Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα είχες υπολογίσει. Είχες μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, δεν πρόλαβες να φέρεις εις πέρας όλες σου τις υποχρεώσεις και τσακώθηκες με όποιον μιλάτε την ίδια γλώσσα. Σφίγγεις τα δόντια και λες: «Μια μέρα ήταν, θα περάσει» και κατευθύνεσαι σιγά σιγά προς το σπίτι.

Στον δρόμο για το σπίτι, όπως και σε κάθε στιγμή που νιώθεις αμηχανία, αδιαθεσία, στεναχώρια, άγχος, κούραση ή νεύρα, αναζητάς τα λεγόμενα comfort zones, δηλαδή χώρους και καταστάσεις, που σε κάνουν να νιώθεις οικεία και άνετα. Αναζητάς απεγνωσμένα κάτι, που θα μειώσει το άγχος σου και θα σε κάνει να νιώσεις σαν κάποιος να σου κάνει μια τεράστια αγκαλιά.

Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του comfort zones. Υπάρχουν, όμως, και κάποια, που είναι κοινά για όλους μας και για τα οποία ανυπομονούμε να φτάσουμε επιτέλους στο σπίτι μας, το μεγαλύτερο comfort zone όλων των ανθρώπων και ο χώρος, όπου αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς από οπουδήποτε αλλού. Είναι ο τόπος μέσα στον οποίο δε φοβόμαστε κανέναν και τίποτα, γιατί είμαστε προστατευμένοι. Πόσες φορές μέσα στη μέρα έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λέει «να πάω σπίτι μου!»; Αναρωτήθηκες άραγε γιατί;  Η απάντηση είναι απλή. Στο σπίτι μας δεν υπάρχει λόγος να υποκριθούμε. Δεν υπάρχει καμία πίεση και κανένα πρέπει. Ακόμη και τα πράγματα που στον έξω κόσμο απαγορεύονται, στο σπίτι μας είναι αποδεκτά. Το σπίτι μας είναι ένας χώρος (ίσως και ο μόνος) στον οποίο εμείς έχουμε την απόλυτη φυσική εξουσία. Εμείς θέτουμε τους κανόνες εντός αυτού κι εμείς, αν θέλουμε, τους παραβιάζουμε. Κι αυτή η παραδοχή είναι τόσο ανακουφιστική. Ειδικά, όταν το μόνο πράγμα που έχουμε ανάγκη είναι λίγη χαλάρωση και ξεκούραση.

Κι αφού μπήκαμε μέσα στο σπίτι μας, ποιο είναι το επόμενο βήμα, ώστε να αποφορτιστούμε;

Ένα καυτό και χαλαρωτικό μπάνιο

Το νερό, οι υδρατμοί και αυτή η φευγαλέα αίσθηση πως έχει παγώσει ο χρόνος, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως είναι παραπάνω από ικανά να σε χαλαρώσουν, να σε ξεκουράσουν και να διώξουν το άγχος και την πίεση από πάνω σου. Έτσι, το να βυθίζεσαι στο νερό και στις σκέψεις για όσο χρόνο έχεις ανάγκη, έχει χαρακτήρα ψυχοθεραπευτικό. Ίσως, σήμερα, ο μόνος χρόνος που πραγματικά αφιερώνουμε στον εαυτό μας είναι η στιγμή που κάνουμε μπάνιο.

Ένα νόστιμο φαγητό

Εντάξει, όλοι το λένε πως το φαγητό ίσως και να πρέπει να αποποιηθεί το πρόσημο που του έχουμε προσδώσει. Δεν πρέπει να συνδέουμε τις δύσκολες μέρες με το φαγητό. Το φαγητό μας δε θα πρέπει να συνδέεται με τη συναισθηματική μας κατάσταση. Γιατί, όπως λεν’ οι ειδικοί, έτσι οδηγούμαστε στη συναισθηματική υπερφαγία. Κι έχουν δίκιο. Όμως, το φαγητό, εκτός και πέρα από βιοτική ανάγκη για πρόσληψη θρεπτικών συστατικών, είναι απόλαυση και φροντίδα.

