Όλες οι γενιές πάνω-κάτω περνάνε από εργασιακά κρίσιμες περιόδους που τους φορτώνουν με προβληματισμούς, αλλά σκεφτήκατε τι τερατώδεις αλλαγές έχουν περάσει όσοι γεννήθηκαν μεταξύ 1980 και 2000; Κι αν όχι, να σας ενημερώσουμε ότι εμείς που ανήκουμε στη λεγόμενη γενιά των millennials, μάλλον επιβεβαιωμένα έχουμε συσσωρεύσει των προηγούμενων και σίγουρα των επόμενων γενεών τα άγχη. Κι έτσι, επάξια, μας έχρησαν την πιο αγχωμένη γενιά στην ιστορία.

Ξεκινήσαμε με βασικό τα 580 και μια εποχή που τα κάπιταλ κοντρόλς και τα μνημόνια ήταν στο άνθος τους. Έπειτα, ζήσαμε μια πανδημία πάνω στο άνθος της εργασιακής μας πορείας, και όσο και αν προσπαθήσαμε να ισορροπήσουμε κάπως τα πράγματα, οι κόποι μας φάνηκε να μην αμείβονται. Καταλήξαμε να ζούμε ουσιαστικά, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι η σκληρή δουλειά θα ανταμειφθεί κι όσο αυτό δε συμβαίνει, αισθανόμαστε ότι είναι δικό μας πρόβλημα. Οι προηγούμενοι έχουν την πείρα, οι επόμενοι το τσαγανό. Κι εμείς; Εμείς προσπαθούμε να αποκτήσουμε όλο και περισσότερα πτυχία, μεταπτυχιακά, τρέχουμε να προλάβουμε τις υποχρεώσεις αλλά και τα νέα σεμινάρια που θα μας προσφέρουν το κάτι διαφορετικό. Γιατί μεγαλώσαμε με την καραμέλα πως η αξία μας, μετριέται με την εργασία μας, ακόμα κι αν δε λαμβάνουμε όσα προσφέρουμε πίσω.

Τα επιπλέον προσόντα που τελικά αποκτήσαμε βέβαια, τις περισσότερες φορές, δεν είχαν καμία απολύτως αξία. Την ίδια στιγμή, έναντι της σκληρής δουλειάς μας, πάντα υπάρχει κάποιος που απλά παίζει το παιχνίδι πιο έξυπνα, και λιγότερο κοπιαστικά.

Χωρίς να μπορούμε να κρίνουμε πόσο σκληρή ή όχι είναι μια δουλειά, και φυσικά χωρίς να υποτιμούμε κάποιο επάγγελμα, το γεγονός είναι ένα: δυστυχώς, στο κομμάτι της εργασίας είναι δύσκολο να ισορροπήσουμε, πόσω μάλλον να πετύχουμε και θετικό αντίβαρο στο ζύγι. Θες η πανδημία, θες η κρίση, θες η υπερπροσπάθεια γιατί έτσι έχουμε μάθει; Είναι λες και ζούμε διαρκώς μέσα στις ενοχές για το ότι ποτέ δε θα είμαστε αρκετά καλοί και τον θυμό για το ότι δεν αναγνωρίζεται το πόσο καλοί είμαστε. Ζόρι.

Υπάρχει τρόπος να ισορροπήσει ένας millennial αυτό το χάος; Μήπως τελικά υπάρχει τρόπος κάποιος που πραγματικά προσπαθεί σε αυτόν τον κόσμο να ισορροπήσει και να πάρει ό,τι του αξίζει; Αν όσα ανέφερα μέχρι τώρα σε κάνουν να ταυτίζεσαι, πάρε μια γεύση του τι θα μπορούσες να κάνεις για να δουλεύεις λιγότερο, αλλά και πιο έξυπνα:

«Εξοικονόμησε» ενέργεια

Μην πέφτεις με τα μούτρα στη δουλειά. Βάλε ένα πλάνο και δούλεψε με πιο χαλαρό τέμπο. Αυτό θα σε βοηθήσει να ολοκληρώνεις ευκολότερα τις πιο δύσκολες εργασίες.

Αν δεν αναγνωρίζουν τι κάνεις, πες το εσύ

Δες πόσα πραγματικά προσφέρεις κι εκτίμησε περισσότερο τον εαυτό σου. Αν δεν αναγνωρίσεις εσύ την αξία σου, πώς θα το κάνει κάποιος άλλος;

Δείξε συνέπεια στις υποχρεώσεις σου

Και μόνο αυτές. Ακολούθησε ένα πρόγραμμα και μη δεχθείς εύκολα να στο ταρακουνήσουν.

Μην αφήνεις εκκρεμότητες 

Ή έστω περιόρισέ τες. Προσπάθησε, όταν ξεκινάς κάτι –όσο δύσκολο και αν είναι– να το ολοκληρώσεις πριν ξεκινήσεις κάτι επιπλέον. Το multitasking έχει επιβεβαιωθεί κι επιστημονικά άλλωστε, πως δε θεωρείται προτέρημα και πως εν τέλει περισσότερο βλάπτει παρά βοηθά.

Κατάγραφε την πρόοδό σου

Κράτα ένα ημερολόγιο σαν κίνητρο με τις μικρές νίκες της ημέρας.

Άκου περισσότερο και μίλα λιγότερο

Δώσε βάση σε όσα σου λένε, αλλά μην τα παίρνεις προσωπικά. Μάθε να βγάζεις εκτός τον εαυτό σου από ευθύνες και άγχη που δεν πηγαίνουν πακέτο με τη δουλειά σου. Δεν είναι δική σου ευθύνη να διορθώσεις όλα τα κακώς κείμενα της επιχείρησης που εργάζεσαι, εκτός κι αν σε πληρώνουν γι’ αυτό.

Κάνε περισσότερες ερωτήσεις

Ρωτώντας για κάτι που δεν είσαι σίγουρος/η, θα προλάβεις λάθη και θα γλιτώσεις πολύ χρόνο. Κανείς δε θα αμφιβάλλει για τις ικανότητές σου, όπως πιστεύεις και βασανίζεσαι χωρίς λόγο γι’ αυτό.

Όλα μπορούν να συμβούν και να αλλάξουν, αρκεί να προσπαθήσουμε. Και στην τελική, κανείς δεν έχασε διεκδικώντας όσα του αξίζουν.

Συντάκτης: Βάσω Καπνιάζη