Οι άνθρωποι στέκονται μπροστά σε κάθε πρόβλημα αναλόγως του σθένους και του χαρακτήρα τους. Άλλοτε τους φαίνεται μηδαμινό κι άλλοτε το σοβαρότερο όλων. Εξαρτάται από ποιο πρίσμα θα το κοιτάξουν.
Ένα βράδυ καθώς γύριζα απ’ τη δουλειά, σκεφτόμουν τη συζήτηση που είχα με μια συνάδελφο. Είχαμε βγει για διάλειμμα και καθίσαμε στο σκαλάκι πίσω στον ακάλυπτο.
Η Μαρίνα άναψε ένα τσιγάρο και μου εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό.
Μόλις ζήτησε τη γνώμη μου την προέτρεψα να επισκεφτεί ένα ψυχολόγο, βλέποντας το κουρασμένο της πρόσωπο να παίρνει το γνωστό υπεροπτικό του ύφος, ξεστομίζοντας ένα «Δεν είμαι τρελή για να πάω σε ψυχολόγο. Εκεί πηγαίνουν άτομα με διαταραγμένη προσωπικότητα».
Δε μου έκαναν εντύπωση όλα όσα άκουγα καθώς ήταν ανέκαθεν σνομπ και ξεροκέφαλη. Είχε άποψη επί παντός επιστητού όχι επειδή ήταν γνώστρια του αντικειμένου, αλλά επειδή ήθελε να κάνει επίδειξη των ελαχίστων γνώσεων που συγκέντρωνε σκόρπια από δω κι εκεί.
Έπαιρνε πάντα εκείνο το ειρωνικό ύφος και κατέκρινε επιδεικτικά ό,τι της φαινόταν ξένο, προσπαθώντας να σε κάνει να φανείς τουλάχιστον βλάκας γι’ αυτά που πιστεύεις.
Σχεδόν χωρίς να σ’ ακούσει. Κάπως έτσι είναι η κάστα των «σνομπ».
Ήταν μάταιη η προσπάθειά μου να την πείσω πως μπερδεύει τον ψυχολόγο με τον ψυχίατρο. Πως στον ψυχολόγο απευθύνονται άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα, κι όχι με ψυχωσιακά.
Πως δεν είναι αυτοί που έβλεπε στις ταινίες ν’ αρπάζουν το μπαλταδάκι απ’ το συρτάρι της κουζίνας και να τεμαχίζουν έναν-έναν τους πρωταγωνιστές.
Κάποια στιγμή άρχισε να φωνάζει γιατί ένιωσε προσβεβλημένη θεωρώντας πως αυτό που εννοούσα ήταν ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη ζωή της.
Στα πόσα επιχειρήματα πείθεται ένας στενόμυαλος υπερόπτης;
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους σαν τη Μαρίνα που εν έτει 2014 θεωρούν θέμα ταμπού την ψυχοθεραπεία, και τους Ψυχολόγους «κομπογιαννίτες» που θέλουν ν’ αρπάξουν τα λεφτά του κοσμάκη.
«Άλλωστε, γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Για να σε ακούν και να βρίσκουν τη λύση στα προβλήματά σου. Και πέρα απ’ αυτό, δεν είναι εποχές για να πετάμε τα λεφτά μας» μου είπε. Η ουσία όμως δεν είναι να βρίσκει άλλος τη λύση για σένα, αλλά να σε καθοδηγεί σωστά για να τη βρεις μόνος σου.
Το να ζητάει κάποιος βοήθεια όταν τη χρειάζεται, δε δείχνει αδυναμία, αλλά σθένος. Δείχνει πως έχει ψυχικά αποθέματα να έρθει αντιμέτωπος με το πρόβλημά του.
Όσοι σνομπάρουν και κατακρίνουν την ψυχοθεραπεία ως είδος πολυτελείας έχουν, δίκιο. Είναι όντως μεγάλη πολυτέλεια να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και να κατανοείς τις ανάγκες του.
Αξίζει όμως όλα τα λεφτά του κόσμου να κάνεις αυτό το «ταξίδι» για να βρεις την ισορροπία μέσα σου.
Για την ακρίβεια, είναι το σημαντικότερο ταξίδι που μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή του.
Μόνο τα «γερασμένα» μυαλά που οι αντιλήψεις τους έχουν ξεμείνει στο Μεσαίωνα, θεωρούν πως όποιος απευθύνεται σε ψυχολόγο την επόμενη μέρα θα βρεθεί δακτυλοδεικτούμενος από φίλους και γνωστούς.
Δεν ασχολήθηκα παραπάνω με το να την πείσω απαριθμώντας της τα οφέλη της ψυχοθεραπείας γιατί ήξερα ότι μπροστά μου είχα ένα τοίχο, γεμάτο τούβλα και τσιμέντο.
Κανείς απ’ αυτούς που τη σνομπάρουν δεν πρόκειται να καταλάβει περί τίνος πρόκειται στην πραγματικότητα γιατί έχουν πειστεί απ’ όσα ακούν και διαβάζουν.
Γιατί η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας.
Κάποτε τους κατέκρινα. Τώρα τους κατανοώ, γιατί αυτό που έχω καταλάβει είναι πως φοβούνται. Φοβούνται να περπατήσουν στα μονοπάτια της, γιατί δεν έχουν τις αντοχές για να το κάνουν.
Τελικά αφορίζουμε ό,τι μας τρομάζει γιατί δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.
Κι όπως λέει η δική μου ψυχολόγος, «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που χρειάζονται ψυχοθεραπεία και δεν το γνωρίζουν».
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