Σε μία δύσκολη μέρα, όλοι βρίσκουμε καταφύγιο στο φαγητό. Κι αυτό δεν είναι κατακριτέο ούτε μεμπτό. Στο κάτω κάτω, δεν είπαμε -ούτε έχουμε ανάγκη-  να φάμε ασύστολα κι εκτός μέτρου. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι να μάς φροντίσουμε και να μαγειρέψουμε (ή να παραγγείλουμε) στον εαυτό μας κάτι νόστιμο.

Είτε, λοιπόν, έχεις μαγειρέψει με τα χεράκια σου για τον εαυτό σου και μόνο το πιο νόστιμο και φροντισμένο γεύμα της ζωής σου είτε έχεις παραγγείλει (πάλι με τα χεράκια σου) το πιο νόστιμο και φημισμένο delivery της περιοχής σου, χαλαρός, όπως είσαι, έχοντας πάρει το μπάνιο σου, κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ σου (όλοι τρώμε στον καναπέ, όταν είμαστε μόνοι μας -κανείς στην τραπεζαρία!) κι απολαμβάνεις το λουκούλειο γεύμα σου.

Φιλαράκια, Παρά 5, Κωνσταντίνου κι Ελένης

Είναι κι αυτό ένα ακόμη κοινό μυστικό της ανθρωπότητας: Υπάρχουν ταινίες ή σειρές, που μολονότι έχουμε δει άπειρες φορές και μπορούμε να επαναλάβουμε τους διαλόγους και να εκφωνήσουμε τους τίτλους τέλους, συνεχίζουμε να βλέπουμε ανελλιπώς και καθημερινά. Σειρές, όπως τα friends, το bing bang theory, το παρά πέντε ή το Κωνσταντίνου και Ελένης, παίζουν ξανά και ξανά στα σπίτια μας κι υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό.

Όταν είμαστε κουρασμένοι, δεν έχουμε καμία διάθεση και ίσως, ούτε αντοχή να συγκεντρωθούμε σε μια νέα σειρά και να μάθουμε τους χαρακτήρες και την πλοκή. Αντίθετα, έχουμε ανάγκη από κάτι γνώριμο και οικείο. Χαρακτήρες, που θα μπορούσαν να είναι, αν όχι φίλοι μας, γείτονές μας και ιστορίες, των οποίων η εξέλιξη δε μάς ξαφνιάζει ή μάς κρατάει ξάγρυπνους, γιατί την έχουμε μάθει απ’ έξω, λειτουργούν για εμάς σαν παρέα και νανούρισμα. Είναι σαν τους πολύ καλούς φίλους που κανονίζετε να βγείτε για καφέ και μολονότι δε λέτε τίποτα μεταξύ σας, γιατί δεν έχετε άλλα νέα να μοιραστείτε -τα έχετε πει όλα- έχετε ανάγκη ο ένας την παρουσία του άλλου.

Και μόλις περάσουν τα πρώτα δέκα με δεκαπέντε λεπτά της σειράς, τα μάτια έχουν ήδη αρχίσει να κλείνουν. Η εξάντληση της ημέρας κάνει αισθητή την παρουσία της και η αγκαλιά το Μορφέα σε καλεί να χωθείς μέσα της. Επειδή, όμως, οι αντιστάσεις σου έχουν προ πολλού καμφθεί, δεν έχεις άλλη επιλογή κι έτσι, σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Κοιμάσαι και ονειρεύεσαι μέχρι το επόμενο πρωί, οπότε και θα σε ξυπνήσει άγαρμπα το ξυπνητήρι για να συνεχίσεις την κουραστική και συνάμα όμορφη καθημερινότητα.

Η ζωή όλων των ανθρώπων είναι κουραστική και δύσκολη. Εκείνο, όμως, για το οποίο πρέπει να φροντίσουμε, είναι η ζωή μας να είναι κι όμορφη. Γιατί για την κούραση υπάρχει λύση, για την ασχήμια, όμως, όχι!

Συντάκτης: Στέλλα Μπακάλη