Μη με αγαπάς καθόλου αν με αγαπάς λογικά

Δε με νοιάζει τι θα σκεφτείς για μένα ή αν πιστέψεις ότι προσπαθώ να το παίξω ιστορία με λόγια μεγάλα. Ξέρω ότι αυτό που θα σου πω το λένε εκεί έξω πολλοί γιατί πουλάει, αλλά λίγοι το εννοούν. Αν μείνεις κι έχεις τις αντοχές που χρειάζομαι θα καταλάβεις ότι δεν κάνω κάτι περισσότερο αυτή τη στιγμή απ’ το να σου μιλάω για μένα. Για όσα είμαι, όσα γουστάρω, όσα επιθυμώ κι όσα με καυλώνουν και με κρατάνε εκεί. Στο μαζί.

Δε σκοπεύω να κόψω κάτι, δε με ενδιαφέρει να μετριάσω το πάθος μου για να μη με περάσεις γι’ ακόμη μία ψωνισμένη γκόμενα με εκατοντάδες απαιτήσεις. Το θέμα είναι ένα κι αυτό βάλ’ το καλά στο μυαλό σου πριν κάνεις το βήμα να διεκδικήσεις από μένα το οτιδήποτε.

Στις επιθυμίες μου δε χώρεσε και δεν πρόκειται να χωρέσει ποτέ η λέξη «λογική». Για την ακρίβεια ως έννοια η συγκεκριμένη λέξη για μένα λειτουργεί ακυρωτικά απέναντι σε όσα κάποιος ισχυρίζεται ότι γουστάρει στ’ αλήθεια η ψυχούλα του. Φαντάσου, λοιπόν, τώρα τι γνώμη παίζει να έχω σε ό,τι αφορά τον έρωτα, που είναι από μόνος του ακραίος. «Μη με αγαπάς καθόλου αν με αγαπάς λογικά», λέει ένας στίχος. Και μου ταιριάζει απόλυτα.

Αν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου κι όσα σου προκαλώ, για μένα δεν είσαι αρκετός ώστε να καταφέρω να μείνω μαζί σου περισσότερο απ’ όσο ίσως μια σωματική έλξη θα απαιτούσε. Ίσως ούτε καν για τόσο τελικά. Γιατί αν πρώτα εσύ δε με παθιάζεις, αν δεν παίζεις εσύ με τα όριά μου, αν δεν μπορείς να οδηγηθείς για μένα στα δικά σου και να τα ξεπεράσεις ώστε να νιώσουμε κι οι δύο ξεχωριστοί ο ένας για τον άλλον τότε να το βράσω το μία απ’ τα ίδια σου. Δεν υπάρχει έρωτας με διαβαθμίσεις σε ποιότητα και ποσότητα κι είναι ίσως απ’ τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που καταλήγω να λειτουργώ απόλυτα κι ας αποφεύγω γενικά την απολυτότητα όπως ο διάολος το λιβάνι.

Γιατί όταν ο έρωτας χωρέσει σε καλούπια, για μένα έχει ήδη ακυρώσει την ίδια του την υπόσταση και την αγριότητά του. Εξαιτίας της οποίας μάλιστα έχει διαφοροποιηθεί από κάθε άλλο συναίσθημα ενώ στην ουσία τα περικλείει όλα. Γι’ αυτό σου λέω, δε γουστάρω τίποτε λιγότερο από σένα αν δεν μπορώ να έχω τα πάντα σου επειδή εσύ θα το θες. Αν δε με διαφοροποιεί από οποιονδήποτε άλλον στη ζωή σου το ότι εξαιτίας μου γνώρισες όλα τα «εκτός εαυτού» σου που για κανέναν δε θα έκανες.

Τι να τα κάνω τα μέτρια στον έρωτα, μάτια μου; Σ’ αρέσει-δε σ’ αρέσει ο «πολιτισμός» κι η μετριοπάθεια συνδέονται με την ανθρωπιά και τον αλτρουισμό, όχι με ένα τόσο αρχέγονο ένστικτο όπως ο έρωτας που είθισται να λέμε πως μας ξεπερνάει. Αν δε σε ξεπερνάω όπως με ξεπερνάς δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσουμε ο ένας τον άλλον. Δε θέλω περίπου και σχεδόν, θέλω εκρήξεις. Δε θέλω κατανόηση και παθητικότητα, θέλω διεκδίκηση μέχρι τελικής πτώσης, λες και κάθε μέρα μας είναι η πρώτη φορά που καψουρεύτηκε ο ένας τον άλλον. Δε θέλω να πρυτανεύει η λογική, αλλά η παράνοια που κάνει όλους τους ερωτευμένους στην αρχή να πονάνε οργανικά όταν δεν έχουν ο ένας τον άλλον.

Δε θέλω ν’ αντέχεις όταν δεν είμαι διαθέσιμη, θέλω τα μάτια σου να γυαλίζουν από προσμονή και λαχτάρα. Δε θέλω χαλινάρια, θέλω έκσταση. Και ναι, μάτια μου, μη με αγαπάς καθόλου αν με αγαπάς λογικά. Γιατί ο έρωτας δεν είναι συμφωνία ή σύμβαση, είναι ανάγκη ισοδύναμη σε ένταση με έγκλημα πάθους. Αν δε θέλεις να με «κατασπαράξεις» ψυχή και σώμα ως ύπαρξη τότε δεν είσαι για μένα.

Και δεν το λέω για κακό, μη με παρεξηγείς.

Ίσως τελικά ο καθένας αντιλαμβάνεται και βιώνει διαφορετικά τα συναισθήματά του. Να ξέρεις, όμως, πως η λογική κι εγώ έχουμε τσακωθεί, γι’ αυτό -με αγάπη στο λέω- τράβα αλλού να ψάξεις κατανόηση κι ισορροπία μιας και τα δυο μας δεν πρόκειται να εκπέμψουμε ποτέ στα ίδια μήκη κύματος αν αυτά είναι που ζητάς και μπορείς να προσφέρεις.