Έρωτας, κεφάλαιο 57.436: Κάρμα. Ή αλλιώς: Από κάπου σε ξέρω. Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία οι άνθρωποι αρχικά δημιουργήθηκαν με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και κεφάλι με δύο πρόσωπα. Ο Δίας λοιπόν, φοβούμενος τη δύναμή τους, τους χώρισε στα δύο καταδικάζοντάς τους να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ψάχνοντας για το άλλο τους μισό.
Φανταστείτε τη ζωή του καθενός μας σαν μια ευθεία. Σχεδόν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σ’ αυτή τη γη και μόνο ενός η ευθεία τέμνεται με τη δική μας. Όλες οι υπόλοιπες απλώς παράλληλες. Δεν μπόρεσαν, είτε δε θέλησαν καν να παρεκκλίνουν για να συναντηθούν κάπου στα μισά του δρόμου.
Και ενώ εκατομμύρια άλλοι πιθανοί συνδυασμοί δε θα μας συγκινούσαν σε κανένα υπαρκτό ή παράλληλο σύμπαν, έρχεται κάποια στιγμή ο ένας και μοναδικός και μαζί του ένα μίνι big bang. Αν περιμένετε όμως πριγκίπισσες, πρίγκιπες και άσπρα άλογα είστε σε λάθος παραμύθι. Οι έρωτες που κινούν τον κόσμο δεν έχουν πάντα happy end. Είναι η αιτία που κάποιοι έγραψαν ποιήματα, τραγούδια, βιβλία, ολόκληρες πραγματείες, σενάρια για ταινίες.
Είναι οι έρωτες όπου ό, τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει! Φάκελος timing: ποτέ δεν έρχονται ακριβώς στην ώρα τους, αλλά στο και πέντε ή το παραπέντε. Άλλοι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους, χωρισμένοι από γεωγραφικά σύνορα, στιγματισμένοι από διαφορετικές θρησκείες και εθνικότητες. Από την Κλεοπάτρα και τον Μάρκο Αντώνιο μέχρι την Ποκαχόντας και τον John Smith.
Άλλοτε είναι έρωτες ανάμεσα σε ζεύγη αντιθέτων. Λύκος που ερωτεύτηκε πρόβατο, βγάλε άκρη. Σχέσεις σαν καλοκαιρινή μπόρα· αρχίζουν ξαφνικά, κρατούν λίγο, αλλά είναι ό, τι πιο δυνατό έχεις δει. Το μέτρο και το μέτριο δεν υπάρχει ούτε καν στο λεξιλόγιό τους. Άνθρωποι που μισούν ο ένας τον άλλον για τους ίδιους λόγους που τον αγαπούν. Το παράφορο πάθος τους είναι η αιτία της γέννησης και της αυτοκαταστροφής της σχέσης τους.
Χωρίζουν τουλάχιστον μια φορά τη μέρα. Εκτιμούν τη σταθερότητα και τη γαλήνη των επόμενων σχέσεων. Όμως όλοι έρχονται δεύτεροι μέσα τους. Κουβαλάνε την ανάμνηση αυτής της αχαλίνωτης μεταφυσικής έλξης που κάποτε ένιωσαν σαν πληγή, αλλά και βάλσαμο. Μακριά απ’ αυτόν που κάνει το αίμα τους να βράζει και το μυαλό τους να πετάει σπίθες είναι καταδικασμένοι απλώς να αναπνέουν και όχι να ζουν.
Και απ’ την άλλη είναι και ό,τι δε συνέβη καν. Δύο άνθρωποι που τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν σε ένα γεμάτο μπαρ ή σε έναν σταθμό του μετρό και δεν πρόλαβαν να φτάσουν ο ένας στον άλλο. Πόσες φορές έχουμε ανταλλάξει άραγε με άγνωστους περαστικούς βλέμματα πιο διαπεραστικά και από ακτινογραφία, πιο δυνατά από κάθε λέξη που θα μπορούσε να τα περιγράψει. Πόσα σωματικά ρίγη και εγκεφαλικά σκαλώματα να χωράνε άραγε μέσα σε τόσο φευγαλέες στιγμές;
Όλοι αυτοί, είτε υπήρξαν μαζί βδομάδες, μήνες, χρόνια είτε νοητά για λίγα δευτερόλεπτα, όσο και αν απομακρυνθούν, σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος κι αν βρεθούν με κάποιον ανεξήγητο τρόπο θα ξανασυναντηθούν. Κάποιοι το αποκαλούν τηλεπάθεια. Εγώ απλώς προτιμώ την εξής εκδοχή: το σύμπαν δεν μπορεί τους ανοιχτούς λογαριασμούς.
Είτε για το τελευταίο και οριστικό αντίο που χρωστάνε, είτε για να είναι και πάλι μαζί και να πολεμάνε κάθε μέρα μαζί τους δαίμονές τους. Και αν δεν είναι σ’ αυτή τη ζωή, τότε στην επόμενη. Είναι σαν το κρατούμενο στον πολλαπλασιασμό, μεταφέρεται μέχρι να αθροιστεί. Κάποιος μου είπε ότι η αγάπη είναι ενέργεια, άρα τίποτα δε χάνεται. Αυτό συνεπάγεται ότι μπορεί να έχουμε κληρονομήσει μια αγάπη που έμεινε στη μέση αιώνες πριν, με στόχο να κλείσει ο κύκλος της μέσα από το δικό μας βίωμα. Πώς αλλιώς να δικαιολογείται αυτή η οικειότητα που έχουμε με άτομα που σχεδόν δε γνωρίζουμε ή μέρη στα οποία δεν έχουμε ποτέ πάει;
Απανωτά deja vu, εικόνες και συναισθήματα γνώριμα. Κάπου, κάποτε, κι ας μην ξέρουμε πότε και πού. Και δε χρειάζεται να μάθουμε κιόλας. Δηλαδή τι άλλαζε αν μάθαινες ότι ο Γιώργος, ο ψηλός-μελαχρινός γιατρός που γνώρισες το 2014 κάποτε μπορεί να λεγόταν Λολίτα και να ήταν Γαλλίδα χορεύτρια στο Moulin Rouge; Κι αν στο μέλλον γυρίσει σε τετράποδη έκδοση λαμπραντόρ; Θα τον είχες αγαπήσει λιγότερο ή περισσότερο;
Δεν είμαι μοιρολατρική, ούτε πιστεύω ότι όλα είναι μια σειρά από τυχαίες συγκυρίες. Απλώς είναι ζευγάρια που μόλις τα δεις ξέρεις ότι θα είχαν ερωτευτεί όποτε και όπου κι αν είχαν γνωριστεί. Όπως κι αν τους έλεγαν, όπου κι αν έμεναν, μέσα σε όποιο σώμα κι αν ήταν. Και μάλλον αυτός είναι ο ορισμός του καρμικού άλλου μισού. Όχι αυτός που θα έρθει να συμπληρώσει ή να βελτιώσει τις ατέλειές σου, αλλά αυτός που θα τις αγαπήσει και θα ζήσει μ’ αυτές όταν ακόμα κι εσύ ο ίδιος δεν μπορείς.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
