Τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε. Παιδιά κι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή ίσως και της δικής μας. Ευαίσθητοι κι αισθηματίες, ονειροπόλοι και πληγωμένοι, καλλιτέχνες και μη. Όλοι εμείς που μιλάμε με μουσική και την ορίσαμε ως μητρική μας γλώσσα.
Όχι, μη μας μπερδεύεις με τον κολλητό σου που έχει αποστηθίσει πιστά τους στίχους της τελευταίας άφιξης στα ραδιόφωνα, ούτε με τη φίλη σου που ερμηνεύει άριες την ώρα του ντουζ με στόμφο και μπρίο.
Εμείς, τα λόγια τα τσαλακώσαμε και τα πετάξαμε. Δώσαμε σώμα, ψυχή κι αλήθεια σε ανθρώπους πιο σοφούς, να τους δώσουνε φωνή και στίχο, μορφή και μελωδία για να περνάμε ευχάριστα τις σιωπές μας. Να τραγουδάμε το συναίσθημα και να κάνουμε κέφι με τα καμώματά του. Κι αυτή είναι η αρχή της μουσικής.
Μιας λοιπόν που η μουσική ισούται με συναίσθημα και μάλιστα διπλό, τριπλό και στο τετράγωνο, πες μου τι καλύτερο απ’ το να το κουβαλάς μαζί σου; Στοίχημα πως έχεις δει εκείνον τον χιπστερά στο μετρό, καλωδιωμένο με δυο ακουστικά, που πολύ πιθανό να νόμιζες ότι αποτελούν περισσότερο στιλιστική άποψη παρά ουσία, και χιλιάδες άλλους ομοίους του.
Κάπου εδώ λοιπόν να σε πληροφορήσω εκ μέρους εκείνου του χιπστερά κι όλων εμάς των υπολοίπων, πως τα ακουστικά αποτελούν σύμβολο ιερό κι αντικείμενο σχεδόν απαραίτητο για την επιβίωσή μας. Γιατί εμείς το συναίσθημα γουστάρουμε να το φοράμε. Δια παντός, διαρκώς κι αδιαλείπτως καρφιτσωμένο πάνω μας μην τύχει και μας φύγει.
Έτσι, θα μας βρείτε ανάλογα καλωδιωμένους να σεργιανίζουμε τα πλακόστρωτα και μη, με το κεφάλι σκυμμένο και δυο μικρά ηχεία να βαράνε στο κεφάλι, για να τα ακούμε όλα καθαρά και τρισδιάστατα. Εκεί, στο δρόμο για τη δουλειά, στην αναμονή για το ταξί και στις διαδρομές χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Για να βγάλει το σκασμό η βαβούρα του μυαλού και να σωπάσει για λίγο του κόσμου η φασαρία. Γιατί ναι, κυρία μου και κύριέ μου. Τη δική σας οχλαγωγία προσπαθούμε να καλύψουμε. Κι η αλήθεια είναι πως επίτηδες αγνοούμε κι εσάς και τα προβλήματά σας που με ζήλο μας κοτσάρετε στη μούρη με την πρώτη ευκαιρία.
Με το μπαρδόν και συγχωράτε μας επομένως που νιώθουμε περισσότερο απ’ όσο μιλάμε, που είμαστε παιδιά ονειροπόλα και συναισθηματικά. Εμείς βρήκαμε άλλο τρόπο να παλέψουμε το πρόβλημά μας κι είναι τρόπος ζωής, σχεδόν ιδιοσυγκρασίας. Εκεί και μόνο εκεί μπορούμε να μιλήσουμε για πάθος.
Άλλωστε το βλέπεις. Είναι αποτυπωμένο στα μάτια του μακρυμάλλη με τέρμα τις ροκιές στα ακουστικά και στον τρόπο που τραντάζεται το σώμα του προσπαθώντας να κρατήσει το ρυθμό. Ναι, αυτός ο περίεργος τύπος που βλέπεις να χτυπιέται και να κινείται νευρικά, λες και τον έχει πιάσει λύσσα.
Είναι επίσης και σ’ εκείνο το λευκό βλέμμα της κοπελιάς που κοιτάει μελαγχολικά έξω απ’ το παράθυρο στο λεωφορείο και κάπως έτσι μπορείς να καταλάβεις κι εσύ, πως ό,τι και ν’ ακούει, το μόνο σίγουρο είναι πως ξεχειλίζει από συναίσθημα.
Γι’ αυτό, όταν θα μας βλέπετε να περιπλανιόμαστε στους δρόμους και στα στενά πάντα παρέα με τα ακουστικά μας, να ξέρετε πως είτε προσπαθούμε να θυμηθούμε είτε να ξεχάσουμε, γι’ αυτό διακοπή καμία. Κι αν πάλι δε συμβαίνει τίποτα απ’ τα δύο, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι νιώθουμε.
Θα ήταν άσκοπο και σχεδόν τετριμμένο να αρχίσουμε τα γνωστά περί της μουσικής και των ευεργετικών της ιδιοτήτων. Ένας μικρόκοσμος είναι η μουσική, δικός σου και προσωπικός. Ένας κόσμος να ζεις, όταν ο πραγματικός σου σε απορρίπτει και μόνο γι’ αυτό το λόγο, θα ήσουν τρελός να μην τον έπαιρνες μαζί σου.
Έτσι κι εμείς, φοράμε τ’ ακουστικά μας και φεύγουμε και λίγη σημασία έχει το πού πάμε. Παίρνουμε όλο τον κόσμο μας μαζί, πολύχρωμο κι εύηχο, και το βάζουμε στα πόδια. Κι αν είναι απλά μια βόλτα, εμείς θα σου πούμε πως σε μια βόλτα αρκεί να ξεδιπλωθεί ολόκληρη η ζωή. Μουσική και φεύγα, λοιπόν!
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
