεια τρομάζει. Γιατί έχουν μείνει με αναπάντητα ερωτήματα.
Πολλές φορές, μια σιωπή είναι η τελευταία ευκαιρία να ακούσεις τον εαυτό σου και τον άλλον, χωρίς παρεμβολές. Μπορεί να είναι η στιγμή που θα καταλάβεις αν υπάρχει ακόμα κάτι να σωθεί η αν έχει ήδη χαθεί. Είναι μια δοκιμασία για να δείτε εάν θα γεμίσετε τη σιωπή με νόημα η εάν θα την αφήσετε να σας διαλύσει. Είναι σαν ένας καθρέφτης. Σου δείχνει που βρίσκεστε και που δε θέλετε να παραδεχτείτε ότι είστε. Μπορεί να είναι η αρχή μιας νέας ειλικρίνειας η το τέλος μιας διαδρομής.
Το θέμα είναι να μην τη φοβηθείς. Να την αναγνωρίσεις και να τη σεβαστείς. Να αναρωτηθείς εάν σας ενώνει η αν σας χωρίζει. Και τότε, να πάρεις την οριστική απόφαση.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
