Τι κι αν είμαστε φθαρτοί κρύβουμε ένα «για πάντα»

Υπάρχει μια λέξη στον κόσμο που δύσκολα τη λες κι ακόμα πιο δύσκολα πιστεύεται όταν ειπωθεί. Είναι εκείνη που θες τόσο πολύ ν’ ακούσεις και ταυτόχρονα εκείνη που σε κρατάει δέσμιό της. Ίσως σου κόψει τα φτερά ή σου ανοίξει την πόρτα του παραδείσου. Τη φοβάσαι, αλλά την ψάχνεις κι αν δεν τη βρεις, αναρωτιέσαι για την ύπαρξη ουσίας, όταν εκείνη απέχει. Τη νοσταλγείς όταν φέρνει στον νου σπασμένες υποσχέσεις, τη μνημονεύεις συνέχεια σε τραγούδια ή τη συναντάς μέσα σε αιώνιους όρκους αγάπης. Είναι εκείνη η λέξη που με τα χρόνια δίνει αξία σε ό,τι πραγματικά αγάπησες, σε ό,τι σε σημάδεψε, σε ό,τι έγινε κομμάτι σου και το κουβαλάς μέσα σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Σε όλους υπάρχει καρφωμένο στο μυαλό ένα «για πάντα» που δεν μπορούν να το ξεχάσουν. Γιατί ήταν τόσο άρτιο, τόσο τέλειο, τόσο πιστευτό για να ισχύει το αντίθετο. Για να είναι «για όσο». Κρατάει μια ρομαντική στάση απέναντι στη ματαιότητα της εποχής μας, των παροδικών και γρήγορων ρυθμών. Κι αντί να προσπερνάει βιαστικά, εκείνο κοιτάει την ουσία, μένει και το εννοεί. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν πιστεύει το “για πάντα” όταν το ζει ή όταν το λέει, γιατί αποδεικνύει την αξία του καθώς περνά ο χρόνος, από μόνο του. Πάντα φοβάσαι ότι ίσως και να μην κρατήσει, ότι το «για πάντα» δεν ταιριάζει στη φθαρτή μας φύση. Έτσι δίνεις απλώς άλλη μια μέρα. Κι άλλη μία, μέχρι που τείνουν στο άπειρο.

Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;

Κάνε το τεστ και μάθε!

Στην ομάδα του “για πάντα” υπάρχουν δύο κατηγορίες . Της θεωρίας και της πράξης. Στην πρώτη το λες, δεν το εννοείς, όμως πάει πακέτο με τη συνθήκη και ξέρεις πως είναι πεπερασμένο, μα δε σε ενοχλεί γιατί σου προσφέρει τώρα το παραμύθι. Στη δεύτερη το βιώνεις στιγμή με τη στιγμή: Ένας καφές, μια βόλτα στα Εξάρχεια, ένα βράδυ στη θάλασσα, ένα μεθύσι, ένα φιλί κι άλλο ένα, μια μέρα, μια νύχτα, μια ζωή. Σε πάει από μόνο του κι εσύ απλώς το ζεις.

Ίσως να είναι αναπόφευκτο το να εντυπωθείς σε κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου, χωρίς απαραίτητα να έχεις κάνει κάνει ιδιαίτερο για να το κερδίσεις αυτό. Άλλους τους θαυμάζεις, άλλους θες να τους μοιάσεις, σε άλλους βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό , άλλοι έχουν αυτή την αύρα που όταν περνάνε νομίζεις καταρρέει ο κόσμος όλος. Και μένουν ανεξίτηλοι, για πάντα δηλαδή. Αυτό λοιπόν το “για πάντα” έτσι απλά συμβαίνει. Κι ίσως καμιά φορά να δείχνει το σκληρό του πρόσωπο, αφού σου θυμίζει όσα άφησες να φύγουν, όσα αγάπησες και μείνανε στη μέση. Γίνεται μια κραυγή που θέλεις χρόνια να βγάλεις για να ακουστεί για όσα κρατήθηκαν και δεν ειπώθηκαν όταν έπρεπε.

Το δύσκολο της υπόθεσης, είναι ότι σπάνια είναι αμοιβαίο. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις ο χρόνος τι θα φέρει και πώς θα δρομολογήσει τις καταστάσεις. Συνήθως όμως, το “για πάντα” του ενός είναι το “για λίγο” του άλλου. Το θέμα είναι να έχεις το θάρρος και των συνεπειών της επιλογής που κάνεις. Η καρδιά, έτσι κι αλλιώς, θα βρίσκει τρόπο να προχωράει. Πάντα.