Γράφει η Ιφιγένεια Βήττα.
Ο απόλυτος έρωτας δε σε βρίσκει αργά, σαν ηλιοβασίλεμα ή σύννεφο καλοκαιρινής μέρας. Έχει τρελή ταχύτητα, σαν κεραυνός, σαν σφαίρα. Κι αυτά, δεν μπορείς να τα προβλέψεις και δε χτυπούν ποτέ ξανά στο ίδιο σημείο τόσο δυνατά για δεύτερη φορά.
Και μιλάμε για αστραπή, όχι μετριότητες, ενθουσιασμό φλερτ ή κάβλα. Όχι για μια σταγόνα μα για μια ολόκληρη, πεισματάρα, ασταμάτητη βροχή. Λέω για τη στιγμή που τα χέρια σου δεν υπακούν στον εγκέφαλό σου και δε νιώθεις τα πόδια σου πια. Όχι τρεμούλα, όχι, νιώθεις σαν να μην έχεις γενικά!
Κι ενώ θέλεις να την αγγίξεις, τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, τρομαγμένος, μακριά. Σου μιλώ για το απόλυτο χάσιμο της μπάλας κι όχι άλλο ένα φλερτ απλά ή μια ξερή χημεία γενικά. Εκεί που νιώθεις, λέω ξανά, σαν να ‘σαι εφτά χρονών στο Δημοτικό και για να μην της δείξεις τι αισθάνεσαι, της τραβάς τα μαλλιά.
Εκεί που το μυαλό και το κορμί σου, δε συμπλέουν πια. Αυτό είναι ο απόλυτος έρωτας. Να μην αντέχεις αρχικά ούτε να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο καν. Τόσο δυνατά να βαράει η καρδιά που να αποπροσανατολίζεσαι, να μεθάς, να σκοτώνεσαι χωρίς λόγο, να βαράς κόκκινα.
Στην απόλυτη ηρεμία μιας αγκαλιάς, να τρέμεις και να πανικοβάλλεσαι για να μη χάσεις αυτήν την ίδια ηρεμία. Αβεβαιότητα κι ασφάλεια ταυτόχρονα. Να ξεθωριάζει όλη η υπόλοιπη ζωή σου μες στα χέρια της εντυπωσιακά και το κορμί να νιώθει καλά, μόνο στο κοντά.
Ξέρω τι θα μου πεις, γινόμαστε ηλίθιοι πραγματικά όταν νιώθουμε πολλά. Αλλά έτσι πάει η καρδιά, θέλει σοβαρό σετ μπαλάκια πνευματικά -σθένος εννοώ, όχι αρχίδια γενικά, αυτά είναι ευαίσθητα, μαλακά, μια κλωτσά υπόθεση πραγματικά.
Αν δεν ακούς λοιπόν την καρδιά, αρχίζουν τα παιχνίδια εξουσίας, εγωισμού και μάμπο τζάμπο Τρίκαλα στα δυο στενά, γιατί; Γιατί εκεί, δε νιώθεις αρκετά άρα θα θες πολλά και διαφορετικά ταυτόχρονα. Και χάνει και τα ηνία απ’ το μυαλό η καρδιά…
Έρωτας είναι ο τσόγλανος ιπτάμενος φασίστας Θεός, που άπαξ και σε πετύχει, θα υποφέρεις ό,τι κι αν κάνεις, γενικά. Οπότε ζήσ’ το, μην το γράφεις, ούτε για το Pillowfights, σε λέω για…
