

Πολλές φορές τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως θα θέλαμε. Συμβαίνουν διάφορες αναποδιές -βαρύνουσας ή μη σημασίας- και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου νιώθουμε να χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Τότε, κι αν δεν υπάρχουν άλλα ψυχικά αποθέματα, έρχεται η ανάγκη να χωθούμε κάτω από τα σκεπάσματά μας, να πάρουμε αγκαλιά το μαξιλάρι μας και να αρχίσουμε να κλαίμε γοερά μέχρι τα δάκρυα να γίνουν γλυκά -σχεδόν σαν χάδι- μήπως και βρεθούμε την αγκαλιά του Μορφέα. Κάθε φορά που στη ζωή μας ξεσπάει κάποια μπόρα ή καταιγίδα -δεν έχει σημασία- πιστεύουμε πως: «Η ζωή, εδώ, τελειώνει και πώς σβήνει το καντήλι μας».
Όμως, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο βαθυστόχαστος λαϊκός στιχουργός, η ζωή δεν τελειώνει έτσι εύκολα και ποτέ δε σταματά να δει τους βρεγμένους και τους μουσκεμένους -γεμάτους προβλήματα- ανθρώπους. Η ζωή συνεχίζει ακάθεκτη και δεν υπολογίζει από προβλήματα. Έτσι κι εσύ δεν μπορείς να κλειστείς στο καβούκι σου και να μεμψιμοιρείς για το κακό που σου ‘τυχε. Δε γίνεται, δεν είναι υγιές. Φυσικά, θα στεναχωρηθείς, θα κλάψεις, θα θυμώσεις, θα πάρεις τον χρόνο σου, όμως, δε γίνεται να σε πάρει από κάτω για πάντα. Πρέπει να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς. Πρέπει να ζήσεις και να ξεκινήσεις (πάλι) να αναζητάς την ομορφιά αυτού του κόσμου. Πώς θα γίνει, όμως, αυτό; Γιατί όλα είναι πολύ εύκολα όταν τα λες (ακόμη πιο εύκολα όταν τα γράφεις), αλλά πώς πραγματώνεις τη θεωρία;
Για αρχή, μην πανικοβάλλεσαι. Χρειάζεται να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Και μην ακούς όλα όσα λένε. Η ψυχραιμία δεν είναι έμφυτη αρετή στον άνθρωπο, αλλά επίκτητη. Μαθαίνεις να είσαι ψύχραιμος, δε γεννιέσαι. Απλά θέλει εξάσκηση. Αφού, λοιπόν, ανακτήσεις τη (φευγαλέα απολεσθείσα) ψυχραιμία σου τι κάνεις; Τι λες στον εαυτό σου για να ξεκουνηθείς και να πας παρακάτω;
Κάνε το καλύτερο που μπορείς και άσε τη ζωή να κάνει τα υπόλοιπα. Δε χρειάζεται να τρελαίνεσαι ούτε να προσπαθείς να κάνεις το αδύνατο. Θα κάνεις αυτό που μπορείς και όσο καλύτερα μπορείς και θα ζήσεις με το αποτέλεσμα των προσπαθειών σου. Το πιο πιθανό είναι να είναι καλύτερο από αυτό που υπολογίζεις.
Να θυμάσαι (και να επαναλαμβάνεις διαρκώς) πως ό,τι έλκεις, μαγνητίζεις. Αν, λοιπόν, πιστεύεις (βαθιά) πως θα ‘ρθουν οι μέρες του φωτός, θα έρθουν.
Κι αν δε σου πάει καθόλου το manifestation, άσε τα απαισιόδοξα σενάρια και παρατήρησε τις συγκυρίες και όσα αυτές φέρνουν, με το μότο του trust the timing! Ο χρόνος και το σύμπαν ξέρουν. Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί την πιο κατάλληλη στιγμή για σένα κι ας μην το συνειδητοποιείς. Θα φτάσει ο καιρός, που θα καταλάβεις γιατί σού συνέβη αυτό που σού συνέβη και όλα θα δέσουν με τον δικό τους τρόπο.
Στο κάτω κάτω, κάτσε και σκέψου: Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί; Ποια καταστροφή θα γίνει; Ίσως, η απάντηση που εσύ ο ίδιος θα δώσεις στον εαυτό σου, σε προσγειώσει και σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως το πρόβλημα δεν είναι και τόσο μεγάλο.
Και, ακόμη κι αν είναι, να θυμάσαι: το πρόβλημα το έχει αυτός που έχει το πρόβλημα. Το ξέρω, ακούγεται αρκετά κυνική αυτή η παραδοχή και, ίσως, είναι. Είναι πραγματικά απίστευτο εκείνο που πολλές φορές -ασυνείδητα- κάνουμε οι άνθρωποι. Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα και το αφήνουμε να μάς καταπιεί. Αρνούμαστε την όποια βοήθεια μάς προσφέρεται. Κρυβόμαστε πίσω από τα προβλήματα -με μία αίσθηση ηδονής- και επαναπαυόμαστε εκεί, σαν να μη θέλουμε να πάμε παρακάτω. Όμως, αξίζει να ταλαιπωρούμαστε και να βαριανασαίνουμε, γιατί κάποιοι άνθρωποι φορούν παρωπίδες και δυσκολεύουν οι ίδιοι τον εαυτό και τους οικείους τους;
Σε αυτή τη ζωή, να ξέρεις, υπάρχουν πάντα και παντού δύο τύποι ανθρώπων: Εκείνοι που (προσπαθούν να) έχουν λύση για κάθε πρόβλημα και εκείνοι που έχουν πρόβλημα για κάθε λύση. Σκέψου λοιπόν πόσο δύσκολη και βαριά είναι η ζωή των τελευταίων και αναρωτήσου: «Ποιος τύπος ανθρώπου θέλω να είμαι;»
Πολλά συναισθήματα γεννά αυτή η ερώτηση. Όμως, μη φοβάσαι. Δεν υπάρχει λανθασμένο συναίσθημα. Όπως και να νιώθεις, είναι εντάξει. Αν φοβάσαι να φανείς δυνατός και να πάρεις την απόφαση να απογειωθείς, είναι εντάξει. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια αποθέματα δύναμης. Κι αυτό είναι εντάξει. Αν, πάλι, ελπίζεις πως η ζωή σου θα αποκτήσει μία ιδιαίτερη -σπάνια- ομορφιά, αν σταματήσεις να εστιάζεις μόνο στη μαυρίλα αυτού του κόσμου, είναι εντάξει. Όλα τα συναισθήματα είναι εντάξει. Ακόμη και ο φόβος, που τόσο αγχωνόμαστε, όταν μάς διακατέχει.
Απλώς, να μην ξεχάσεις, μέσα στις αγωνίες αυτού του κόσμου, να ψάχνεις μια αφορμή για να συνεχίσεις. Εδώ που τα λέμε, μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Άρα, γιατί να μην το απολαύσεις;